به گزارش بخش بین‌الملل خبرگزاری اقتصاد ایران به نقل از Rio Times، این درخواست که در تاریخ ۱۷ فوریه ۲۰۲۵ مطرح شد، آخرین تحولی است در یک درگیری که به دلیل کشف‌های قابل توجه نفت در این منطقه مورد مناقشه، شدت یافته است.

منطقه اسکیبو که ۱۶۰,۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت دارد—دو سوم مساحت گویان—از زمان‌ استعمار مورد مناقشه بوده است.

ونزوئلا ادعای مالکیت تاریخی دارد و حکم داوری ۱۸۹۹ که این سرزمین را به گویان بریتانیایی (اکنون گویان) واگذار کرده است، رد می‌کند. این اختلاف پس از آنکه اکسون‌موبیل در سال ۲۰۱۵ بیش از ۸ میلیارد بشکه نفت قابل برداشت در سواحل این منطقه کشف کرد، دوباره به شدت مورد توجه قرار گرفت و گویان را به یک قدرت نفتی در حال ظهور تبدیل کرد.

دولت مادورو در سال‌های اخیر موضع خود را تشدید کرده است. در دسامبر ۲۰۲۳، ونزوئلا یک رفراندوم برگزار کرد که در آن رأی‌دهندگان به‌طور قاطع از الحاق اسکیبو حمایت کردند.

پس از این، مادورو مجوزهای استخراج منابع را در منطقه مورد مناقشه صادر کرد و به شرکت‌های بین‌المللی که تحت مجوزهای گویانی فعالیت می‌کنند، هشدار داد که این کار نقض قوانین بین‌المللی است.

گویان این اقدامات را غیرقانونی دانسته و تعهد خود را به حل این موضوع از طریق دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) که در آن روندها در حال انجام است، تأیید کرده است. این موضوع اهمیت بالایی دارد. برای ونزوئلا، کنترل بر اسکیبو می‌تواند یک نجات اقتصادی در میان تحریم‌ها و بحران‌های مالی باشد.

برای گویان، از دست دادن اسکیبو به معنای از دست دادن درآمدهای نفتی حیاتی است که رشد سریع اقتصادی آن را به حرکت درآورده است. در عین حال، ثبات منطقه در خطر است زیرا کشورهای همسایه و سرمایه‌گذاران جهانی به نظارت بر تنش‌های رو به افزایش ادامه می‌دهند.

دعوت مادورو به گفت‌وگو نشان‌دهنده فشار فزاینده است، اما با توجه به اقدامات یک‌جانبه اخیر او، با تردید مواجه است. در حالی که هر دو کشور در مواضع خود ثابت‌قدم باقی مانده‌اند، نتیجه این اختلاف می‌تواند چشم‌انداز ژئوپولیتیکی و اقتصادی آمریکای جنوبی را تغییر دهد. همچنین این موضوع پیامدهای قابل توجهی برای بازارهای انرژی و اجرای قوانین بین‌المللی دارد.