سیستم فعلی برخی کشورها به جای کاهش نابرابری، این نابرابری را افزایش می‌دهد. شکاف بین کودکان در مدارس ممتاز و کودکان در مدارس کم‌بودجه چنان گسترده شده است که ایده اولیه عدالت را تهدید می‌کند. نهادی که باید کودکان را گرد هم آورد، اکنون به مکانی تبدیل شده است که آنها را از هم جدا می‌کند.

در یک سوی این شکاف، مدارس منتخب قرار دارند. این مدارس، مراکز آموزشی هستند که با ثروت ایجاد شده‌اند. آن‌ها دارای ساختمان‌های مدرن، کلاس‌های درس دیجیتال، آزمایشگاه‌های پیشرفته، معلمان کافی، زمین‌های بازی بزرگ و طیف گسترده‌ای از فعالیت‌هایی هستند که به رشد کودکان کمک می‌کنند.

دانش‌آموزان در این مدارس در محیطی آموزش را فرا می‌گیرند که اعتماد به نفس و کنجکاوی را تشویق می‌کند. به آنان فرصت‌هایی داده می‌شود که اجازه می‌دهد رویاهای بزرگ داشته باشند و باور کنند که موفقیت حق طبیعی آنان است. هر چیزی در پیرامون این دانش‌آموزان می‌گوید که دنیا متعلق به آنان است. در سوی دیگر همین جامعه، میلیون‌ها کودک در مدارسی درس می‌خوانند که حتی نیازهای اولیه‌شان برآورده نمی‌شود. مدارس آنان ساختمان‌های فرسوده، کلاس‌های شلوغ، دیوارهای آسیب‌دیده و توالت‌های غیربهداشتی دارد.

بسیاری از این مدارس فاقد کتابخانه، آزمایشگاه یا حتی امکانات ورزشی ساده هستند. معلمان این مدارس با صداقت و فداکاری کار می‌کنند اما تعداد آنان بسیار کم است. از آنان انتظار می‌رود، کلاس‌های درس بزرگی را بدون منابع یا پشتیبانی کافی مدیریت کنند. اشتیاق آنان با سیستمی محدود شده است که ابزار لازم برای ارائه آموزش خوب را نمی‌دهد. این کودکان، به دلیل شرایطی خارج از کنترل خود، از فرصت‌هایی که باید در دسترس هر کودکی باشد، محروم هستند. این تضاد شدید، سیستم آموزشی نابرابر ایجاد کرده و کودکی آماده است تا رهبر شود، در حالی که دیگری ناخودآگاه برای زندگی با گزینه‌های محدود آماده می‌شود. 

وضعیت آموزش در آلمان در مسیر جدید

طبق گزارش میونتی چی آی، وضعیت آموزش در آلمان پس از گزارش تلویزیونی تحقیقی با بررسی مجدد روبرو شده است. در آلمان، این گزارش موانع متعددی را که مانع پیشرفت آموزشی می‌شوند، شناسایی می‌کند. یکی از نگرانی‌های عمده، کمبود مداوم معلمان، به ویژه در مناطقی با چالش‌های اجتماعی بیشتر است. این کمبود اغلب به دسترسی نابرابر به آموزش باکیفیت منجر می‌شود، به‌طوری‌که مدارس در مناطق محروم برای جذب و حفظ کارکنان واجد شرایط تلاش می‌کنند. این تحقیق همچنین به روند رو به رشد والدینی اشاره می‌کند که فرزندان خود را به موسسات خصوصی می‌فرستند و نشان‌دهنده نگرانی‌هایی در مورد کیفیت مدارس دولتی و تعمیق بیشتر نابرابری آموزشی است.

آموزش حق اساسی است

ایده آموزش به‌عنوان حق اساسی، زمانی بی‌معنی می‌شود که فقط بخشی از جامعه امکانات و محیط لازم برای رشد و موفقیت را دریافت کند. خطر چنین سیستم از هم گسیخته‌ای بسیار جدی است. وقتی کودکان در جهان‌های آموزشی متفاوتی بزرگ می‌شوند؛ جهان‌هایی که بر اساس ثروت، طبقه و موقعیت مکانی از هم جدا شده‌اند، سطوح مختلفی از مهارت، اعتماد به نفس و فرصت‌ها را کسب می‌کنند.

این نابرابری در کلاس درس نمی‌ماند. این نابرابری تا بزرگسالی آنان را همراهی می‌کند و بر شغل، جاه‌طلبی‌ها و جایگاهشان در جامعه تاثیر می‌گذارد. این نابرابری توانایی آنان را برای رشد، رقابت و مشارکت در پیشرفت کشور شکل می‌دهد. آموزش تنها راه نجات اقشار فقیر جامعه برای ارتقای خود و جستجوی عدالت است اما وقتی خود آموزش نابرابر باشد، فقرا تنها مسیر پیشرفت خود را از دست می‌دهند.

