به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران , با فرارسیدن هر ساله فصول سرد سال، کشور ایران با چالش جدی تأمین پایدار گاز طبیعی مواجه می‌شود. این موضوع، که در سالیان اخیر با رشد فزاینده مصرف داخلی، افت فشار در برخی میادین گازی، و محدودیت‌های ناشی از تحریم‌ها تشدید شده است، به یکی از اولویت‌های اصلی و حیاتی وزارت نفت و شرکت ملی گاز ایران تبدیل شده است. حفظ پایداری شبکه گاز در زمستان نه تنها بر آسایش شهروندان، بلکه بر روند تولید صنایع، فعالیت کسب‌وکارها و حتی امنیت ملی تأثیر مستقیم دارد.

در این گزارش خبری و تحلیلی، با نگاهی جامع به ابعاد مختلف این چالش، به بررسی دقیق و تفصیلی راهکارها، برنامه‌ها و اقدامات پیشگیرانه‌ای که وزارت نفت برای مدیریت بهینه مصرف، افزایش تولید، توسعه زیرساخت‌ها و نهایتاً جلوگیری از هرگونه وقفه یا افت فشار در شبکه گاز کشور در فصول سرد زمستان اتخاذ کرده است، می‌پردازیم. این گزارش تلاش دارد تا با ارائه جزئیات فنی و اجرایی، تصویری روشن از استراتژی‌های وزارت نفت در این حوزه استراتژیک ارائه دهد.

چالش‌های کنونی

ایران، با برخورداری از یکی از بزرگترین ذخایر اثبات شده گاز طبیعی در جهان، به طور سنتی از مزیت نسبی در حوزه انرژی برخوردار بوده است. با این حال، واقعیت‌های میدانی و پیچیدگی‌های مدیریتی، کشور را با چالش‌های متعددی در زمینه تأمین پایدار و مطمئن گاز مواجه ساخته است. این چالش‌ها، که ماهیت چندوجهی دارند، شامل موارد زیر می‌باشند:

• رشد فزاینده و نامتوازن مصرف داخلی:

  • بخش خانگی: عمده‌ترین عامل افزایش مصرف گاز، رشد جمعیت، گسترش شهرنشینی و افزایش تعداد مشترکان خانگی است. اما فراتر از این، الگوی مصرف نامناسب، استفاده از وسایل گازسوز با راندمان پایین، عدم توجه به عایق‌بندی مناسب ساختمان‌ها، و استفاده از گاز برای گرمایش فضاهای غیرضروری، منجر به هدررفت قابل توجهی از انرژی می‌شود. به عنوان مثال، متوسط دمای تنظیم شده در منازل در فصل زمستان در ایران اغلب بالاتر از استانداردهای جهانی است.

  • بخش صنعتی و نیروگاهی: صنایع، به ویژه صنایع پتروشیمی، فولاد و سیمان، مصرف‌کنندگان عمده گاز به عنوان خوراک و سوخت هستند. افزایش ظرفیت تولید در این صنایع، بدون توجه کافی به بهینه‌سازی مصرف و یا اولویت‌بندی در تخصیص گاز، فشار بر شبکه را افزایش می‌دهد. نیروگاه‌های حرارتی نیز بخش قابل توجهی از گاز مصرفی را به خود اختصاص می‌دهند که با افزایش تقاضای برق در زمستان، مصرف گاز آن‌ها نیز افزایش می‌یابد.

  • مصارف غیربهینه: استفاده از گاز در بخش‌هایی مانند گرمایش استخرها، گلخانه‌ها، و حتی برخی مصارف خدماتی نامتعارف، به خصوص در صورت عدم رعایت اصول بهینه‌سازی، به تشدید کمبود کمک می‌کند.

• فرسودگی شبکه انتقال و توزیع و نیاز به نوسازی:

  • قدمت زیرساخت‌ها: بخش قابل توجهی از خطوط لوله انتقال و شبکه توزیع گاز در سراسر کشور، در دهه‌های گذشته احداث شده‌اند و با گذشت زمان، فرسودگی فیزیکی در آن‌ها رخ داده است. این فرسودگی می‌تواند منجر به کاهش ظرفیت انتقال، افزایش افت فشار در مسیر، و همچنین نشت گاز شود که هم از نظر اقتصادی و هم از نظر ایمنی، زیان‌بار است.

