به گزارش بخش بین‌الملل خبرگزاری اقتصاد ایران به نقل از BNE، وزیر امور خارجه، پتر سیجارتو، در پاسخ به سؤالی که هفته گذشته توسط Telex.hu، در یک نشست عمومی از او پرسیده شد، این رقم را تأیید کرد. این اعتراف، نخستین تأیید رسمی از مقیاس تعهد مالی دولت اوربان به یک بخش صنعتی واحد از زمان همه‌گیری کرونا است.

این اقدام بخشی از یک استراتژی تهاجمی برای قرار دادن مجارستان به عنوان قطب اروپایی تولید باتری است که مطابق با تلاش دیرینه نخست‌وزیر ویکتور اوربان برای جذب سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی (FDI) از چین است.

در طول چند سال گذشته، تولید باتری و خودروهای الکتریکی به حدود یک سوم از تولید صنعتی مجارستان رسیده که توسط پروژه‌های شرکت‌های بزرگ چینی و کره‌ای مانند CATL، سامسونگ SDI و SK Innovation تقویت شده است.

مجارستان با حمایت از یارانه‌های دولتی بسیار سخاوتمندانه، به مقصد اصلی سرمایه‌گذاری چین در اتحادیه اروپا تبدیل شده که در بروکسل به دلیل پتانسیل آن برای از بین بردن رقابت در بازار واحد، مورد تحقیق قرار گرفته است.

این اقدام دولت با کاهش شدید تقاضای جهانی برای خودروهای الکتریکی، به‌ویژه در آلمان که بزرگ‌ترین بازار صادراتی مجارستان است، آزمایش می‌شود. خودروسازان اروپایی با کندی جذب مصرف‌کننده، تأخیر در مشوق‌های دولتی و هزینه‌های بالای تولید دست و پنجه نرم می‌کنند. در ماه فوریه، تولید باتری مجارستان 46 درصد کاهش سالانه داشت.

سیجارتو علی‌رغم این رکود، از یارانه‌ها دفاع کرد و استدلال کرد که عدم جذب سرمایه‌گذاری‌هایی مشابه کارخانه 7.3 میلیارد یورویی CATL در دبرسن، نشانه ضعف خواهد بود.

او در این رویداد در پاسخ به یک خبرنگار گفت: اگر مجارستان قرارداد CATL را به یک کشور همسایه می‌باخت، چه می‌نوشتید؟

دولت نگرانی‌های زیست‌محیطی این پروژه را در میان خشم عمومی رو به رشد، کم‌اهمیت جلوه داد. مصرف آب سالانه CATL می‌تواند برابر با کل نیازهای دبرسن، دومین شهر بزرگ مجارستان با بیش از 200000 نفر باشد. این امر می‌تواند منجر به درگیری شود، زیرا این قسمت از کشور یکی از آسیب‌پذیرترین مناطق در برابر تغییرات آب و هوایی است.

با این وجود، تحلیلگران هشدار می‌دهند که تمرکز شدید منابع در یک بخش ناپایدار، مجارستان را در معرض خطر قرار می‌دهد و آخرین تحولات در تجارت جهانی، از جمله کاهش تقاضای خودروهای الکتریکی، تغییر زنجیره‌های تأمین و افزایش تنش‌های ژئوپلیتیکی، می‌تواند پایداری بلندمدت این استراتژی را تضعیف کند.

برخی از تحلیلگران این استراتژی را با صنعتی شدن اجباری در دهه 1950 مقایسه کرده‌اند، زمانی که مجارستان به دنبال تبدیل شدن به کشور فولاد و آهن بود و منابع خود را به سمت صنایع سنگین سوق می‌داد، حتی اگر فاقد منابع لازم بود.