امروزه، این سیستم، آموزش با کیفیت بالا را به گروه‌های نخبه و آموزش بی‌کیفیت را به جوامع محروم ارائه می‌دهد. به دلیل این تفاوت، شکاف بین این دو بخش جامعه قابل پر شدن نیست. در عوض، با گذشت هر سال، این شکاف عمیق‌تر می‌شود.

آموزش مساوی کلید موفقیت است

در طول تاریخ، جوامع متعددی نشان داده‌اند که وقتی آموزش به‌طور مساوی به همه کودکان ارائه می‌شود، بدون اینکه ثروتمندان به موسسات نخبه و فقرا به مدارس کم‌درآمد تقسیم شوند، پیشرفت چشمگیر و صلح پایدار به‌طور طبیعی به دنبال آن می‌آید.

در دوران طلایی اسلام، مکتب‌ها، مدارس و مراکز آموزشی بزرگ تحت حمایت مردم مانند بیت‌الحکمه در بغداد، از دانش‌آموزان با پیشینه‌های مذهبی، فرهنگی و اقتصادی متنوع استقبال می‌کردند. دانش به‌طور آزادانه به همه می‌رسید و فضایی ایجاد می‌کرد که دستاوردهای بزرگی در علم، پزشکی، ریاضیات و ادبیات به همراه داشت.

در دوران مدرن، فنلاند دوباره ثابت کرد که آموزش برابر موثر است. فنلاند به ایده مدارس خصوصی نخبگان پایان داد. همه کودکان در مدارس مشابه تحت نظر معلمان آموزش‌دیده تحصیل می‌کنند. این سیستم، جامعه‌ای صلح‌آمیز، پایدار و نوآورانه ایجاد کرده است. این نمونه‌ها به ما یادآوری می‌کنند که وقتی آموزش واقعا به طور یکسان به هر کودک خدمت کند، ملت‌ها در دانش و هماهنگی رشد می‌کنند.

چنین هماهنگی در آموزش و پرورش فقط رویا نیست بلکه برای هر جامعه‌ای که می‌خواهد عادلانه و منصفانه باشد، ضروری است. وقتی کودکان از همه اقشار جامعه با هم درس می‌خوانند، زندگی یکدیگر را بهتر درک می‌کنند. آنان احترام، همدلی و همکاری را می‌آموزند و بدون تعصب رشد می‌کنند. سیستم آموزشی یکپارچه، جامعه‌ای یکپارچه می‌سازد. از سوی دیگر، وقتی کودکان به‌طور جداگانه آموزش می‌بینند، جامعه نیز دچار تفرقه می‌شود.

تاثیر آموزش نابرابر

تاثیرات آموزش نابرابر به تک‌تک کودکان محدود نمی‌شود و بر کل ملت تاثیر می‌گذارند. یک کشور نمی‌تواند پیشرفت کند وقتی فقط برخی از کودکان آموزش با کیفیت دریافت می‌کنند. رشد اقتصادی، نوآوری، وحدت اجتماعی و قدرت دموکراتیک، همگی به جمعیتی تحصیل‌کرده وابسته هستند. سیستم آموزشی پراکنده، نیروی کار پراکنده ایجاد می‌کند. این امر توانایی ملت را برای رشد و رقابت در سطح جهانی تضعیف می‌کند.

برای ایجاد سیستم آموزشی عادلانه، سیاست‌گذاران باید در مدارسی که فاقد منابع هستند، سرمایه‌گذاری بیشتری کنند. این مدارس باید بهبود یابند تا همان استاندارد یادگیری مدارس ممتاز را ارائه دهند که به معنای ساختمان‌های بهتر، ابزارهای آموزشی مدرن، معلمان آموزش‌دیده، کلاس‌های درس هوشمند، آزمایشگاه‌های پیشرفته و امکانات ورزشی است. نظارت قوی، هزینه‌های شفاف و آموزش منظم معلمان نیز برای تغییر پایدار ضروری است.

برابری در آموزش همچنین به تغییر فرهنگی نیاز دارد. جامعه باید درک کند که عدالت آموزشی ایده‌ای برای بحث نیست و برای پیشرفت کشور ضروری است. هدف ساده اما قدرتمند است؛ هر کودک، صرف‌نظر از طبقه، ثروت یا موقعیت مکانی خود، باید به آموزش باکیفیت دسترسی برابر داشته باشد. سیستمی که در آن فرصت‌ها بر اساس پتانسیل و نه امتیاز و سیستمی که جامعه را متحد و نه آن را تقسیم می‌کند.

بر اساس گزارش کشمیرکانورنر، آموزش باید به هدف واقعی خود، ایجاد برابری بازگردد. کاهش شکاف رو به رشد در آموزش نه تنها وظیفه اخلاقی، بلکه مسوولیت ملی نیز هست.

انتهای پیام