درباره این اظهارات بیان چند نکته ضروریست: معمولاً کشورها برای مسیرهای ترانزیتی خود یک راه اصلی و یک راه جایگزین تعریف می کنند تا در مواقع خاص از آن استفاده کنند.

آذربایجان و ترکیه بدنبال استفاده از مسیر جنوب ارمنستان هستند زیرا این مسیر در صورت راه اندازی، سهل الوصول و کوتاهتر و با زیرساختی از گذشته است. علاوه بر این، آذربایجان طی سه سال گذشته سرمایه گذاری هنگفتی برای ایجاد زیرساختهای این مسیر در دو سوی نخجوان و خاک آذربایجان داشته که تا پایان سال جاری آماده خواهد شد.

ترکیه تا جای ممکن مایل به بازی دادن ایران در مسیرهای ترانزیتی نیست که نمونه های آن جاده لاجورد در افغانستان و جاده توسعه در عراق است. این راهبرد را از دهه 90 همراستا با آمریکا برای انزوای ترانزیتی ایران دنبال می کند و به این سادگی آن را کنار نخواهد گذاشت بخصوص که همراستا با راهبرد خود در منطقه است.

آنکارا علاوه بر انگیزه تجاری، برای این جاده انگیزه ایدئولوژیک(ارتباط با جهان ترک) هم دارد و مسیر مغری که ادعاهای ارضی گذشته درباره سرزمین ترکی(زنگزور) را دنبال می کند بهترین گزینه است.

این اظهارات مدتی پیش توسط اردوغان هم مطرح شده و هدف از آن برای فشار بر ارمنستان در دادن امتیاز با کمترین توقع است که این بار از باکو دنبال می شود تا پاشینیان و تیم تصمیم گیری در ایروان به این نتیجه برسد که اگر دیر اقدام کند ممکن است فرصت را از دست داده و همچنان در بن بست ژئوپلتیکی 3 دهه اخیر بین آذربایجان و ترکیه قرار بگیرد.

با توجه به اینکه سیاست معمولاً پیچیده و چند لایه است، به نظر می رسد که ترکیه و آذربایجان بدنبال هدفشان، تغییر تاکتیک داده اند که نتایج آن طی هفته های آینده روشن تر خواهد شد.