او حاتمی‌کیا را کارگردانی خوب توصیف کرد و توضیح داد: آقای حاتمی‌کیا بسیار کارگردان خوبی است باید بگویم در گذشته وقتی بازیگری و کارگردانی تدریس می‌کردم چیزی که به هنرجویان می‌گفتم این بود که خطرناک‌ترین آدم برای بازیگران خود کارگردانان هستند، خیلی از کارگردانان بازیگران را به هم می‌ریزند چون چیزی از او می‌خواهند و او را وارد فضایی می‌کنند که بازیگر در آن راحت نیست و اجازه رشد به بازیگر نمی‌دهند. با این حال به تعداد انگشتان یک دست کارگردان می‌شناسم که طی یک رابطه دو طرفه و کار درست با آنها توانسته‌ام خلاقیت ارایه بدهم. برخی از کارگردانان نرم و آهسته سراغ شما می‌آیند و باعث می‌شوند خلاقیت شما ترک برندارد؛ حاتمی کیا چنین بود.

این بازیگر در ادامه گفتگوی خود در برنامه «کافه آپارات» اضافه کرد: البته متن خوبی هم داشتیم. من معمولا از متن‌های تاریخی می‌ترسم چون جملات ادبی در دهان نمی‌چرخد و شما به عنوان یک بازیگر آزار می‌بینید، غیر طبیعی می‌شوید و سخت به صداقت کاراکتر رسیده و به شخصیت نزدیک می‌شوید. به همین خاطر همیشه می‌ترسیدم، ولی این متن، متنی بود که به راحتی می‌توانستم آن را اجرا کنم و احساس نکنم که دارم ادا درمی‌آورم. درواقع دیالوگ‌های این فیلم به راحتی مال من می‌شد البته باید عنوان کنم که بازی همه بازیگران در این فیلم خوب بودند.

وی درباره نحوه همکاری با این کارگردان خطاب به فریدون جیرانی گفت: حاتمی‌کیا در خلال کار تنها درباره بازی‌ها توضیح می‌داد و این طور نبود که خودش بازی کند و ما از روی بازی او الگو برداریم. رابطه ظریفی با بازیگر برقرار می‌کرد.

آییش با اشاره به دو نقش خود در این فیلم افزود: من این نقش را خیلی دوست داشتم، وقتی نقش «آنوبیس» را خواندم، مدام دعا دعا می‌کردم که آن را به من بدهند و این طور نباشد که چند روز دیگر بگویند این نقش را به کسی دیگر دادیم. درواقع نذر کرده بودم این نقش را به من بدهند. در توضیحات فیلمنامه و کارگردان آمده بود این کاراکتر با اجنه صحبت می‌کند. من هم به عنوان بازیگر این نقش را آنالیز کردم ولی قرار نبود آن را قضاوت کنم بلکه قرار بود هویت واقعی او را پیدا کنم و صادقانه و بدون اغراق آن را منعکس کنم. حاتمی کیا هم گفت دلش نمی‌خواهد «آنوبیس» غلو شده از آب دربیاید ولی به او گفتم این نقش به خودی خود اغراق شده است، بنابراین خط باریکی این بین وجود داشت که باید آن را در نظر می‌گرفتم.

این بازیگر توضیح داد: در متن من نوشته شده بود که «آنوبیس» کور است و اینکه جنسیت ندارد، یعنی مشخص نیست زن است یا مرد. من موقعی که این نقش را در خانه تمرین می‌کردم، صدای زنانه در می‌آوردم و گاهی آن را با صدای مردانه تمرین می‌کردم چون می‌خواستم به متن وفادار بمانم و این‌چنین این صدا ساخته شد.  

او درباره نقش دومش در فیلم «موسی کلیم‌الله» نیز بیان کرد: نقش دومم «اورِئیل» نام داشت. چون مقداری دعا و پیشگویی و گریه داشت، می‌خواستیم شعاری نباشد و تلاشم این بود که در آن با تماشاگر صادق باشم.
آئیش درباره تجهیزات این فیلم نیز گفت: از داشتن تجهیزات در این فیلم متعجب شدم. روز اولی که به استودیو رفتم با یک استودیوی ۲۰۰ متری و دکوری سنگین مواجه شدم. با اینکه قصه را می‌دانستم، وقتی فیلم را می‌دیدم، دچار هیجان می‌شدم. با نقش «آنوبیس» اولین بار بود که در سینما از خودم راضی بودم.