  • نیاز به توسعه شبکه: با گسترش مناطق مسکونی و صنعتی جدید، نیاز به توسعه شبکه توزیع و احداث خطوط لوله جدید نیز احساس می‌شود که مستلزم سرمایه‌گذاری قابل توجه و برنامه‌ریزی دقیق است.

  • عدم اتصال برخی مناطق: علیرغم پیشرفت‌های چشمگیر، هنوز برخی مناطق دورافتاده و یا شهرک‌های صنعتی جدید به شبکه سراسری گاز متصل نیستند یا از ظرفیت کافی برخوردار نیستند که این موضوع، وابستگی آن‌ها را به سوخت‌های جایگزین و اغلب آلوده‌تر افزایش می‌دهد.

• افت فشار در میادین گازی و نیاز به راهکارهای ازدیاد برداشت:

  • پیری میادین: میادین گازی بزرگی مانند پارس جنوبی، که ستون فقرات تولید گاز کشور را تشکیل می‌دهند، با گذشت سال‌ها از بهره‌برداری، دچار افت فشار طبیعی شده‌اند. این افت فشار، مستقیماً بر میزان گاز قابل استحصال و تزریق به شبکه تأثیر می‌گذارد.

  • تزریق گاز sour (گوگردی): برخی از میادین گازی، دارای گاز sour هستند که قبل از تزریق به شبکه سراسری، نیازمند فرآیندهای پیچیده شیرین‌سازی و جداسازی گوگرد هستند. این فرآیندها، خود هزینه‌بر بوده و نیازمند تجهیزات تخصصی و نگهداری مداوم می‌باشند.

  • کاهش بازیافت: در برخی میادین، ضریب بازیافت نهایی گاز (مقدار گازی که می‌توان از میدان استخراج کرد) نسبت به استانداردهای جهانی پایین است که این امر، نیازمند به‌کارگیری فناوری‌های پیشرفته ازدیاد برداشت (EOR/IOR) است.

• نیاز مستمر به سرمایه‌گذاری کلان و جذب فناوری‌های نوین:

  • توسعه میادین جدید: اکتشاف، توسعه، و راه‌اندازی میادین گازی جدید، چه در خشکی و چه در دریا، نیازمند سرمایه‌گذاری‌های عظیم در حوزه بالادستی صنعت نفت است. این سرمایه‌گذاری‌ها شامل مطالعات لرزه‌نگاری، حفاری چاه‌ها، احداث تأسیسات سرچاهی، و خطوط لوله زیردریایی و زمینی می‌شود.

  • فناوری‌های ازدیاد برداشت: استفاده از فناوری‌های نوین مانند تزریق گاز (Gas Injection)، تزریق بخار (Steam Injection)، و یا استفاده از مواد شیمیایی خاص برای افزایش ضریب بازیافت، نیازمند دانش فنی روزآمد و سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه است.

  • افزایش ظرفیت پالایش و شیرین‌سازی: با توجه به افزایش تولید گاز sour، توسعه و نوسازی پالایشگاه‌ها و تأسیسات شیرین‌سازی امری ضروری است.

• تحریم‌های بین‌المللی و محدودیت‌های دسترسی به فناوری و سرمایه:

  • موانع سرمایه‌گذاری خارجی: تحریم‌ها، توانایی کشور برای جذب سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی (FDI) در پروژه‌های نفت و گاز را به شدت محدود کرده است. این امر، بخصوص در پروژه‌های بزرگ و پرهزینه، مشکل‌ساز است.

  • دسترسی به تجهیزات و فناوری: تحریم‌ها، دسترسی شرکت‌های ایرانی به برخی تجهیزات پیشرفته، قطعات یدکی، و دانش فنی روزآمد را با چالش مواجه کرده است. این موضوع، روند توسعه پروژه‌ها و نگهداری از تأسیسات را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

  • عدم دسترسی به بازارهای جهانی: محدودیت در فروش گاز به بازارهای بین‌المللی نیز یکی دیگر از پیامدهای تحریم‌ها است که می‌تواند بر برنامه‌ریزی‌های تولید و صادرات گاز تأثیر بگذارد.

