به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، اس ار اف در مطلبی به شرایط بد این روزهای کی‌یر استارمر، نخست وزیر انگلیس پرداخته و وی را در آستانه سقوط ارزیابی کرد.

 در این مطلب آمده است: استارمر تنها کمی بیش از یک سال است که در قدرت است. اما اقتدار او کم و بیش از هم پاشیده و رتبه‌بندی‌ نظرسنجی‌های او بسیار پایین است. نتایج جدیدترین نظرسنجی نشان می دهد که استارمر اکنون نامحبوب‌ترین سیاستمدار پیشرو در بریتانیا است.

در کنفرانس حزب حاکم  کارگر در لیورپول  که این روزها در حال برگزاری است، نخست وزیرِ انگلیس تحت فشار تلاش می‌کند اوضاع را تغییر دهد. اینکه آیا او هنوز می‌تواند این کار را انجام دهد و چگونه جای سوال است.

پاتریک وولسر، خبرنگار بریتانیایی اس ار اف در این باره می گوید: استارمر با اخراج معاونش آنجلا راینر (به دلیل فرار مالیاتی) و اخراج سفیر بریتانیا در واشنگتن (به دلیل دوستی‌اش با جفری اپستین، مجرم جنسی)، اخیراً از دو تجربه نزدیک به مرگ سیاسی جان سالم به در برده است. در نتیجه این اتفاقات، وی کل کابینه خود را بازسازی کرده است. در این میان تنها استارمر است که در سمت خود بدون تغییر باقی مانده است.

با این حال، این روزها بسیاری از اعضای حزب کارگر به طور فزاینده‌ای این سوال را مطرح می‌کنند که آیا این مردِ سکاندار دولتی واقعاً فرد مناسبی برای جلوگیری از برخورد رو در رو با مسئله نارضایتی فزاینده رأی‌دهندگان است یا خیر.

استارمر البته بدون شک از دولت محافظه‌کار قبلی، اوضاع نابسامانی را به ارث برده است. زیرساخت‌های عمومی در وضعیت بدی قرار دارند، خزانه‌داری به شدت بدهکار است. اقتصاد انگلیس هنوز از برگزیت و همه‌گیری کرونا بهبود نیافته است.

کی‌یر استارمر تابستان گذشته با وعده پیشبرد اصلاحات در کشور به داونینگ استریت نقل مکان کرد. شعار انتخاباتی او تغییر بود. شاید استارمر در صحنه بین‌المللی،  واقعاً به موفقیت‌هایی دست یافت از جمله اینکه او با یک رویکرد جذاب، توانست با دونالد ترامپ ارتباط برقرار کند و همچنین روابط پرتنش با اتحادیه اروپا را عادی‌سازی کند.

اما سیاست در درجه اول بر اساس درک عموم مردم در داخل رونق می‌گیرد و مشکل استارمر نیز در همین جا نهفته است. در عرصه داخلی، استارمر بیشتر شبیه نخست‌وزیری به نظر می‌رسد که کنترل خود را از دست داده است. این دادستان سابق مهارت‌های زیادی دارد، اما برقراری ارتباط موفقیت‌آمیز با شهروندان برای هدایت بریتانیا به سمتی که می‌خواهد، هنوز یکی از مهارت های وی نیست.

آمار نظرسنجی‌های حزب کارگر نگران‌کننده است: کمتر از 20 درصد از بریتانیایی‌ها امروز به این حزب رأی می‌دهند. این سطح پایینی است که آخرین بار در زمان جرمی کوربین، رهبر سابق و مخالف حزب کارگر، به دست آمد. اما این بار، جناح چپ نیست که حزب را دچار تفرقه کرده بلکه شخص نخست وزیر مقصر است. بسیاری از رأی‌دهندگان سنتی حزب کارگر، شخصاً کی‌یر استارمر را به خاطر این کاهش محبوبیت سرزنش می‌کنند.

در کنفرانس‌های حزبی معمولاً احزاب خود را به طرز خیره‌کننده‌ای تبلیغ می‌کنند و صحنه‌ای هستند که در آن حزب خود را به عنوان یک نیروی متحد و آینده‌نگر به رأی‌دهندگان معرفی می‌کند. اما کنفرانس حزب کارگر در لیورپول بیشتر تمرینی برای بقا است.

استارمر تمام تلاش خود را خواهد کرد تا در سخنرانی کنفرانس خود، اقتدار رو به زوالش را بازیابد. اما اگر حزب کارگر دوباره تعداد زیادی از کرسی‌ها را در انتخابات منطقه‌ای در ماه مه 2026 از دست بدهد، دوران نخست وزیری استارمر در داونینگ استریت می‌تواند به سرعت به پایان برسد.

هنوز اتفاقات زیادی می‌تواند از الان تا انتخابات بعدی در حدود سه سال آینده رخ دهد. با این حال، اگر بریتانیایی‌ها امروز رأی بدهند، نایجل فاراژ، رهبر حزب راست افراطی اصلاحات به راحتی می‌تواند به داونینگ استریت نقل مکان کند. احزاب جاافتاده در انگلیس - حزب کارگر چپ‌گرا و حزب محافظه‌کار توری - به وضوح دیگر پاسخ‌های مورد نظر رأی‌دهندگان را ارائه نمی‌دهند.

نایجل فاراژ با موفقیت این خلأ را پر کرده است. مهاجرت لجام‌گسیخته، به‌ویژه، اکسیری است که به حزب او یعنی اصلاحات بریتانیا، چنین قدرتی بخشیده است.

فاراژ قول داده که اگر نخست‌وزیر شود، ظرف دو هفته این مشکل را حل کند. او می‌خواهد 600000 نفر را که به‌طور غیرقانونی در بریتانیا اقامت دارند، به کشورهای مبداشان اخراج کند. وی البته چگونگی اجرای قانونی و لجستیکی این امر را نامشخص گذاشته است.

انتهای پیام/