هیچ ملتی از فراگیری و استفاده از معارف سایر ملت‌ها و ملیت‌ها در تمام زمینه‌ها از جمله فرهنگ و مسائلی که عنـوان فرهنگ به آن اطلاق می‌شود و تولیدات فاخر سینمایی، بی‌نیاز نیست و به همین دلیل تبادل فرهنگی، امری لازم و ضـروری بـه شـمار می‌آید و در همین راستا تبادلات سینمایی و تولیدات مشترک در این حوزه نقشی بارز در تبادلات فرهنگی و گسترش همگرایی های فرهنگی خواهد داشت.

فرهنگ هر ملت در ارتباط با دیگر فرهنگ‌هاست که هویت خود را تعالی می‌بخشد. سیاست‌های ارتباطی و فرهنگـی باید این فرصت را تامین کنند که هنرمندان خلاق و گروه‌های مختلف مردم عادی بتوانند هنر و اندیشه خود را از طریق وسایل ارتباطی و تبادلات سینمایی به گوش دیگران برسانند؛ اطلاعاتی که از طریق رسانه های جمعی و تولیدات سینمایی به دست مردم می‌رسند، آنهـا را با دنیای اطرافشان بیشتر آشنا و همگرایی فرهنگی ملتها را سبب می‌شود.

تولید مشترک آثار سینمایی

موضوع تولید مشترک سینمای ایران با سایر نقاط جهان به خصوص کشورهای همسایه و آسیایی به سال‌های ابتدایی ورود سینما به ایران باز می‌گردد. از زمانی که «دختر لُر»، نخستین فیلم ناطق فارسی توسط اردشیر ایرانی در سال ۱۳۱۲ در بمبئی ساخته شد. از همان زمان به نظر می‌رسد فیلم‌سازان ایرانی به دنبال گسترش سینما در ایران و کشورهای همسایه و تبادلات فرهنگی از این طریق بوده‌اند

البته گاه تولیدات مشترک سینمایی با هدف عبور از محدودیت‌های فرهنگی و مذهبی ساخته شده‌اند که تاثیر مثبتی در صدور فرهنگ ایرانی و اسلامی به کشورهای همسایه نداشته است. سینمای ایران در منطقه و دنیا حرف‌های زیادی برای گفتن دارد؛ حضور ایران در بازارهای بین المللی نیازمند تولیدات مشترک سینمایی است تا بتوانیم صنعت فیلم‌سازی ایران را با وجود تکنیسن‌های برجسته‌ای که داریم به کشورهای همسایه که از داشتن سینمای موفق محروم هستند، صادر کنیم زیرا نگاه همسایگان ایران این است که از سینمای ایران بهره‌مند شوند چون یکی از موفق‌ترین سینماهای دنیا را داریم. اگر ما به سینمای کشورهای همسایه ورود نکنیم، هند و سینمای هالیوود در این موضوع ورود خواهند کرد، اما کشورهای همسایه تمایل بسیاری دارند که با ایران همکاری کنند چون قرابت فرهنگی بیشتری با کشو ما دارند.

یکی از راه‌های تاثیرگذار انتقال فرهنگ

سینما و تولید مشترک مهمترین ابزار در تبادلات و تعاملات فرهنگی ملتها محسوب می شود؛ یکی از راه‌های انتقال فرهنگ، سینما و سریال های تلویزیونی است و اگر ما کوتاه بیاییم قطعاً دیگر کشورها این خلاء را پر خواهند کرد.

اگر فیلمی به صورت تولید مشترک ساخته می‌شود باید تضمین اکران آن در کشور همسایه‌ای که ایران با آن فیلم تولید کرده است وجود داشته باشد و اگر برگشت سرمایه در تولیدات مشترک بیش از بودجه‌ای باشد که برای تولید فیلم صرف شده در نحوه نگاه سینماگران ایران به فیلم‌سازی تاثیر خواهد گذاشت.

از عمده دلایل اقبال تولیدات مشترک آثار سینمایی بهره‌گیری از فناوری‌های نوین در ساخت آثار سینمایی است. کشورهای با قدمت بالا در حوزه صنعت سینما بازگشت سرمایه بسیار زیاد است برای همین سعی می‌کنند از تجهیزات و علم روز دنیا استفاده کنند بنابراین به راحتی می‌توانند در در سینماهای بیشتر نقاط دنیا نمایش عمومی فیلم داشته باشند؛ سطح سینمای ایران از بالیوود از نظر تکنیک پایین‌تر نیست، اما مشکل اصلی در فیلم‌سازی ایران به قدیمی بودن امکانات مربوط می‌شود.

آمریکا از ۵۰ سال پیش در بحث دیجیتال پیشرو بوده است و فیلم‌سازان هالیوودی، آثار بزرگ تاریخی را در پلاتو تصویربرداری می‌کردند، اما سینما در ایران هنوز در این بخش مشکل اساسی دارد و برای تولید یک فیلم تاریخی همچنان از دکور و لوکیشن‌های بسیاری استفاده می کند؛ با وجود مشکلاتی که در بخش تجهیزات و فناوری داریم به دلیل دارا بودن مهارت و فن و دانش فیلم‌سازی می‌توانیم در کشورهای همسایه ورود کنیم و برگشت سرمایه خوبی با آثار سینمایی معناگرای کشور خواهیم داشت.