راهکارهای وزارت نفت

وزارت نفت، با درک عمیق از پیچیدگی‌ها و ابعاد چالش‌های پیش روی تأمین گاز در زمستان، مجموعه‌ای از راهکارها و اقدامات هماهنگ را در دستور کار خود قرار داده است. این راهکارها، که طیف وسیعی از اقدامات کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت را در بر می‌گیرند، با هدف تضمین پایداری شبکه و جلوگیری از بروز هرگونه مشکل برای مشترکان طراحی و اجرا می‌شوند. این اقدامات را می‌توان در چند دسته اصلی طبقه‌بندی کرد:

1. مدیریت مصرف و بهینه‌سازی الگوهای مصرف

این بخش، به عنوان اولین و مؤثرترین خط دفاعی در برابر کمبود گاز، از اولویت بالایی برخوردار است. هدف اصلی، کاهش تقاضا در ساعات اوج مصرف و ارتقاء فرهنگ مصرف بهینه در میان آحاد جامعه است.

• فرهنگ‌سازی و اطلاع‌رسانی گسترده:

  • کمپین‌های رسانه‌ای هدفمند: راه‌اندازی کمپین‌های تلویزیونی، رادیویی، مطبوعاتی و مجازی با هدف آموزش و تشویق مردم به رعایت الگوهای مصرف بهینه. این کمپین‌ها بر موضوعاتی مانند:

    • کاهش دمای منازل: توصیه به تنظیم دمای ترموستات بر روی ۱۸ درجه سانتی‌گراد در طول روز و ۱۶ درجه در شب.

    • استفاده از لباس گرم: تشویق به پوشیدن لباس‌های گرم‌تر در منزل به جای افزایش دمای محیط.

    • عایق‌بندی مناسب ساختمان‌ها: ارائه راهکارهای ساده و مقرون به صرفه برای عایق‌بندی پنجره‌ها، درب‌ها و دیوارها.

    • استفاده از پرده‌های ضخیم: نصب پرده‌های ضخیم در فصل زمستان برای جلوگیری از اتلاف حرارتی.

    • عدم استفاده از وسایل گازسوز برای گرمایش غیرضروری: منع استفاده از اجاق گاز یا آبگرمکن برای گرم کردن محیط.

  • آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها: گنجاندن مفاهیم بهینه‌سازی مصرف انرژی در دروس مدارس و برگزاری کارگاه‌های آموزشی در دانشگاه‌ها.

  • تعامل با سازمان‌های مردم‌نهاد: همکاری با سازمان‌های مردم‌نهاد و تشکل‌های زیست‌محیطی برای ترویج فرهنگ مصرف بهینه.

• بازنگری در تعرفه‌گذاری و اعمال سیاست‌های تشویقی/تنبیهی:

  • تعرفه‌گذاری پلکانی (Progressive Tariffs): اعمال نرخ‌های بالاتر برای مصرف بیش از حد مجاز، به منظور ایجاد انگیزه اقتصادی برای کاهش مصرف. این نظام تعرفه‌گذاری، مشترکان کم‌مصرف را تشویق و مشترکان پرمصرف را بازدارد.

  • مشوق‌های اقتصادی برای بهینه‌سازی: ارائه تخفیف در قبوض گاز برای مشترکانی که موفق به کاهش مصرف خود نسبت به دوره مشابه سال قبل شوند.

  • جریمه برای مصارف غیرمجاز: اعمال جریمه‌های بازدارنده برای مصارف خارج از الگوی تعیین شده.

  • تدوین الگوی مصرف متناسب با اقلیم: بازنگری و به‌روزرسانی الگوی مصرف گاز با توجه به تفاوت‌های اقلیمی در مناطق مختلف کشور.

• نظارت دقیق بر صنایع پرمصرف و نیروگاه‌ها:

  • تغییر سوخت صنایع: در شرایط اضطراری و پیک مصرف، الزام صنایع بزرگ و نیروگاه‌ها به استفاده از سوخت‌های جایگزین مانند مازوت (نفت کوره) یا گازوئیل، به جای گاز طبیعی. این امر نیازمند تأمین سوخت مایع مورد نیاز و آمادگی نیروگاه‌ها و صنایع است.

  • محدودیت‌های موقت در تولید: در صورت ضرورت، اعمال محدودیت‌های موقت در برخی فعالیت‌های صنعتی که مصرف گاز بالایی دارند و امکان توقف تولید آن‌ها در کوتاه‌مدت وجود دارد.

  • پایش مستمر مصرف: نصب کنتورهای هوشمند و سیستم‌های مانیتورینگ پیشرفته در صنایع بزرگ برای نظارت دقیق بر میزان مصرف و جلوگیری از تخلف.

