به گزارش خبرگزاری تسنیم، دفاع مقدس، گنجینه‌ای از روایت‌های ناگفته است؛ قصه‌هایی که هر بار در قاب سینما یا تلویزیون به تصویر کشیده می‌شوند، بخشی از تاریخ را زنده می‌کنند و بخشی دیگر همچنان در سکوت باقی می‌ماند. سریال «پسران هور» یکی از همین تلاش‌هاست؛ تلاشی برای بازخوانی روزهای پر رمز و راز قرارگاه سری نصرت و یادآوری رشادت‌های شهید علی هاشمی. به همین بهانه پای صحبت محمدحسین هاشمی، فرزند این فرمانده شهید نشستیم تا از نگاه او به این سریال و نسبت آن با پدرش بشنویم.

محمدحسین هاشمی، وقتی از «پسران هور» می‌گوید، نگاهش پر از دو حس متناقض است؛ دلتنگی و دلگرمی. دلتنگی برای پدری که سال‌هاست کنارش نیست و دلگرمی از اینکه نام و یادش در قالب هنری دوباره زنده شده است.

او معتقد است هیچ سریال یا فیلمی نمی‌تواند تمام حقیقت دفاع مقدس را به تصویر بکشد، اما همین که «پسران هور» توانسته بخشی از آن روزها را روایت کند، برای او و خانواده‌اش ارزشمند است. او می‌گوید: در بسیاری از لحظات سریال، سایه پدر را در پس شخصیت‌ها احساس کردم. نه در جزئیات کامل، اما در روحیه، شجاعت و نگاه به آینده، ردپای او مشهود بود. صبر و ایمانش چیزی نیست که در یک کار نمایشی بگنجد، اما همین که یادش زنده شده، برای ما مغتنم است.

از منظر تاریخی نیز این اثر را جسورانه می‌داند و معتقد است: روایت قرارگاه سری نصرت کاری آسان نیست. موضوعی حساس و کمتر گفته‌شده بود و به نظرم سریال در کلیت وفادار ماند، هرچند همیشه جای کار برای دقت بیشتر وجود دارد. مهم این است که این مسیر آغاز شده است.

لحظاتی از سریال اما برای او رنگ دیگری داشت؛ لحظاتی که بغض سال‌ها را دوباره تازه می‌کرد. محمد حسین هاشمی عنوان می‌کند: وقتی رزمندگان در سکوت و سختی دل به آب می‌زدند، ناخودآگاه به یاد پدرم افتادم. حسرت نبودنش همیشه با من است، اما دیدن این تلاش‌ها برای معرفی او و همرزمانش، تا حدی مرهمی بر این دلتنگی است.

وی ادامه می‌دهد: تماشای سریال برای مادر و خانواده هاشمی هم تجربه‌ای تلخ و شیرین بوده است برای مادرم سخت بود. هر صحنه می‌توانست زخمی قدیمی را تازه کند، اما در عین حال دلگرم‌کننده بود که ایثار و جهاد همسرش فراموش نشده و به نسل جوان معرفی می‌شود.

محمدحسین بر نقش بی‌بدیل هنر در انتقال مفاهیم دفاع مقدس تأکید می‌کند: سینما و تلویزیون اگر با دقت و تعهد کار کنند، می‌توانند تاریخ را از صفحات خشک کتاب بیرون بکشند و به تجربه‌ای زنده برای نسل جوان تبدیل کنند. این زبان تصویر است که بیش از هر چیز بر آنها اثر می‌گذارد.

پیشنهادش به فیلم‌سازان دفاع مقدس روشن و ساده است: به خانواده‌ها، همرزمان و اسناد معتبر رجوع کنند. واقعیت جنگ آن‌قدر پر از قهرمانی و زیبایی است که نیازی به اغراق ندارد. اگر آثار آینده با همان شجاعت و جسارت پسران هور ساخته شوند، نسل‌های بعدی درکی درست‌تر و نزدیک‌تر از دفاع مقدس خواهند داشت.

او «پسران هور» را پلی می‌داند میان گذشته و آینده: حضور شخصیت‌هایی همچون پدرم در آثار هنری فقط بازگویی یک خاطره نیست؛ پلی است برای ارتباط امروز و فردا. دفاع مقدس متعلق به همه مردم ایران است و هنر بهترین راه برای زنده نگه داشتن این میراث است.

انتهای پیام/