به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ساینس آلرت، تصور اینکه گونه‌های موجودات در آینده دور چگونه به نظر می رسند، گمانه زنی‌های عجیبی درباره ویژگی‌های برجسته افراد از جمله قد، اندازه مغز و رنگ پوست به وجود می‌آورد. با این وجود تغییرات در آناتومی بدن انسان نشان می‌دهد تکامل تا چه حد غیر قابل پیش بینی است.

چیزی به سادگی یک رگ اضافی در بازو را در نظر بگیرید که با توجه به روندهای فعلی احتمالاً طی چند نسل معمول بوده است. به عنوان مثال بر اساس تحقیقی که پژوهشگران دانشگاه فلیندرز و دانشگاه آدلاید استرالیا در سال ۲۰۲۰ انجام داده اند، شریانی که به طور موقت در مرکز ساعد ما در دوران جنینی جریان دارد، دیگر به اندازه گذشته ناپدید نمی‌شود.

این بدان معناست تعداد بزرگسالانی که چیزی شبیه به یک کانال اضافی از بافت عروقی زیر مچ دستشان جریان دارد، بیشتر از قبل شده است. تگان لوکاس محقق دانشگاه فلیندرز در این باره در ۲۰۲۰ میلادی گفت: آناتومی شناسان از قرن هجدهم میلادی مشغول بررسی ارتباط این رگ در بزرگسالان بوده اند و تحقیق نشان می‌دهد این امر در حال افزایش است. شیوع این امر در اواسط دهه ۱۸۸۰ میلادی، شامل حدود ۱۰ درصد نوزادان تازه متولد شده بود. حال آنکه این شاخص در قرن بیستم به ۳۰ درصد رسید، بنابراین از دیدگاه تکاملی، چنین روندی نشان دهنده افزایش قابل توجهی در بازه زمانی کوتاه مدتی است.

شریان میانی در تمام انسان‌ها تقریباً زود شکل می‌گیرد و خون را به مرکز بازوهای ما منتقل می‌کند تا دست‌های در حال رشد ما را تغذیه کند. در حدود هشت هفتگی این شریان به طور معمول کاهش می‌یابد و وظیفه خود را به دو رگ دیگر می‌سپارد.

آناتومی شناسان از مدتی قبل می‌دانستند از بین رفتن شریان میانی تضمین شده نیست. دربرخی موارد این شریان یک ماه یا بیشتر در بدن انسان باقی می‌ماند. گاهی اوقات هنگامیکه نوزاد متولد می‌شود، جریان خون در این شریان هنوز در حال پمپاژ است و فقط ساعد دست یا در برخی موارد دست را نیز تغذیه می‌کند.

لوکاس و همکارانش برای مقایسه شیوع این کانال خونی پایدار ۸۰ عضو از اجساد را که همگی توسط استرالیایی‌های اروپایی‌تبار اهدا شده بودند، بررسی کردند. سن اهداکنندگان هنگام فوت ۵۱ تا ۱۰۱ سال بود. این بدان معناست که تمام آنها در نیمه اول قرن بیستم متولد شده بودند.

پژوهشگران با توجه به اینکه چند بار یک شریان میانی ضخیم با قابلیت حمل خون کافی پیدا کرده‌اند، ارقام را با سوابق استخراج شده از تحقیقات دیگر مقایسه کردند و ارقامی را در نظر گرفتند که می‌توانستند ظاهر رگ را بیش از حد نشان دهند. این واقعیت که به نظر می‌رسد این شریان در بزرگسالان امروزی سه برابر بیشتر از بیش از یک قرن پیش رایج است، یافته‌ای شگفت‌انگیز است.

به گفته محققان این افزایش احتمالاً ناشی از جهش ژن‌های مربوط به رشد شریان میانی یا مشکلات سلامتی مادران در دوران بارداری یا هر دو مورد است.

ممکن است تصور شود داشتن یک شریان میانی پایدار می‌تواند به انگشتان چابک یا ساعدهای قوی، مدت‌ها پس از تولد، خون‌رسانی قابل اعتمادی را ارائه دهد. با این وجود، داشتن یک شریان میانی، ما را در معرض خطر بیشترابتلا به سندرم تونل کارپال قرار می‌دهد، وضعیتی ناراحت‌کننده که باعث می‌شود کمتر بتوانیم از دستان خود استفاده کنیم.

بررسی عوامل مختلفی که نقش عمده‌ای در فرآیندهای انتخاب یک شریان میانی پایدار دارند، نیاز به تحقیقات بسیار بیشتری دارد. این تحقیق نشان می‌دهد عوامل مذکور هرچه که باشند، احتمالاً شاهد تعداد بیشتری از این رگ‌ها خواهیم بود. لوکاس در این باره می‌گوید: اگر این روند ادامه یابد، اکثر مردم تا سال ۲۱۰۰ شریان میانی ساعد خواهند داشت.