  • بهینه‌سازی فرآیندهای تولید: تشویق و الزام صنایع به سرمایه‌گذاری در فناوری‌های کاهنده مصرف گاز در فرآیندهای تولیدی خود.

• استانداردسازی و ارتقاء راندمان وسایل گازسوز:

  • الزام تولیدکنندگان به رعایت استانداردهای انرژی: تعیین استانداردهای سخت‌گیرانه برای راندمان مصرف انرژی در تولید انواع بخاری، آبگرمکن، اجاق گاز، و پکیج‌های خانگی.

  • کنترل کیفیت و برچسب انرژی: اجرای طرح‌های جامع برای کنترل کیفیت وسایل گازسوز تولید داخل و وارداتی و نصب برچسب انرژی شفاف بر روی آن‌ها.

  • طرح تعویض وسایل فرسوده: ارائه تسهیلات و مشوق‌هایی برای تشویق مردم به جایگزینی وسایل گازسوز قدیمی و کم‌بازده با مدل‌های جدید و بهینه‌تر.

  • بازرسی فنی دوره‌ای: الزام برخی اماکن (مانند هتل‌ها، بیمارستان‌ها، و ساختمان‌های تجاری بزرگ) به انجام بازرسی فنی دوره‌ای از سیستم‌های گرمایشی و لوله‌کشی گاز.

• اجرای طرح‌های ممیزی انرژی و بهینه‌سازی در بخش دولتی:

  • شناسایی نقاط هدررفت: انجام ممیزی دقیق انرژی در ساختمان‌های دولتی، ادارات، و اماکن عمومی برای شناسایی نقاط ضعف و هدررفت انرژی.

  • اجرای راهکارهای اصلاحی: تخصیص بودجه و اجرای برنامه‌های اصلاحی مانند بهبود عایق‌بندی، نوسازی سیستم‌های گرمایشی، و نصب تجهیزات کاهنده مصرف.

  • الزام دستگاه‌های دولتی به رعایت الگوی مصرف: تعیین شاخص‌های مصرف انرژی برای دستگاه‌های دولتی و پایش عملکرد آن‌ها.

2. افزایش تولید و توسعه میادین گازی

این راهکار، به عنوان یک استراتژی بلندمدت، بر افزایش توان تولید گاز کشور و اطمینان از وجود ذخایر کافی برای سال‌های آتی تمرکز دارد.

• تکمیل و توسعه فازهای باقی‌مانده میدان گازی پارس جنوبی:

  • تکمیل فازهای اولویت‌دار: اولویت‌بندی و تسریع در تکمیل فازهای در دست احداث پارس جنوبی (مانند فاز 11، 13، 14، 15، 16، 17، 18) برای رسیدن به حداکثر ظرفیت تولید.

  • فازهای نسل جدید: برنامه‌ریزی برای توسعه فازهای جدید با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین برای افزایش ضریب بازیافت در بخش‌های باقی‌مانده این میدان عظیم.

• افزایش برداشت از میادین مشترک و اولویت‌دهی به آن‌ها:

  • میادین فرعی پارس جنوبی: توسعه میادین گازی کوچکتر که در مجاورت پارس جنوبی قرار دارند و پتانسیل تولید دارند.

  • دیگر میادین مشترک: تمرکز بر میادین مشترک با کشورهای همسایه در مناطق دیگر، به منظور جلوگیری از هدررفت منابع گازی.

• توسعه و اکتشاف میادین گازی مستقل:

  • توسعه میادین اولویت‌دار خشکی: سرمایه‌گذاری بر روی میادین گازی در دست توسعه در مناطق خشکی، مانند میدان کیش و سایر میادین کشف شده.

  • فعالیت‌های اکتشافی: ادامه و تشدید فعالیت‌های اکتشافی در خشکی و دریا برای شناسایی مخازن گازی جدید و افزایش ذخایر اثبات شده.

• استفاده از گاز تولیدی برای افزایش ضریب بازیافت میادین نفتی:

  • برنامه تزریق گاز: استفاده از گاز مازاد تولیدی یا گاز غنی که نیاز به فرآورش پیچیده ندارد، برای تزریق به میادین نفتی به منظور افزایش فشار مخزن و بهبود ضریب بازیافت نفت. این اقدام، هم به ازدیاد تولید نفت کمک می‌کند و هم بخشی از گاز تولیدی را در مخازن نفتی ذخیره می‌نماید تا در فصول سرد مورد استفاده قرار گیرد.

