به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران، اما پرسش اساسی این است که وضعیت معیشت و دستمزد این قشر زحمتکش چگونه است؟ آیا تلاش‌ها و فداکاری‌های آن‌ها با شرایط شغلی و درآمدی‌شان همخوانی دارد؟ این گزارش به بررسی جامع چالش‌های معیشتی و دستمزدی پرستاران در ایران می‌پردازد.

 نابرابری دستمزد با سختی شغل؛ مهم‌ترین چالش:

یکی از اصلی‌ترین گلایه‌های جامعه پرستاری، عدم تناسب دستمزد دریافتی با حجم بالای کار، شیفت‌های طاقت‌فرسا، استرس شغلی مداوم و ریسک بالای ابتلا به بیماری‌هاست. پرستاران در شرایطی که بحران‌های بهداشتی مانند همه‌گیری کرونا را تجربه کرده‌اند، با حداقل دستمزد و مزایا، وظایف خود را انجام داده‌اند. این نابرابری، باعث دلسردی و فرسودگی شغلی شدید در میان این قشر شده است.

 تاثیر تورم و گرانی بر کاهش قدرت خرید:

مانند سایر اقشار جامعه، تورم بالا و افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها، قدرت خرید پرستاران را نیز به شدت کاهش داده است. با وجود تلاش برای افزایش حقوق در سنوات مختلف، این افزایش‌ها عموماً از نرخ تورم عقب مانده و در نتیجه، بخش قابل توجهی از درآمد پرستاران صرف تامین هزینه‌های اولیه زندگی می‌شود و توانایی پس‌انداز یا بهبود کیفیت زندگی را از آن‌ها سلب می‌کند.

 تاخیر در پرداخت مطالبات و کارانه؛ فشار مضاعف بر جیب پرستار:

یکی دیگر از مشکلات جدی پرستاران، تاخیرهای مکرر در پرداخت مطالبات حرفه‌ای، کارانه، و اضافه کار است. این تاخیرها، مشکلات مالی پرستاران را تشدید کرده و برنامه‌ریزی مالی برای زندگی شخصی آن‌ها را دشوار می‌سازد. گاهی اوقات، پرداخت این مطالبات با ماه‌ها تاخیر صورت می‌گیرد که فشار مضاعفی بر دوش خانواده‌های پرستاران وارد می‌کند.

شکاف دستمزدی با کادر درمان خارج از سیستم دولتی:

یکی از نکاتی که وضعیت پرستاران در سیستم دولتی را وخیم‌تر نشان می‌دهد، وجود شکاف دستمزدی قابل توجه میان آن‌ها و همکارانشان در مراکز درمانی خصوصی یا سایر بخش‌های غیردولتی است. این تفاوت، انگیزه پرستاران برای ادامه خدمت در سیستم دولتی را کاهش داده و حتی منجر به مهاجرت پرستاران با تجربه به خارج از کشور یا مراکز خصوصی می‌شود که این امر، کمبود نیروی پرستار متخصص را در بخش دولتی تشدید می‌کند.

 کمبود پرستار و فرسودگی شغلی؛ پیامد ناگزیر مشکلات معیشتی:

وضعیت نامناسب معیشتی و شغلی پرستاران، منجر به افزایش فرسودگی شغلی، کاهش انگیزه خدمت، و در نهایت، کمبود نیروی پرستار در مراکز درمانی شده است. این کمبود، بار کاری پرستاران حاضر را افزایش داده و چرخه معیوبی را ایجاد می‌کند که کیفیت خدمات درمانی را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. کمبود پرستار، خود عاملی برای تشدید مشکلات معیشتی و شغلی باقی‌مانده پرستاران است.

 وعده‌های تحقق نیافته؛ امیدهای بر باد رفته:

در سال‌های اخیر، بارها وعده‌هایی مبنی بر بهبود وضعیت معیشتی و پرداخت مناسب به پرستاران داده شده است، اما متاسفانه بسیاری از این وعده‌ها یا به طور کامل محقق نشده‌اند یا اجرای آن‌ها بسیار کند و ناکافی بوده است. این عدم تحقق وعده‌ها، باعث بی‌اعتمادی و ناامیدی در میان پرستاران شده است.

وضعیت معیشت و دستمزد پرستاران، انعکاسی از اولویت‌بندی‌های کلان در نظام سلامت کشور است. نادیده گرفتن شایستگی‌ها و فداکاری‌های این قشر، نه تنها به ضرر خود پرستاران، بلکه به ضرر کل جامعه و نظام سلامت تمام می‌شود.
به گزارش اکونیوز، توجه جدی به بهبود وضعیت اقتصادی پرستاران، پرداخت عادلانه دستمزدها، رفع مطالبات معوقه، و ایجاد شرایط شغلی مناسب، امری ضروری و حیاتی برای حفظ کرامت انسانی و ارتقاء کیفیت خدمات درمانی در کشور است.