وجود مقدس حضرت زهرا سلام الله علیها نمونه‌ای از این انسان‌های برگزیده‌ی خداست که اوصاف ایشان می‌تواند چراغی روشن برای هدایت و الگوگیری در زندگی ما باشد. ایشان در تمامی جنبه‌های زندگی، اعم از عبودیت، اخلاق، نقش خانوادگی و مسئولیت اجتماعی، نمونه‌ای عالی و بی‌نظیر است. حضرت زهرا سلام الله علیها در عبادت و بندگی به خداوند یگانه، نمونه‌ای بی‌بدیل بودند. شب‌های پرعبادت ایشان و مناجات‌های خالصانه‌اش، نشان‌دهنده عمق ایمان و ارتباط قلبی ایشان با پروردگار است.

از رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره حالات عبادت آن بانوی بزرگوار نقل است که فرمود

«هرگاه فاطمه در محراب عبادت خود به درگاه پروردگار (جلّ جلاله) ایستاده باشد، نور او برای ملائکه آسمان همانند نور ستارگان برای اهل زمین درخشان می‌شود و خداوند عزّ و جلّ به ملائکه‌اش می‌فرماید: «ای ملائک من؛ به کنیز من فاطمه که سرور بنده‌های من است نگاه کنید، او در مقابل من ایستاده و از ترس من بدنش می‌لرزد و از صمیم قلب به عبادت من مشغول است؛ مَتى قامَت فی مِحرابِها بَینَ یَدَی رَبِّها جَلَّ جَلالُهُ ظَهَرَ نورُها لِمَلائِكَةِ السَّماءِ كَما یَظهَرُ نورُ الكَواكِبِ لِأَهلِ الأَرضِ، ویَقولُ اللّه ُ عَزَّوجَلَّ لِمَلائِكَتِهِ : یا مَلائِكَتِی ، اُنظُروا إلى أمَتی فاطِمَةَ سَیِّدَةِ إمائی قائِمَةً بَینَ یَدَیَّ تَرتَعِدُ فَرائِصُها مِن خیفَتی ، و قَد أقبَلَت بِقَلبِها عَلى عِبادَتی.»

این روایت زیبا از رسول خدا صلی الله علیه و آله به‌خوبی نشان‌دهنده عمق ارتباط قلبی و معنوی حضرت زهرا سلام الله علیها با خداوند متعال، بیانگر حالت خشوع و خضوع بی‌نظیر ایشان در قبال معبود و تجلی بالاترین مرتبه بندگی و عبودیت است. این ویژگی‌های روحانی از آن وجود مقدس شخصیت والایی ساخته که نه تنها در زمین، بلکه در آسمان‌ها نیز مورد تحسین و توجه قرار گرفته‌اند. زندگی و منش حضرت زهرا سلام الله علیها درسی بزرگ برای همه انسان‌هاست تا در مسیر بندگی صادقانه و عشق حقیقی به خداوند گام بردارند و با ایجاد ارتباطی عمیق با خداوند، به مراتب والای معنویت دست یابند.

در فرازی از این حدیث می‌خوانیم که خداوند خطاب به ملائک می‌فرماید فاطمه سلام الله علیها «از صمیم قلب به عبادت من مشغول است؛ قَد أقبَلَت بِقَلبِها عَلى عِبادَتی»، به زیبایی به عمق اخلاص و تمرکز کامل حضرت زهرا (سلام الله علیها) در عبادت اشاره دارد. این نوع از بندگی نشان می‌دهد که عبادت واقعی، تنها انجام مجموعه‌ای از اعمال ظاهری نیست، بلکه نیازمند توجه کامل قلب و حضور دل است. در این لحظه، انسان باید از هرگونه نگرانی و مشغولیت ذهنی جدا شده و با آرامش و اخلاص به سوی پروردگار خویش روی بیاورد. درس بزرگی که از این فراز می‌توان گرفت این است که در زندگی روزانه‌مان، باید تلاش کنیم حضور قلب را در تمام اعمال و ارتباطات معنوی‌مان تقویت کنیم، تا عباداتمان تنها به ظاهر محدود نشود و معنی واقعی و عمیق پیدا کند. چنین نگرشی می‌تواند باعث رشد معنوی و نزدیکی بیشتر به خداوند شود و در نهایت، آرامش و رضایت قلبی را برای ما به ارمغان آورد.