خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: امروز اصفهان، چهره دیگری داشت. خیابان سپاه از نخستین ساعات صبح پر از گروه‌های دانش‌آموزی بود که دسته‌دسته با لباس‌های متحد و نظم آموزشگاهی، به سمت میدان امام حسین حرکت می‌کردند. از مدارس مناطق مختلف صف‌های منظم به چشم می‌خورد. از غرب شهر تا شرق نوجوانان پرانرژی با شعار و لبخند، به‌گونه‌ای از میانه جمعیت می‌گذشتند که صدای زنگ مدرسه در گوش رهگذران زنده می‌شد.

در مسیر خانواده‌ها نیز همراه بودند. مادران با چادرهای مشکی و نگاهی آرام، زیرآفتاب پاییزی کودکانی را همراهی می‌کردند که پر از هیجان و غرور، پلاکاردهایی در دست داشتند. روی بعضی نوشته بودند «تا ظلم هست، مبارزه هست» و روی برخی دیگر «دانش‌آموز امروز، سرباز فردای وطن».

خیابان سپاه و چهارراه شکرشکن تبدیل به راه‌های سیال شور شد. دانش‌آموزان با فریادهای هماهنگ مسیر را به رنگ امید و حرکت آراستند و تا آخرین دقایق این راهپیمایی همچنان خیلی از دانش آموزان از مسیرهای اصلی وارد میدان می‌شدند.

در امتداد خیابان سپاه، نشریه دیواری ۱۳ متری با تصویر شهدا چشم هر رهگذر را می‌گرفت. قاب‌هایی از روزهای جنگ، از لبخند نوجوانان دهه شصت تا چهره‌های جاودانه‌ای که حالا برای نسل امروز الهام شده‌اند. دانش‌آموزان یکی پس از دیگری روبه‌روی آن ایستادند، عکس گرفتند و تصویر خود را در کنار شهدا ثبت کردند و این به معنای پیوند نسل دیروز و امروز در یک قاب بود.

حضور و غیاب شهدا با صدای نسل تازه

در بخش اصلی مراسم، جایی که میدان امام حسین پر از جمعیت بود، مجری نام دانش‌آموزان شهید را یکی‌یکی خواند. هر بار که نامی برده می‌شد، موجی از صدا برخاست و همه یک‌صدا فریاد زدند «حاضر». این «حاضر» نه پاسخ مدرسه بود و نه تکرار تمرین دسته‌جمعی، بلکه ادای دِینی بود به نسلی که در پاییزهای پیشین برای همین استقلال جان دادند.

چهره نوجوانان هنگام گفتن این واژه را باید دید؛ اشتیاقی هم‌رنگ ایمان. برخی اشک در چشم داشتند، برخی دست بر سینه و معلمانشان آرام لبخند می‌زدند. برای لحظه‌ای حاضران احساس کردند تاریخ در همان میدان ایستاده است، با تابلوهای شهدا و چهره‌هایی که بر دیوارها نقش بسته بودند.

در این میان بر روی بیلبوردهای میدان نقش جهان تصاویری از شهدای دانش آموز جنگ ۱۲ روزه نقش بسته بود و همه دارای عناوین «اسرائیل او را کشت» بودند.

حماسه‌ای کودکانه بر پرچم استکبار

حاشیه‌های راهپیمایی نیز به اندازه متنش پر از معنا بود. گروهی از دختر بچه‌ها در گوشه میدان و رو به روی غرفه‌های فرهنگی برپا شده از سوی نهادها و سازمان‌های مختلف از جمله اداره کل تبلیغات اسلامی استان اصفهان، روی پرچم اسرائیل لی‌لی بازی می‌کردند بی‌آنکه شاید بدانند این بازی ساده‌شان نماد خشم ملتی علیه ظلمی است جهانی. لبخندشان شادی بی‌خیالی کودکی را با پیام اعتراض گره داشت، کودکی که در بستر آگاهانه‌ترین روز تقویم سیاسی ایران آزادانه می‌دود و بازی می‌کند.

در اطراف میدان صدای طبل و شعار از بلندگوها پخش می‌شد اما آن بازی کوچک، خود نمایشی بزرگ از فهم مشترک ملت بود. خانواده‌ها با تلفن همراه از این صحنه فیلم می‌گرفتند و لبخند می‌زدند، گویی نسلی تازه در حال نوشتن کلمات جدیدی برای حماسه ۱۳ آبان است، نسلی که دیگر از جنگ نمی‌گوید، بلکه با شادی خود ادامه اعتراض را روایت می‌کند.

زنده‌ترین کلاس درس تاریخ

راهپیمایی امروز اصفهان فقط یک مراسم سالانه نبود. زنده‌ترین کلاس درس تاریخ بود. در فضایی پر از رنگ، صدا و حضور، نوجوانان با فریاد، قدم، نگاه و خنده‌هایشان درس آزادی را مرور کردند. زمین زیر پایشان همان زمینی بود که دانش‌آموزان شهید دیروز بر آن ایستادند و از آن دفاع کردند.

هر شعار، هر پلاکارد و حتی بازی کودکانه در کنار نشریه شهدا و فریاد «حاضر»، تصویری واحد ساخت. تصویری از ملتی که فراموشی را نمی‌پذیرد و وقتی آخرین گروه دانش‌آموزان از میدان خارج شد در هوای اصفهان هنوز صدا می‌پیچید؛ صدای نوجوانانی که گفته بودند دوباره «حاضر».