البته ایرانیان از دیرباز و بر اساس آموزه های زرتشت همواره به طبیعت احترام می گذاشتند، هیچگاه چهار عنصر اصلی آب، خاک، هوا و آتش را آلوده نمی کردند، برای رودها، چشمه ها و درختان ارزش و احترام قائل بودند، این یعنی اینکه حفاظت از طبیعت همواره در وجود ایرانیان بود و حتی اولین مناطق حفاظت شده هم در زمان خشایارشاه شکل گرفت به این صورت که در زمان لشکرکشی به آسیای صغیر ، حفاظت از جنگل های سرو خود را به گارد سلطنتی سپرد و به این ترتیب اولین منطقه حفاظت شده در دنیا چند صد سال قبل از میلاد مسیح ایجاد شد.

اما همانطور که زندگی پیش رفت و صنعت روز به روز پیشرفت کرد زمینه تخریب طبیعت هم بیش از پیش فراهم شد، به مرور کار به جایی رسید که گونه های جانوری زیادی منقرض شدند نمونه بارز آن انقراض شیر ایرانی و ببر مازندران است که برای همیشه از طبیعت کشور حذف شدند، دنیا هم شرایط بهتری نداشت اما از طرف دیگر هم نمی شد جلوی توسعه را گرفت بنابراین تصمیم گرفته شد تا مکان هایی را که از نظر مولفه های زیستی و گونه های گیاهی و جانوری غنی هستند حفاظت کنند تا گونه های جانوری بیشتری منقرض نشود به این ترتیب اولین منطقه حفاظت شده جهان به شکل امروزی و در قالب پارک ملی با نام پارک ملی یلو استون در آمریکا شکل گرفت، بعد از آن اولین سنگ بنای مناطق حفاظت شده ایران در سال ۱۳۴۶، یعنی ۹۵ سال پس از احداث پارک یلو استون گذاشته شد.

داستان از این قرار است که در سال ۱۳۳۵ قانون حفاظت و تشکیل کانون شکار ایران تصویب شد که نخستین اقدام برای حفظ جمعیت و تنوع جانوری کشور بود، بعد از آن زمینه ایجاد سازمان شکاربانی و نظارت بر صید در سال ۱۳۴۶ فراهم شد، در این سال، سازمان یاد شده به‌ عنوان یک دستگاه مستقل دولتی و زیر نظر شورای‌ عالی شکاربانی و نظارت بر صید، جایگزین کانون شکار شد، در قانون‌های مربوط به این سازمان، امکان اختصاص بخش‌هایی از کشور به پارک‌های ملی که در آن زمان پارک حیات وحش نامیده می‌شد و منطقه‌های حفاظت شده با تعریف‌های معین فراهم شد، به این ترتیب اولین قدم در راستای شکل گیری مناطق حفاظت شده در کشور برداشته شد.