تمام کارشناسان و منتقدان سینما بر روی این گزاره اتفاق نظر دارند که «جشنواره فیلم فجر در دوره چهل و دوم خود روی دست فیلمسازان جوان و فیلم اولی می چرخید!». هرچند که انتقادات زیادی به نحوه اعطای جوایز جشنواره فجر بود اما پیش‌بینی‌ها از جوایز و نتایج حاصل از آرای داوران در اختتامیه نیز موید این نکته بود که فیلمسازان جوان چه به لحاظ تکنیک و چه روایت قصه فیلم خود موفق‌تر بوده‌اند. در این میان اما نمی توان نقش انجمن سینمای جوانان ایران و فرآیند کشف استعداد، توانمندسازی و حرفه‌ای کردن آنها و معرفی‌شان به سینمای بلند را فراموش کرد، فرآیندی که با تاکید بر استعدادهای شهرستانی رخ می‌دهد و در قالب شورای فیلم اولی‌های فارابی و معرفی فیلمسازان مستعد دانش آموخته انجمن در آن امروز ساختارمند نیز شده‌است.

در چهلمین جشنواره فیلم فجر بیش از 10 نفر از فیلمسازان حاضر در بخش رقابت دانش‌آموختگان انجمن سینمای جوانان ایران بودند؛ این عدد در جشنواره چهل و یکم به 12 نفر رسید که در این میان «آرمان خوانساریان» فیلمساز البرزی با فیلم جنگل پرتقال و «رضا نجاتی» فیلمساز خراسانی با فیلم «بعد از رفتن» فیلم اولی‌های معرفی شده انجمن بودند. سال 1402 و جشنواره چهل و دوم اما یک نقطه عطف برای حضور جوانان در سینما بود؛ همچنان تعداد دانش آموختگان انجمن در بین منتخبین جشنواره بالا بود اما این بار 4 فیلمساز انجمنی از شهرستان‌ها در رقابت فجر بودند. «مرتضی علیزاده» با «بی‌بدن» از مشهد، «قربانعلی طاهرفر» با «آپاراتچی» از تبریز، «بابک خواجه پاشا» با «آبی روشن» از ارومیه و «حسین ریگی» با «میرو» از زاهدان در رقابت فجر بودند و تا حدودی ثمرات سیاست عدالت فرهنگی در سال سوم دولت را نمایان‌تر کرد.

حالا اما در اکران نوروزی سال 1403 از فردا دو فیلم «بی‌بدن» از «مرتضی علیزاده» و «آپاراتچی» از «قربانعلی طاهرفر» دو کارگردان دانش آموخته انجمن سینمای جوانان ایران از شهرهای مشهد و تبریز که در جشنواره چهل و دوم فجر نیز با استقبال منتقدان و مخاطبان مواجه شده بودند؛ در کنداکتور سانس‌های سینماها برای اکران نوروزی قرار می‌گیرد؛ فیلم‌هایی با ژانرهای متنوع، یکی جنایی پلیسی و دیگری کمدی که می‌تواند بر تنوع مخاطبین اکران نوروزی نیز کمک کننده باشد.

رویکرد توجه به شهرستان‌ها و کشف استعدادهای سینمایی در استان‌های مختلف کشور در سال‌های اخیر باعث ایجاد انگیزه جدی در فیلمسازان شهرستانی شده است و امیدآفرینی برای تلاش بیشتر و بروز خلاقیت‌های هنری را افزایش داده است و باعث شده سینمای کوتاه در مقام پیشنهاد دهنده به سینمای بلند ظاهر شود و البته شوراهای حاضر در سازمان سینمایی که مسیر سینمای کوتاه را به سینمای بلند متصل کرده‌اند؛ راه را برای حضور این نگاه نو و نسل جوان در سینمای حرفه ای نیز هموارتر کرده است و حالا سینمای گیشه نیز در دستان این فیلمسازان جوان است؛ با این تفاوت که کیفیت آثار آنها بیش از گذشته بالا رفته و مخاطبان سینما با آثاری حرفه‌ای‌تر مواجه خواهند بود.