به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ،دکتر حسن خسروی. مدرس دانشگاه و مولف کتاب روابط عمومی و ارتباطات در یاداشتی که در اختیار خبرگزاری اقتصادی ایران قرار داد آورده است: طبیعی است که روابط عمومی ها نیز قطعا در این مقوله مسئولیت‌ها و وظایف و ماموریت‌هایی داشته اند که به هر دلیل به سرانجام مطلوب نرسیده است. دولت ها همواره از بدو پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون متاسفانه یا نخواستند و یا نتوانستند که با موضوع روابط عمومی در ایران یک انس و الفت علمی و اجرایی و... داشته باشند که در جای خود نیاز به آسیب شناسی لازم و کافی دارد.

با روی کارآمدن دولت سیزدهم احساس می‌شد که ممکن است روابط عمومی و ارتباطات در کشور جان تازه ای بگیرد. اما تجربه چند ماهه اخیر عملکرد دولت سیزدهم نشان داد که احتمالا امیدی به گشایش در این موضوع نیست؟!؟ چرا که سکان روابط عمومی ها همچنان عمدتا در دست غیر متخصص هاست.

بار سنگین روشن نگاه داشتن چراغ روابط عمومی در سال 1400 همچون سال‌های گذشته نیز در غیاب دولتمردان بر دوش بخش خصوصی و انجمنها و نهادهای مردمی بود. شیر مادر و نان پدر ؛ حلالشان . در سال 1400 دو دولت داشتیم. یکی در پایان کار و دیگری در شروع کار. همین امر باعث دوگانگی و سردرگمی برای روابط عمومی بخش دولتی بود که در برزخ بود و نبود به سر می‌بردند و این صد البته بد حالتی است!؟!

نگاهی به بودجه سال 1400 و مروری بر بخشنامه ها و دستورالعمل‌های صادره سازمان اداری و استخدامی کشور و ملاحظه و دقت در پیگیری‌ها و نوع دغدغه نمایندگان مجلس؛ وزراء و خصوصا استانداران و فرمانداران نشان می‌دهد که هیچ اهمیت و حساسیت قابل دفاعی نسبت به روابط عمومی وجود نداشته است. قبلا هم به زبان ساده گفته ام که روابط عمومی؛ نخود و نمک هر آش است. روابط عمومی؛ دار و ندار سازمان است. روابط عمومی؛ رهبر ارکستر سازمان است.

پس چرا روابط عمومی باید اینقدر در بخش دولتی غریب و مظلوم و بی پناه باشد.؟!؟ روابط عمومی ها در مقوله کرونا ؛ یارانه ها ؛ بورس ؛ خودرو ؛ مسکن؛ ازدواج؛ اشتغال؛ قاچاق کالا و ارز؛ مواد مخدر؛ صادرات و... در بخش دولتی واقعا چه کردند و چه می‌توانستند بکنند و نکردند؟ روابط عمومی ها در حوزه شفافیت و پاسخگویی واقعا چه عملکرد قابل ذکری دارند؟ روابط عمومی ها در زمینه مبارزه با فساد و رانت و اختلاس و... چه کارنامه موفقی دارند؟ روابط عمومی ها در خصوص رساندن صدای مشکلات جامعه بزرگ و شریف بازنشستگان؛ معلمان؛ پرستاران و... به فرادستان ذیربط چه نقش سازنده ای داشته اند؟ ملاحظه می‌شود که هزار راه نرفته وجود دارد که زمین مانده و می‌بایست تعیین تکلیف شوند.

به نظر می‌رسد روابط عمومی قوای سه گانه کشور و نهادهای استراتژیک و سازمان‌های تصمیم ساز و تصمیم گیرنده بطور جدی نیازمند باز طراحی و مهندسی مجدد در ساختارها و ماموریت‌ها و اختیارات خود هستند و اگر قرار است گشایشی صورت گیرد حتما روابط عمومی باید یک پای ثابت کار باشد و ایفای نقش نماید. چه بخواهیم چه نخواهیم روابط عمومی در جهان ؛ یک حرفه؛ فن؛ هنر؛ علم و مهارتی ضروری؛ پذیرفته شده ؛ محترم و راهگشاست که می‌تواند کاری کند کارستان.

حال روابط عمومی و ارتباطات در سال 1400 حال خوشی نبود و باز هم امیدواریم در سال جدید اتفاق مبارکی رخ دهد.