در تازه‌ترین نمونه‌ها و در همین هفته جوانا سانتوس، بازیگر پرتغالی، پس از دریافت جایزه‌ بهترین بازیگر زن در جشنواره ««گلوبوس دی اورو» پرتغال -چیزی که اکثر رسانه‌ها به اشتباه آن را گلدن گلوب ترجمه کرده‌اند- بهترین بازیگر زن سینما، صحنه‌ی سخنرانی خود را به بستری برای اعتراض بدل کرد. او هنگام دریافت جایزه خود گفت:

«ما نمی‌توانیم چشممان را به روی مرگ هزاران انسان بی‌گناه و نابودی یک ملت ببندیم. این جایزه مال من است، اما صدای من امروز متعلق به آنهاست؛ متعلق به کسانی که فقط برای «حق زندگی» می‌جنگند.»

.

اما در کنار بازیگران و سینماگران دنیا، هنرمندان عرصه موسیقی نیز سهم قابل توجهی در اعتراض به جریان نسل‌کشی مردم غزه داشتند. به تازگی برایان آدامز، اسطوره‌ موسیقی راک، در کنسرت خود در 27 سپتامبر 2025 در آلبرتا هال کانادا، با اشاره‌ای مستقیم به وضعیت مردم غزه، نسبت به کشتار مردم غزه واکنش صریحی نشان داد. او در میان اجرای قطعات محبوبش، از حضار خواست تا فراموش نکنند که «در همین لحظه، مردم بی‌دفاع غزه زیر آتش‌اند؛ در حالی که امشب همه ما بعد از کنسرت به خانه‌های امن خود می‌رویم و غذا می‌خوریم، بچه‌های غزه زیر بمباران هستند و آواره‌اند و والدین آنها نمی‌توانند از آنها دفاع کنند. بنابراین برای همدلی با پچه‌های غزه چراغ موبایل‌ها را روشن کنید و بالا بگیرید». ویدئوی این لحظه که در تیک‌تاک منتشر شد، میلیون‌ها بازدید دریافت کرد و به یکی از نمادهای هنری مقاومت تبدیل شد.

 آدولفو پرز اسکیبل، هنرمند و فعال آرژانتینی و برنده‌ جایزه‌ی نوبل صلح، در اعتراض به سفر بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل به کشورش، خواستار بازداشت او شد. اسکیبل با اشاره به اتهامات نتانیاهو در دیوان بین‌المللی کیفری به‌دلیل کشتار غیرنظامیان و بمباران مدارس، بیمارستان‌ها و مساجد در غزه، اعلام کرد:

«نتانیاهو باید به زندان برود. آرژانتین به‌عنوان کشوری که دیوان بین‌المللی کیفری را به رسمیت می‌شناسد، موظف به اجرای احکام آن است.»

او همچنین با انتقاد از دعوت رسمی رئیس‌جمهور آرژانتین، خاویر میلی، از نتانیاهو، یادآور شد که اسرائیل پیش‌تر از یکی از عاملان دیکتاتوری نظامی آرژانتین محافظت کرده است. اسکیبل گفت: «جای تعجب ندارد که رئیس‌جمهور ما برای سی هزار نفری که در زمان دیکتاتوری نظامی آرژانتین ناپدید شدند، احترامی قائل نباشد.»

هم‌زمان با این اعتراض، گروهی از فعالان حامی فلسطین نیز در پایتخت آرژانتین تجمعی برگزار کردند و با پلاکاردهایی که چهره‌ی نتانیاهو را به هیتلر تشبیه کرده بودند، مخالفت خود را با سفر او اعلام کردند.

اما با وجود این موج جهانی از هنرمندان، آنچه در این میان غایب است، صدای جریان هنری ایران است. در حالی که هنرمندان از آسیا، اروپا، آفریقا و آمریکا در حال بیان اعتراض، تولید اثر، و جمع‌آوری کمک هستند، متأسفانه از سوی هنرمندان ایرانی—چه در داخل کشور و چه در عرصه‌ی بین‌المللی—واکنش قابل توجهی دیده نمی‌شود. این سکوت، در تضاد با سابقه‌ی تاریخی هنر ایرانی در دفاع از مظلومان و بیان حقیقت، پرسش‌برانگیز است. خاصه آنکه مدت زمان زیادی از حمله اسرائیل به ایران نمی‌گذرد و به جای آنکه اینجا کانون و میدان اصلی صدای اعتراض هنرمندان علیه اسرائیل باشد، از این فضا دور هم شده است.

البته طبق اخبار قرار است که در جشنواره فیلم کودک و نوجوان که به زودی برگزار می‌شود و همینطور در جشنواره جهانی فیلم فجر، در بخش‌هایی به سینمای فلسطین پرداخته شود اما این جای خالی همراهی صنوف هنری و البته وزارت فرهنگ را برای همراهی هنرمندان ایران با جهان در کمپین‌های ضد اسرائیلی و یا لااقل تشیکل یک پویش و امضای یک بیانیه را پر نمی‌کند.

انتهای پیام/