میرزا بلوچی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: بخش آهوران محروم‌ترین منطقه کشور در حوزه راه است و مردم آن در حالی وارد پنجمین دهه انتظار شده‌اند که هنوز حتی یک مسیر ایمن و استاندارد برای تردد ندارند. این بخش با ۲۰ هزار نفر جمعیت، چندین سال است از حداقل زیرساخت‌ها بی‌بهره مانده است.

وی گفت: آهوران بیش از ۳۰۰ کیلومتر راه خاکی، صعب‌العبور و خطرناک دارد؛ مسیرهایی که در بسیاری نقاط از وسط رودخانه‌های خروشان عبور می‌کنند و با شروع نخستین بارندگی عملاً بسته می‌شوند و ده‌ها روستا از دسترس خارج می‌مانند. این وضعیت سال‌ها ادامه دارد اما اقدام عملی و مؤثری برای رفع آن دیده نشده است.

بلوچی افزود: مسیر چانف به سمت کیشکور سرباز سال‌هاست رها شده و هیچ کاری در آن پیش نمی‌رود. بسیاری از جاده‌های موجود نیز بیش از بیست سال است روکش نشده‌اند و سطح آنها به اندازه‌ای ناهموار و خشن است که لاستیک خودروها را ظرف مدت کوتاه از بین می‌برد و هر رفت‌وآمد برای مردم هزینه و خطر مضاعف دارد.

وی افزود: ۹۵ درصد روستاهای آهوران فاقد جاده آسفالته هستند و مردم این منطقه حتی از ابتدایی‌ترین حق دسترسی ایمن محروم‌اند. جاده‌ها باید هر دو ماه یک‌بار رگلاژ شوند اما در بسیاری نقاط دو تا چهار سال است که حتی یک دستگاه گریدر وارد منطقه نشده و مسیرها به چاله‌ها و شیارهای عمیق تبدیل شده‌اند.

بلوچی همچنین گفت: پل جسیس و چندین پل دیگر سال‌هاست نیمه‌تمام رها شده‌اند و هیچ اعتباری برای تکمیل آنها وجود ندارد. در همین نقطه جسیس تاکنون چهار نفر در جریان بالا آمدن آب رودخانه جان باخته‌اند. بارندگی‌های فصلی عملاً رفت‌وآمد را ناممکن می‌کند و خطر جانی برای ساکنان به‌طور جدی وجود دارد.

وی بیان کرد: تاکنون بیش از ۲۰ نفر در مسیرهای روستایی آهوران جان خود را از دست داده‌اند و ده‌ها نفر نیز مجروح شده‌اند. نبود جاده مناسب تمام جنبه‌های زندگی مردم را تحت تأثیر قرار داده و موجب عقب‌ماندگی در بهداشت، آموزش، امدادرسانی و توسعه منطقه شده است.

عضو شورای اسلامی آهوران از توابع نیکشهر در جنوب سیستان و بلوچستان تأکید کرد که مردم دیگر توان تحمل وعده‌های تکراری را ندارند و انتظار دارند دولت، وزارت راه و مسؤولان استانی با فوریت و نگاه ویژه وارد عمل شوند.

وی گفت: اگر مسئولان می‌خواهند عمق مشکلات را درک کنند، کافی است تنها یک‌بار در این مسیرها تردد کنند تا بدانند مردم آهوران در ۴۷ سال گذشته چگونه در سخت‌ترین شرایط زندگی کرده‌اند.

انتهای پیام