به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی گروه موزه‌های دفینه؛ آئین نکوداشت استاد فرشچیان همزمان با بیست و سومین سالگرد تأسیس موزه استاد فرشچیان با رونمایی چهار اثر امانی استاد از بنیاد مستضعفان، رونمایی بخشی از ابزار نگارگری استاد و نمایش بخشی از طراحی ضریح امام حسین (ع) با حضور رجبی دوانی، عبدالعلی پور و پروین دخت فرشچیان، اسدالله رییس موزه فرشچیان، محسن میر مدیر سعدآباد، اعظم صفی پور به نمایندگی از مدیرعامل موسسه موزه‌های بنیاد، مدیران کاخ سعدآباد و هنرمندان نگارگر در محل موزه واقع در کاخ سعدآباد برگزار شد.

چهار اثری که به صورت امانی در اختیار موزه استاد فرشچیان گذاشته شده تا بازدیدکنندگان به مدت یک ماه از آن دیدن کنند، شامل تابلوی سبوی شکسته، شکوه پرواز، پرندگان بر شاخسار و سماع است.

سبوی شکسته

تابلوی «سبوی شکسته» که در سال ۱۳۴۸ با تکنیک گواش سفید و طلایی روی مقوا خلق شده،. این تابلو نمادی از یک نقطه‌ی عطف است. استاد در این اثر، با استفاده از گواش سفید و طلایی، به نوعی از بافت‌های کهن مینیاتور دور شده و فضایی سه‌بعدی و عمیق‌تر خلق کرده‌اند. فیگور مرکزی با آن حالت اندوه و حسرت، به شدت با خطوط روان و پیچ و تاب‌های لباس‌های طلایی ترکیب شده است. «سبوی شکسته» تنها یک سوژه نیست، بلکه بیانگر یک مفهوم عمیق فلسفی یا عرفانی است؛ گویی شکستن سبو، نشانه‌ای از رها شدن از قید و بندها و یا حسرت یک از دست دادن بزرگ است. این اثر را می‌توان مقدمه‌ای بر غنای مضمونی آثار بعدی استاد دانست.

پرندگان بر شاخسار

این اثر که در سال ۱۳۴۹ به تصویر کشیده شده، بازخوانی مدرن و جسورانه‌ای از مکتب قدیمی «گل و مرغ» است. استاد با استفاده از تکنیک اکریلیک روی مقوا و خلق یک زمینه تیره و سیاه، پرندگان را با جلوه‌ای طلایی یا روشن به نمایش می‌گذارد. این تضاد رنگی قوی، بر خلاف فضای معمول مینیاتور، حالتی از درام و عمق به نقاشی می‌بخشد. پرندگان در حال حرکت بر روی شاخه‌های شکوفا، نمادی از حیات و بالندگی در دل تاریکی هستند.

شکوه پرواز

تابلوی «شکوه پرواز»، تمرکز خالص بر حرکت و آزادی دارد. ۱۴ پرنده با بال‌های گسترده، تنها با خطوط طلایی یا گواش روی زمینه‌ای کاملاً سیاه به تصویر کشیده شده‌اند. این اثر حسی از انرژی بی‌پایان و رها شدن در آسمان تیره را منتقل می‌کند که در سال ۱۳۴۹ خلق شده است.

تابلوی «سماع»

اوج پویایی و قدرت خط در آثار متأخر این مجموعه، در تابلوی «سماع» نمود پیدا می‌کند. این اثر که در سال ۱۳۵۴ با تکنیک مرکب و آبرنگ روی کاغذ خلق شده، شاید نمایانگر خالص‌ترین شکل از خط‌نگاری عرفانی استاد باشد.

در «سماع»، خطوط از قید شکل‌های سنتی رها شده و به نوعی جریان سیال و ارگانیک تبدیل می‌شوند. چهره‌ها و پیکرها در یک گرداب از خط و پیچش لباس‌ها و ریش‌ها فرو رفته‌اند. خطوط مرکبی که با ظرافت استادانه کشیده شده‌اند، حالتی از چرخش، رقص و خلسه روحانی را تداعی می‌کنند. این اثر، نه فقط یک طراحی، بلکه یک آفرینش خطی است که در آن فضا، فرم و محتوا در یک لحظه ادغام شده‌اند و بیننده را به درون حرکت بی انتهای عارفانه می‌کشد.