به گزارش خبرگزاری اقتصادایران به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، افراد مبتلا به سرطان پیشرفته بیشتر اوقات چند دوره درمانی مختلف را پشت سر می گذارند که همین امر عوارض جانبی ناخواسته ای دارد و از سوی دیگر ممکن است این درمان ها همیشه کارآمد نباشند.

محققان دانشگاه «ام آی تی» برای وسیع تر کردن گزینه های درمانی موجود برای بیماران ذرات مینیاتوری ابداع کرده اند که می توان آنها را به طور مستقیم در تومور قرار دارد. این ذرات ۲ نوع درمان گرمایشی و شیمی درمانی را فراهم می کنند.

روش مذکور از عواض جانبی مرتبط با شیمی درمانی و تاثیرات ترکیبی ۲ درمان جلوگیری می کند و به این ترتیب در مقایسه با به کارگیری جداگانه هر یک از درمان ها، عمر بیمار را طولانی تر می کند.

محققان با پژوهش روی موش ها نشان دادند این درمان تومور را در بیشتر حیوانات حذف و به طور گسترده عمر آنها را طولانی تر کرد. افراد با تومورهای پیشرفته به طور معمول چند درمان مانند اشعه درمانی، شیمی درمانی و جراحی را دریافت می کنند.

فتوتراپی یک درمان نوین و شامل ایمپلنت یا تزریق ذرات داغ با استفاده از یک لیزر خارجی است. این روند دمای ذرات را به اندازه ای داغ می کند که سلول های تومور اطراف را داغ و همزمان بافت اطراف آن را حفظ می کند.

در روش های فعلی فتوتراپی در آزمایش های بالینی از نانوذرات طلا استفاده می شود که در معرض نور مادون سرخ گرما منتشر می کنند. محققان دانشگاه ام آی تی روشی برای اجرای همزمان فتو تراپی و شیمی درمانی ابداع کرده اند که درمان بیمار را ساده تر و تاثیرگذاری را بیشتر می کند.

آنها یک ماده غیر طبیعی به نام سولفید مولبدنیم را به عنوان عامل فتوتراپی به کار بردند. این ماده به طور موثر نور لیزر را به گرما تبدیل می کند و در نتیجه امکان استفاده از لیزهایی با قدرت کم را فراهم می کند.

محققان برای توسعه میکروذرات قادر به ارائه درمان های سرطان ورقه های نانو سولفید مولبدنیم را بادوکسوروبیسین، یا ویولاسین که داروهایی آبگریز هستند، ترکیب کردند.

برای ایجاد ذرات دی سولفید مولبدنیم با یک ماده مخصوص شیمی درمانی و یک پلیمر پلی کاپرولاکتون ترکیب و سپس روی ورقه مذکور خشک شد تا به شکل ذرات میکرو با اندازه و سایزهای مختلف درآید.

در این پژوهش محققان ذراتی مکعبی با عرض ۲۰۰ میکرومتر ابداع کردند. پس از تزریق ذرات به تومور یک لیزر مادون سرخ خارجی آنها را داغ کرد. این لیزر می تواند به عمق چندمیلیمتری یا چند سانتی متری نفوذ می کند و تاثیری محلی دارد.

در مرحله بعد محققان برای بهبود پروتکل درمان، از الگوریتم های یادگیری ماشینی استفاده کردند.