به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران ، براساس آمارهای غیررسمی، بین ۲ تا ۳ میلیون نفر از اتباع بیگانه، عمدتاً از کشورهای همسایه مانند افغانستان، در مشاغل مختلف ـ بخصوص کارهای یدی، ساختمانی، کشاورزی و خدماتی ـ فعالیت دارند. سهم بالای حضور نیروی کار خارجی سبب شده بسیاری از فعالان بازار کار و بخشی از افکار عمومی خروج آنان را مترادف با آزاد شدن فرصت‌های شغلی برای ایرانیان بدانند.

بسیاری از کارفرمایان و فعالان اقتصادی تأکید دارند که علت اصلی جذب نیروی کار اتباع بیگانه، عدم تمایل یا کمبود نیروی کار ایرانی برای برخی مشاغل سخت یا کم‌درآمد است. به همین دلیل بخشی از فرصت‌های آزادشده لزوماً بلافاصله با نیروی کار داخلی جایگزین نمی‌شود.

در کوتاه‌مدت، ممکن است میزان بیکاری تغییر محسوسی نداشته باشد، زیرا بازار کار ایران نیازمند نیروی کاری است که حاضر به پذیرش شرایط دشوار یا دستمزد پایین باشد. در بلندمدت اما فشار بر کارفرمایان برای افزایش دستمزد و بهبود شرایط کار می‌تواند مشارکت نیروی کار ایرانی را بالا ببرد.

خروج گسترده نیروی کار ارزان‌قیمت خارجی منجر به افزایش هزینه تولید در بخش‌هایی مانند ساختمان و کشاورزی می‌شود؛ این موضوع می‌تواند به زیان مصرف‌کننده و کاهش رقابت‌پذیری برخی صنایع بینجامد.

به گزارش اکونیوز، کاهش جمعیت نیروی کار خارجی ممکن است به بهبود حس امنیت شغلی برخی ایرانیان بینجامد، اما در عین حال، بخشی از ساختار خدمات شهری و روستایی نیز دگرگون می‌شود و ممکن است در کوتاه‌مدت با کمبود نیروی کار در بخش‌هایی مواجه باشیم.

خروج اتباع بیگانه اگرچه از منظر افکار عمومی می‌تواند نماد باز شدن فضا برای اشتغال بیشتر ایرانیان باشد، اما بدون اصلاح ساختاری در نظام دستمزد، بهبود محیط کسب‌وکار و انگیزه‌بخشی به نیروی کار داخلی، تأثیر مشخص و بلندمدتی بر کاهش بیکاری نخواهد داشت. سیاست‌گذاران برای تحقق اهداف اشتغال باید فراتر از اقدامات مقطعی، به سراغ اصلاحات نهادی و تشویق سرمایه‌گذاری در بخش‌های مولد بروند.