به گزارش ایسنا به نقل از دانشگاه خوارزمی در روز شنبه ششم دی، کیانوش زهراکار گفت: با وجود این طراحی نظری، تجربه زیسته دانشگاهیان نشان می‌دهد که این توازن در عمل به‌شدت به هم خورده است؛ به‌گونه‌ای که ماده ۳ آیین‌نامه‌ها، یعنی ساحت پژوهشی و در درون آن به‌ویژه بند مربوط به مقالات علمی، به محور اصلی مسیر ارتقا و امتیازگیری تبدیل شده است؛ روندی که در یک دهه اخیر با تأکید فزاینده بر مقالات بین‌المللی، شدت بیشتری یافته است.

زهراکار با بیان اینکه در فرآیند ارتقای مرتبه علمی، امتیازات آموزشی، فرهنگی و اجرایی عمدتاً جنبه فرعی پیدا کرده‌اند، تصریح کرد: وزن واقعی تصمیم‌گیری عملاً بر دوش تعداد و نوع مقالات منتشرشده قرار دارد و همین منطق در ترفیع سالانه و جهش علمی نیز تکرار می‌شود؛ به‌طوری‌که کیفیت آموزش، نوآوری در تدریس و اثرگذاری فرهنگی و اجتماعی استاد، اغلب به حاشیه رانده می‌شود.

وی ادامه داد: حتی در پایه‌های تشویقی که به‌ظاهر در آن ابعاد فرهنگی، آموزشی، پژوهشی، اجرایی و فناوری لحاظ شده است، شرایط به نحوی طراحی شده که باز هم پژوهش و انتشارات علمی ـ به‌ویژه مقاله ـ مسیر کم‌هزینه‌تر، سریع‌تر و امن‌تر برای کسب امتیاز تلقی می‌شود.

معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی دانشگاه خوارزمی با اشاره به پیامدهای ناخواسته این رویکرد گفت: محوریت افراطی مقاله، اعضای هیأت علمی را ناگزیر کرده است بخش عمده‌ای از انرژی، زمان و انگیزه خود را صرف تولید و نشر مقاله کنند و این امر، به‌طور اجتناب‌ناپذیر، به افت کیفیت آموزش، کاهش تعامل آموزشی عمیق با دانشجو و تضعیف نقش تربیتی استاد منجر می‌شود.

وی گفت: دانشگاهی که استاد آن بیش از آنکه معلم و مربی باشد، «تولیدکننده مستمر مقاله» تلقی شود، آرام‌آرام از رسالت اصلی خود فاصله می‌گیرد و این مسئله باید به‌عنوان یک هشدار جدی برای نظام آموزش عالی تلقی شود.

زهراکار با تأکید بر آثار اخلاقی مقاله‌محوری افراطی اظهار کرد: این رویکرد، در برخی موارد، به تشدید قلدری آکادمیک میان اعضای هیأت علمی و نیز استاد–دانشجو انجامیده است؛ جایی که دانشجو به ابزاری برای تولید مقاله تبدیل می‌شود و روابط علمی سالم جای خود را به مناسبات قدرت، فشار، سوءاستفاده و حتی فساد می‌دهد.

وی در ادامه با اشاره به شکل‌گیری رانت و فساد در حوزه نشر علمی گفت: فشار سیستماتیک برای «داشتن مقاله» موجب شده بسیاری از دانشجویان تحصیلات تکمیلی ناچار شوند برای پذیرش مقاله، هزینه‌های سنگین پرداخت کنند؛ هزینه‌هایی که نه الزاماً برای ارتقای کیفیت علمی، بلکه صرف عبور از سدهای اداری و صرفه جویی زمانی می‌شود و این وضعیت، عدالت آموزشی و اعتماد به فرآیندهای علم‌سنجی را مخدوش کرده است.

معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی دانشگاه خوارزمی یکی از نگران‌کننده‌ترین پیامدهای این وضعیت را تشدید پدیده داده‌سازی دانست و گفت: هنگامی که دانشجو در قالب یک درس نظری یا در بازه‌ای غیرواقع‌بینانه، مثلاً سه تا چهار ماه، به دلیل اهمیت محوری انتشار مقاله برای استاد، به شکلی نادرست ملزم به ارسال یا اخذ پذیرش مقاله می‌شود، چنین الزامی با منطق و اخلاق پژوهش علمی سازگار نیست و ناخواسته اما مستقیم، مسیر را برای تولید داده‌های سطحی، تکراری یا حتی جعلی هموار می‌کند.

وی تأکید کرد: بی‌تردید مقاله علمی، به‌ویژه در چارچوب‌های معتبر ملی و بین‌المللی، اگر متوازن، اخلاق‌مدار و غیرصوری باشد، یکی از ارکان مهم تولید علم و اعتبار دانشگاه است؛ مسئله، نفی مقاله نیست، بلکه افراط در مقاله‌محوری و تبدیل آن به معیار مسلط و بعضاً یگانه ارزیابی عملکرد دانشگاهی است.

زهراکار خاطرنشان کرد: ضروری است در نظام ارتقا، ترفیع، تشویق و تبدیل وضعیت، وزن مقاله به‌طور جدی متعادل شود و سهم واقعی آموزش، فعالیت‌های فرهنگی، مسئولیت‌های اجرایی و اثرگذاری اجتماعی افزایش یابد. همچنین در بخش دانشجویی، به‌ویژه در تعیین شرایط کفایت لازم  پایان‌نامه و رساله برای دفاع، باید تعدیل منطقی صورت گیرد تا کیفیت پژوهش فدای کمیت مقاله نشود.

وی در پایان گفت: دانشگاه سالم، محصول تعادل است نه فشار، و دانشگاه زمانی می‌تواند تولیدکننده علمِ اصیل باشد که استاد و دانشجو، به‌جای مسابقه فرساینده مقاله نویسی، فرصت اندیشیدن، آموزش دادن و یاد گرفتن عمیق را داشته باشند.

انتهای پیام