به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران ،یکی از راهکارهای اصلی، افزایش مبادلات با استفاده از ارز کشور مقصد مانند یوآن چین، روبل روسیه، لیر ترکیه و روپیه هند است. توافقات پولی دوجانبه بین بانک‌های مرکزی، امکان تسویه تجارت را بدون نیاز به دلار فراهم می‌کند.

تجارت تهاتری (کالا به کالا)

ایران در سال‌های اخیر بخشی از صادرات و واردات خود را با الگوی تهاتر انجام داده است؛ به طوری که صادرات نفت یا محصولات پتروشیمی در برابر دریافت کالاهایی مانند غلات، دارو یا ماشین‌آلات قرار می‌گیرد. این مدل در همکاری با روسیه، چین، هند و برخی کشورهای همسایه به‌خوبی جواب داده است.

 استفاده از سیستم‌های پرداخت غیردلاری و سوئیفت جایگزین

عضویت یا همکاری با سامانه‌های پرداخت همچون «سپف» چین، «میر» روسیه، و سایر شبکه‌های بانکی غیردلاری به ایران این امکان را می‌دهد که سوئیفت را دور بزند و مبادلات خود را با سایر کشورها به‌صورت امن انجام دهد.

 ایجاد شبکه‌های واسطه‌ای و شرکت‌های پوششی

تجربه علمی و عملی نشان داده حضور شرکت‌های واسطه‌ای در کشورهای ثالث (همچون امارات یا عمان) و استفاده از دفاتر تجاری خارج از ایران، فرآیند انتقال پول و تسویه مبادلات را ممکن می‌کند.

 توسعه تجارت منطقه‌ای و پیمان‌های چندجانبه

تقویت روابط اقتصادی با اعضای سازمان همکاری شانگهای، اوراسیا و اکو و انعقاد پیمان‌های چندجانبه، استفاده از ارز واحد منطقه‌ای و تهاتر گروهی را تسهیل می‌کند.

بهره‌گیری از رمزارزها و فناوری بلاک‌چین

رمزارزها به ویژه در حوزه تجارت کالاهای فناوری‌محور یا واردات تجهیزات خاص، نقش قابل توجهی پیدا کرده‌اند. البته این مسیر نیازمند چارچوب حقوقی و ریگولاتوری شفاف است.

به گزارش اکونیوز، کارشناسان معتقدند در شرایط کنونی، «دلارزدایی از تجارت» نه‌تنها امری اجباری، بلکه فرصتی استراتژیک برای متنوع‌سازی روابط اقتصادی، افزایش قدرت چانه‌زنی و کاهش وابستگی به نظام مالی غرب است. موفقیت ایران در این مسیر بستگی به چابکی دستگاه دیپلماسی اقتصادی، ایجاد زیرساخت‌های فناورانه و شفافیت در تجارت خارجی دارد.