  • توسعه طرح‌های افزایش ضریب بازیافت (EOR): سرمایه‌گذاری در طرح‌هایی که از گاز طبیعی یا سایر منابع برای افزایش بازیافت نفت استفاده می‌کنند.

• رفع موانع اجرایی و جذب سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی:

  • تسهیل فرایندهای صدور مجوز: ساده‌سازی و تسریع در فرایندهای اداری و صدور مجوزهای لازم برای اجرای پروژه‌های بالادستی.

  • جذب سرمایه‌گذاری بخش خصوصی داخلی: ارائه مشوق‌های قانونی و مالی برای مشارکت شرکت‌های خصوصی و صندوق‌های سرمایه‌گذاری داخلی در پروژه‌های توسعه میادین گازی.

  • اصلاح مدل‌های قرارداد: بازنگری در مدل‌های قراردادهای بالادستی (مانند IPC) به منظور جذاب‌تر کردن آن‌ها برای سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی (در صورت رفع موانع تحریمی).

  • استفاده از توان شرکت‌های دانش‌بنیان: حمایت از شرکت‌های دانش‌بنیان برای توسعه و بومی‌سازی فناوری‌های مورد نیاز در حوزه اکتشاف، حفاری، و تولید گاز.

3. توسعه و بهسازی زیرساخت‌های انتقال و توزیع

حفظ یکپارچگی و افزایش ظرفیت شبکه انتقال و توزیع گاز، برای رساندن ایمن و پایدار گاز به دست مصرف‌کنندگان ضروری است.

• افزایش ظرفیت خطوط انتقال گاز:

  • احداث خطوط لوله جدید: طراحی و اجرای پروژه‌های احداث خطوط لوله انتقال گاز جدید برای اتصال میادین تولیدی به مراکز مصرف و یا تقویت مسیرهای موجود. به عنوان مثال، توسعه خطوط لوله انتقال گاز از مناطق جنوبی به شمال کشور.

  • تقویت ایستگاه‌های تقویت فشار (Booster Stations): احداث و یا نوسازی ایستگاه‌های تقویت فشار در طول خطوط لوله برای جبران افت فشار و افزایش حجم گاز انتقالی.

  • توسعه شبکه گازرسانی به صنایع و نیروگاه‌ها: اولویت‌دهی به گازرسانی به صنایع جدید و نیروگاه‌ها برای اطمینان از تأمین سوخت مورد نیاز آن‌ها.

• بهسازی و نوسازی شبکه توزیع:

  • برنامه‌های نگهداری و تعمیرات (O&M): اجرای برنامه‌های منظم و پیشگیرانه برای بازرسی، تعمیر و نگهداری شبکه‌های توزیع در مناطق شهری و روستایی.

  • نوسازی مناطق فرسوده: جایگزینی خطوط لوله قدیمی و فرسوده با خطوط جدید و مقاوم‌تر، به ویژه در مناطق پرخطر یا دارای قدمت بالا.

  • کاهش هدررفت گاز: شناسایی و رفع نقاط نشت گاز در شبکه توزیع از طریق استفاده از تجهیزات و فناوری‌های پیشرفته.

  • توسعه شبکه گازرسانی روستایی: ادامه اجرای طرح‌های گازرسانی به روستاها برای محرومیت‌زدایی و جایگزینی سوخت‌های فسیلی آلوده‌تر.

• احداث و توسعه تأسیسات ذخیره‌سازی زیرزمینی گاز:

  • ذخیره‌سازی فصلی: ایجاد و توسعه تأسیسات ذخیره‌سازی گاز در مخازن زیرزمینی (مانند مخازن فرسوده گازی یا مخازن نمکی) برای انباشت گاز در فصول با مصرف پایین (بهار و تابستان) و برداشت از آن‌ها در فصول اوج مصرف (زمستان). این اقدام، نقش حیاتی در تعادل عرضه و تقاضا و مدیریت پیک مصرف دارد.

  • افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی: اولویت‌دهی به پروژه‌های افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی گاز در مناطق مختلف کشور.

  • فناوری‌های نوین ذخیره‌سازی: بررسی و به‌کارگیری فناوری‌های جدید ذخیره‌سازی گاز، از جمله مخازن LNG (گاز مایع شده) در نقاط راهبردی.

