به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران ،  هراس از آینده اقتصادی، نوسانات ارزی و چشم‌انداز نامطمئن مناقشات، موجی از واکنش‌های سریع و بعضاً هیجانی را در تالارهای بورس به دنبال دارد.

واکنش کوتاه‌مدت بازار سرمایه

در ساعات و روزهای ابتدایی بحران، رفتار معاملاتی اغلب مبتنی بر هیجان و نگرانی است:

افزایش فشار فروش: فعالان حقیقی و حتی حقوقی برای نقدشوندگی بالا (ریسک‌گریزی)، عرضه سهام را بالا می‌برند.

رشد نمادهای دلاری و صادراتی: نمادهایی مانند شرکت‌های پتروشیمی، فلزی و معدنی که درآمد ارزی دارند یا صادرات‌محورند، به دلیل رشد نرخ ارز داخلی و افزایش بهای جهانی کامودیتی‌ها معمولاً وضعیت بهتری دارند.

اصلاح شدید شاخص کل: نگرانی‌ها از تداوم جنگ و احتمال تحریم‌های جدید یا اختلال گسترده در اقتصاد، باعث افت شاخص کل بورس می‌شود.

تاثیرات میان‌مدت

رشد ارزش شرکت‌های انرژی و صنایع دفاعی: با تداوم تنش و رشد قیمت نفت و فلزات، شرکت‌های وابسته به انرژی و برخی حوزه‌های دفاعی، گاهی از این شرایط بهره می‌برند.

افزایش ابهام و ریسک سرمایه‌گذاری: تداوم نااطمینانی به معنای تزریق ریسک به معاملات و کاهش حجم پول جدید در بازار است.

افزایش تورم انتظاری: نگرانی از اختلال در زنجیره تأمین و افزایش هزینه مبادلات، می‌تواند تورم انتظاری را بالا ببرد و انگیزه سفته‌بازی بر دارایی‌هایی نظیر طلا و ارز را افزایش دهد.

رفتار سهامداران بزرگ و نهادی

عمدتاً به دنبال کاهش ریسک پرتفو و حرکت به سوی نمادهای بنیادی یا سرمایه‌گذاری مستقیم در بازار پول (سپرده) خواهند رفت.

شرکت‌های سرمایه‌گذاری سعی می‌کنند نقدینگی خود را افزایش داده و تا روشن‌تر شدن چشم‌انداز، از ورود سنگین به معاملات پرریسک اجتناب کنند.

نقش سیاست‌گذار

اقدامات سازمان بورس و بانک مرکزی در تزریق نقدینگی، اعمال حجم مبنا و بسته‌های حمایتی، نقش مؤثری در کنترل جو روانی و مدیریت نوسان‌های افراطی خواهد داشت.

چشم‌انداز

اگر بحران منطقه‌ای کوتاه باشد یا با ثبات نسبی همراه شود، بخشی از ریزش‌ها جبران و بازار می‌تواند با ریسک‌پذیری محدود به مسیر طبیعی بازگردد.

اما تداوم جنگ، یا تشدید تحریم‌ها، می‌تواند فاز رکود و نوسان شدید قیمتی و کاهش ورود سرمایه جدید را رقم بزند.

به گزارش اکونیوز، بازار سرمایه ایران در مواجهه با تحولات ژئوپلتیک شدید، همواره تحت تاثیر اخبار سیاسی قرار می‌گیرد. سهم بازار از جنگ، نوسان و بی‌اعتمادی است اما ریسک‌های سیستماتیک با اجرای سیاست‌های حفاظتی و گذر زمان، می‌تواند کنترل شود. نقش هوشمندی سهامداران و سیاست‌گذاران برای حفظ سرمایه‌ها در این فضا کلیدی خواهد بود.