به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،پژوهشگران مرکز تحقیقات درد دانشگاه نیویورک به تازگی موفق به شناسایی گیرنده‌ای ویژه در بدن شده‌اند که تنها وظیفه انتقال پیام‌های درد را بر عهده دارد و در فرآیند التهاب دخالتی ندارد. این کشف نویدبخش می‌تواند به تولید مسکن‌های هوشمند جدیدی بینجامد که فقط درد را هدف قرار می‌دهند، بدون آنکه به روند طبیعی درمان التهاب آسیب بزنند.

در حال حاضر، داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن و آسپرین برای کاهش درد استفاده می‌شوند، اما این داروها اغلب با عوارض جانبی خطرناکی همراهند. از جمله عوارض این داروها می‌توان به ایجاد زخم معده، خونریزی، آسیب به کلیه، کبد و قلب در مصرف طولانی‌مدت و حتی تأخیر در بهبود زخم‌ها اشاره کرد. به همین دلیل، محققان در پی یافتن روش‌هایی برای جداسازی درد از التهاب بودند، که اکنون به این هدف دست یافته‌اند.

پروفسور نایجِل بونِت، سرپرست این تحقیق، در این باره توضیح داد: «التهاب مانند یک تیم امدادی عمل می‌کند که به ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده کمک می‌کند. ما توانستیم سیگنال‌های درد را مسدود کنیم بدون اینکه این فرآیند درمانی طبیعی مختل شود.»

چگونه این کشف انجام شد؟

در این تحقیق، پژوهشگران دریافتند که از چهار گیرنده اصلی درد در بدن، تنها گیرنده پروستاگلاندین ای ۲ مسئول انتقال پیام‌های درد است. این گیرنده باعث فعال‌سازی درد می‌شود، در حالی که التهاب را فعال نمی‌کند. به این ترتیب، با مسدود کردن این گیرنده، درد به‌طور کامل از بین می‌رود، اما التهاب که برای فرآیند ترمیم ضروری است، همچنان به کار خود ادامه می‌دهد.

پروفسور پی‌یِرانجلو جِپِتی، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، در مورد این کشف شگفت‌انگیز گفت: «ما موفق شدیم درد و التهاب را که همواره تصور می‌شد از هم جدایی‌ناپذیرند، از یکدیگر جدا کنیم.»

آینده درمان درد؛ مسکن‌های هوشمند و بی‌خطر

نتایج این تحقیق که در نشریه معتبر Nature Communications منتشر شده، مسیر جدیدی را برای توسعه داروهای هدفمند باز کرده است. مسکن‌هایی که تنها گیرنده‌های درد را هدف قرار می‌دهند، بدون آنکه فرآیند التهاب را مختل کنند و عوارض جانبی مسکن‌های فعلی را به همراه داشته باشند.

این کشف می‌تواند انقلابی در درمان بیماری‌هایی مانند آرتروز ایجاد کند. میلیون‌ها بیمار از عوارض خطرناک داروهای ضد درد رایج رهایی پیدا خواهند کرد و قادر خواهند بود از مسکن‌های جدید به‌صورت موضعی و بدون نگرانی از آسیب‌های جانبی استفاده کنند.

این دستاورد علمی می‌تواند به پیشرفت‌های بزرگ‌تری در علم پزشکی و درمان دردهای مزمن منجر شود، و زمینه‌ساز تولید نسل جدیدی از داروهای بدون عوارض جانبی و با اثرات درمانی هدفمند باشد.