4. استفاده از انرژی‌های جایگزین و متنوع‌سازی سبد انرژی

کاهش وابستگی صرف به گاز طبیعی، به ویژه در بخش تولید برق، می‌تواند فشار بر شبکه گاز را در زمستان به طور قابل توجهی کاهش دهد.

• تشویق و حمایت از توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر:

  • انرژی خورشیدی: توسعه نیروگاه‌های خورشیدی و ارائه تسهیلات برای نصب پنل‌های خورشیدی بر روی پشت بام منازل، ادارات و صنایع.

  • انرژی بادی: توسعه مزارع بادی در مناطق مستعد و افزایش سهم انرژی بادی در سبد تولید برق.

  • انرژی‌های آبی و زمین‌گرمایی: بهره‌برداری بهینه از پتانسیل‌های موجود در حوزه انرژی‌های آبی و زمین‌گرمایی.

  • تعرفه‌های خرید تضمینی: ارائه تعرفه‌های خرید تضمینی جذاب برای برق تولیدی از منابع تجدیدپذیر.

• توسعه استفاده از سوخت‌های مایع (نفت کوره و گازوئیل) به عنوان پشتیبان:

  • تأمین سوخت مایع کافی: اطمینان از وجود ذخایر کافی نفت کوره و گازوئیل برای تأمین نیاز نیروگاه‌ها و صنایع بزرگ در شرایط اضطراری و اوج مصرف گاز.

  • آمادگی نیروگاه‌ها: انجام تعمیرات و آماده‌سازی لازم در نیروگاه‌های حرارتی که قابلیت استفاده از سوخت مایع را دارند.

  • ایجاد زیرساخت‌های لازم: توسعه و نوسازی تأسیسات ذخیره‌سازی و توزیع سوخت مایع.

• برنامه‌ریزی بلندمدت برای توسعه انرژی هسته‌ای:

  • تأمین برق پایدار: در چشم‌انداز بلندمدت، توسعه نیروگاه‌های هسته‌ای می‌تواند به تولید برق پایدار و کاهش اتکای بخش تولید برق به سوخت گاز کمک شایانی کند.

  • مطالعات و پروژه‌های آتی: پیگیری مطالعات و پروژه‌های مرتبط با توسعه انرژی هسته‌ای برای تولید برق.

به گزارش اکونیوز , مدیریت چالش تأمین پایدار گاز طبیعی در فصول سرد زمستان، نیازمند یک رویکرد جامع، چندوجهی، و هماهنگ است که تمامی ابعاد موضوع، از تولید تا مصرف و از زیرساخت تا مدیریت، را در بر گیرد. وزارت نفت با اتخاذ استراتژی‌هایی مبتنی بر سه محور اصلی «مدیریت علمی و بهینه‌سازی مصرف»، «افزایش توان تولید و توسعه پایدار میادین گازی» و «توسعه، بهسازی و نوسازی زیرساخت‌های انتقال و توزیع»، تلاش می‌کند تا پایداری شبکه گاز کشور را تضمین کرده و از بروز هرگونه اختلال در تأمین انرژی جلوگیری نماید.

موفقیت این راهکارها، بدون شک، در گرو همکاری و مشارکت فعال تمامی ذینفعان، به ویژه آحاد مردم در رعایت الگوی مصرف بهینه و صرفه‌جویی در مصرف گاز، و همچنین حمایت و پشتیبانی از برنامه‌های توسعه‌ای دولت در حوزه انرژی است. هرگونه کوتاهی در اجرای این راهکارها، چه در سطح سیاست‌گذاری و اجرا و چه در سطح مشارکت عمومی، می‌تواند منجر به تکرار تجربه تلخ قطع گاز و بروز مشکلات گسترده اقتصادی و اجتماعی شود.

در نهایت، با توجه به اهمیت راهبردی گاز طبیعی برای اقتصاد و زندگی روزمره مردم، لازم است تمامی نهادهای مسئول، بخش خصوصی، و تک‌تک شهروندان، با احساس مسئولیت‌پذیری در قبال این سرمایه ملی، در جهت تحقق اهداف ترسیم شده در این گزارش گام بردارند. تنها با یک عزم ملی و رویکردی هماهنگ و پایدار، می‌توان امنیت انرژی کشور را در بلندمدت تضمین نمود و زمستان‌هایی آرام و بدون دغدغه را برای همگان به ارمغان آورد.