رحماندوست در این برنامه گفت: وقتی بچه بودم شبی یک ریال پرداخت می‌کردم تا بتوانم کتاب کرایه کنم. چون عاشق کتاب خواندن بودم اما چون بچه‌ها هستند نمی‌گویم چه‌طور و چه‌قدر درس می‌خواندم. اما همین‌جا از پدر و مادرها می‌پرسم: آیا مطالب درسی که خوانده‌اید در خاطرتان مانده؟ پس چرا این‌اندازه بچه‌ها را آزار می‌دهید و از آن‌ها می‌خواهید که درس بخوانند؟ بگذارید بچه‌ها زندگی کنند و لذت ببرند؟

وی با اشاره به سرانه پایین مطالعه در ایران گفت: روزگاری شمارگان کتاب‌ها در کانون، در هر چاپ، ۲۰ هزار نسخه بود حالا تیراژ کتاب‌های کانون به ۱۰۰۰ نسخه رسیده؛ طبیعی است که در این شرایط باید بچه‌ها را به کتاب خواندن تشویق کنند. من برای نخستین بار از عشق برای نوجوان‌ها بگویم و گفتن از عشق برای نوجوانان سخت است. چراکه نگاه آن‌ها به این مقوله با بزرگ‌سالان تفاوت دارد. چون نگاه آن‌ها به این مقوله با بزرگسالان تفاوت دارد. به قدری از شعرهایم برای نوجوان‌ها استقبال شد که شاعران دیگر هم به سرودن از عشق برای این گروه سنی پرداختند.

شاعر مجموعه «پنج تا انگشت بودند که…» در ادامه، «قصه‌گویی تعاملی» را بهترین شیوه برای جذب نوجوانان و جوانان به قصه دانست و گفت: در این روش، هیچ متکلم وحده‌ای وجود ندارد و گوینده و شنونده یکی است؛ به این معنی که هر دو در تعامل و ارتباط با یکدیگر قصه‌ای را روایت می‌کنند و به سرانجام می‌رسانند و این روش، برای گروه سنی بزرگ‌سال که به قصه علاقه دارد، بسیار جذاب است.

رحماندوست در پاسخ به این‌که بچه‌ها را چه‌طور می‌توان به قصه گفتن و قصه نوشتن علاقه‌مند کرد گفت: من از پدر و مادرها می‌خواهم اول بچه‌ها را به خواندن و بعد به نوشتن تشویق کنند و اصلاً به فکر انتشار داستان‌ها و قصه‌های بچه‌های‌شان نباشند. زودتر از ۱۸ سال، بهتر است کتابی منتشر نشود.