به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از دانشگاه تهران، بر اساس پژوهش‌های اخیر محققان مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک دانشگاه تهران، دو ترکیب طبیعی آلفا-آسارون (alpha-Asarone) و بتا-کاریوفیلین (beta-Caryophyllene)، که از عصاره گیاهان وج و بادرنجبویه به دست می‌آیند، می‌توانند در جلوگیری از تجمع پروتئین تاو، که یکی از عوامل اصلی بروز آلزایمر است، مؤثر باشند.

این پژوهش که در قالب رساله دکتری افروز انبارکی، دانشجوی دکتری بیوشیمی این مرکز، به راهنمایی دکتر عارفه سیدعربی و با عنوان «مطالعه اثر آلفا-آسارون و بتا-کاریوفیلین و بر فیبریلاسیون پروتئین تاو با استفاده از داکینگ مولکولی و روش‌های آزمایشگاهی» انجام شده، حاکی از آن است که این ترکیبات در فرم رایحه، توانایی کاهش تجمعات پروتئین «تاو» را دارند و می‌توانند به عنوان یک روش درمانی جدید برای بیماران آلزایمری مطرح شوند.

به گفته دکتر سیدعربی، «در سال‌های اخیر، بیماری آلزایمر به یک چالش بزرگ جهانی تبدیل شده و تعداد مبتلایان به آن، به طور مداوم در حال افزایش است. این بیماری با تحت‌الشعاع قرار دادن، عملکرد مغز، به اختلال در حافظه، یادگیری و گفتار منجر می‌شود و در مراحل پیشرفته می‌تواند خطراتی جدی برای زندگی افراد به همراه داشته باشد. تحقیقات بسیاری در جهت یافتن درمان مؤثر برای این بیماری انجام شده است، اما تاکنون نتیجه‌ای قطعی به دست نیامده است.»

وی به عوامل بروز این بیماری اشاره کرد و گفت: «یکی از عوامل اصلی در بروز این بیماری، تجمع پروتئینی به نام تاو در سلول‌های عصبی مغز است و یکی از راه‌های درمان این بیماری، جلوگیری از تجمع این پروتئین در سلول‌های عصبی است.»

دانشیار مرکز تحقیقات بیوشیمی بیوفیزیک درباره نحوه استفاده از ترکیبات طبیعی پیشنهادی در این پژوهش گفت: «این ترکیبات می‌توانند به صورت استشمام یا آروماتراپی توسط بیمار مورد استفاده قرار گیرند که روشی مؤثر در درمان بسیاری از بیماری‌هاست.»

وی در پایان افزود: «پژوهش حاضر، پتانسیل استشمام ترکیبات آلفا-آسارون و بتا-کاریوفیفین را در درمان آلزایمر نشان داده است. هر چند استفاده واقعی از این ترکیبات در مراحل درمان آلزایمر، نیازمند تحقیقات و مطالعات بیشتر است.»

نتایج این پژوهش با عنوان The novel anti-fibrillary effects of volatile compounds α-asarone and β-caryophyllene on tau protein: Towards promising therapeutic agents for Alzheimer's disease در قالب مقاله‌ای در نشریه International Journal of Biological Macromolecules (اینجا) با ضریب تأثیر ۷.۷ منتشر شده است.