ورزش سه: بیش از ده سال از اولین بازی حرفه‌ای علیرضا بیرانوند می‌گذرد و او در این مدت گلر شماره یک تیم ملی بوده است. بیرانوند با حضور در جام جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ رکورد بیشترین تعداد بازی در جام جهانی را به عنوان یک دروازه‌بان در تیم ملی ایران به خود اختصاص داده و در عرصه باشگاهی نیز با کسب عناوین مختلف، خود را در قامت پرافتخارترین گلر ایران مطرح کرده است. کسب شش عنوان قهرمانی لیگ برتر، دو جام حذفی و چهار سوپرجام در حالی به دست آمده که بیرانوند مدتی را هم در لیگ پرتغال و بلژیک حضور داشته تا طعم لژیونری را هم تجربه کند.

با این حال در فراز و نشیب این سالها که البته برای بیرانوند بیشتر به قهرمانی و درخشش و دستاورد گذشته، او حسرت‌هایی را هم در قلب خود داشته است. مانند دیدار با کاشیما آنتلرز در فینال رقابتهای لیگ قهرمانان 2018 آسیا، نیمه نهایی دو جام ملتها 2019 و 2023 برابر ژاپن و قطر و البته ناکامی در صعود از مرحله گروهی جام جهانی 2018 و 2022 در روسیه و قطر.

این ناکامی‌ها در قلب بیرانوند سنگینی می‌کند. در ملاقاتی که خبرنگار ما با او در تبریز داشت، گلر شماره یک تیم ملی در این مورد صحبت کرد و گفت که دوست دارد هر سه طلسم را بشکند و به افتخاراتی برسد که خط تیره آن در تالار دستاوردهایش خالی هستند.

بیرانوند در این مورد می‌گوید: «تنها چیزی که میتواند این افتخاراتم را تکمیل کند، بیشترش باید در تیم ملی اتفاق بیفتد. بعد از ده دوازده سال که در تیم ملی هستیم و هشتاد بازی ملی داریم، خیلی دوست دارم قهرمانی آسیا برایمان اتفاق بیفتد چون بعد از انقلاب اتفاق نیفتاده است. دوم اینکه صعود به دور بعدی جام جهانی است که خیلی خیلی برای من مهم است و یکی از بزرگترین آرزوهایم است. دوس دارم به هر دو برسم اما امیدوارم حداقل به یکی از آنها دست پیدا کنم.»

بیرانوند ادامه داد: «در باشگاهی قهرمانی زیادی به دست آوردم، چه در جام حذفی و سوپرکاپ... خیلی دوست دارم در آسیا این اتفاق برایم بیفتد و امیدوارم در تراکتور باشد چون تنها نماینده ایران هستیم و میتوانیم این نتیجه را رقم بزنیم.»

البته این شاید حسرت مشترک بسیاری از فوتبالیست‌ها و همبازیان بیرانوند و به خصوص آنهایی باشد که در این سالها نسل ملی فوتبال ایران را تشکیل داده‌اند و حالا به نظر به سالهای آخر فوتبال خود هم نزدیک شده‌اند. اما بیرانوند نمی‌پذیرد که در سالهای آخر فوتبالش باشد و اهداف دور و درازی را برای خود متصور است. این دروازه‌بان که در دو سال اخیر جنجالی‌ترین فوتبالیست ایرانی بوده و به خصوص در پنجره نقل و انتقالات نقش یک ستاره خبرساز را ایفا کرده، می‌گوید نه تنها در جام جهانی 2026 بلکه به یک هدف بزرگتر فکر می‌کند.

بیرانوند که در جام جهانی پیش‌رو در آستانه 34 سالگی خواهد بود، در این مورد می‌گوید: «آرزوی سلامتی برای فوتلالیستها دارم که بتوانند تا جایی که میتوانند بازی کنند. خوشحالم یک همشهری مثل وحید امیری دارم که میتواند الگویی برای بازیکنان با سن بالا باشد. یکی از الگوهای ورزشی من است که چجوری زندگی میکند و چجوری روی پا است با اینکه مصدومیت‌های زیادی داشت. من اگر زندگی خوبی داشته باشم و مصدومیت سراغم نیاید، با این شرایط روحی روانی که دارم، خودم را در جام جهانی 2030 هم میبینم. امیدوارم صحیح و سلامت باشم و بتوانم هر سال مردم ایران را خوشحال کنم.»

به عبارتی بیرانوند قصد دارد تا 38 سالگی در درون دروازه تیم ملی قرار بگیرد و احتمالا برای جام ملتها 2031 نیز برنامه خود را ریخته است. بیرانوند که در این سالها خود را در قامت یک دروازه‌بان آماده مطرح کرده و توانسته 80 بازی ملی هم انجام دهد، با حفظ آمادگی فعلی احتمالا شانس بالایی برای جام جهانی بعدی خواهد داشت چرا که فعلا به زعم بسیاری مرد شماره یک تیم ملی است و در عرصه باشگاهی نیز نقشی تعیین کننده در تیمهای خود دارد.

نکته جالب اینکه مسن ترین دروازه‌بان تاریخ جام جهانی عسام الحداری مصری است که در جام جهانی 2018 در 52 سالگی وارد فهرست تیم ملی کشورش شد و احتمالا رکورد او هرگز نخواهد شکست.

اما بیرانوند در صورت بازی در همین جام جهانی، رکورد احمدرضا عابدزاده را که در 32 سالگی برای ایران در جام جهانی به میدان رفت، خواهد شکست تا باتجربه ترین گلر ایرانی در تاریخ جام جهانی لقب بگیرد.