ایسنا: نتایج یک پژوهش جدید نشان داده است که ۴۰ درصد از «نسل زِد» ، توانایی معمول انسانی را در برقراری ارتباط موثر از راه نوشتن روی کاغذ دست داده‌اند.

توانایی نوشتن برای هزاران سال یکی از ارکان اساسی ارتباطات انسانی بوده و دانش، داستان‌ها و فرهنگ‌ها را در طول اعصار منتقل کرده اما یک روند جدید به تدریج به ویژه در میان «نسل زِد»(Generation Z) در حال ظهور است.

به نقل از اویدنس نتورک، به نظر می‌رسد این جوانان که بین اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۱۰ متولد شده‌اند، در حال از دست دادن یک مهارت حیاتی هستند که حدود ۵۵۰۰ سال با ما بوده است. پژوهش جدید «دانشگاه استاوانگر»(University of Stavanger) نشان می‌دهد که حدود ۴۰ درصد از این نسل در حال از دست دادن توانایی برقراری ارتباط از راه نوشتن با دست روی کاغذ هستند. این پدیده، پرسش‌های مهمی را درباره تکامل توانایی ما در برقراری ارتباط موثر مطرح می‌کند.

نسل زِد دیگر بلد نیست با دست بنویسد؟

فناوری دیجیتال به تدریج نحوه ارتباط ما را تغییر داده و باعث شده است که نوشتن روی کاغذ کمتر رایج باشد. جوانان تبادل سریع و اختصار را ترجیح می‌دهند و برای رسیدن به این هدف، فناوری‌های جدید را از پلتفرم‌های پیام‌رسان فوری گرفته تا شبکه‌های اجتماعی مورد استفاده قرار می‌دهند. صفحه کلید و صفحه لمسی در بسیاری از جنبه‌های زندگی روزمره جایگزین قلم و کاغذ شده‌اند. این تغییر به قدری عمیق است که برخی از کارشناسان معتقدند «نسل زِد» می‌تواند اولین نسلی باشد که در سطح کاربردی به نوشتن روی کاغذ مسلط نیست.

توانایی نوشتن، یک نقش کلیدی را در رشد شناختی بر عهده دارد. این مهارت با مهارت‌هایی مانند به خاطر سپردن و درک مطلب مرتبط است زیرا مغز را به شیوه‌ای متفاوت از تایپ کردن روی صفحه کلید درگیر می‌کند. این مهارت که تمدن بشری را شکل داده است، اکنون به دلیل فراگیری فناوری دیجیتال در معرض تهدید قرار دارد.

نتایج پژوهش‌های گوناگون و صحبت‌های استادان چندین دانشگاه که در روزنامه «ترکیه تودی»(Türkiye Today) گزارش شده است، نشان می‌دهد جوانان «نسل زِد» چنان استفاده از صفحه کلید را در زندگی روزمره خود ادغام کرده‌اند که وقتی مجبور می‌شوند به نوشتن با دست روی آورند، خود را سردرگم می‌بینند. مانند هر مهارتی که به مرور زمان به دلیل عدم تمرین از بین می‌رود، دانش‌آموزان اکنون زوال قابل توجهی را در نوشتن با دست از خود نشان می‌دهند؛ به طوری که دستخط آنها اغلب نامنظم است و خواندن آن دشوار به نظر می‌رسد.

پروفسور« ندرت کیلیچری»(Nedret Kiliceri) استاد «دانشگاه آتیلیم»(Atılım Üniversitesi) در استانبول توضیح داد که حتی دانشجویان دانشگاه نیز از قوانین اولیه‌ نوشتن با دست بی‌اطلاع هستند. به گفته‌ کیلیچری، دانشجویان ازنوشتن جمله‌های طولانی دوری می‌کنند و دیگر پاراگراف‌های منسجم نمی‌نویسند. آنها جمله‌های مجزا را به پاراگراف‌هایی که جمله‌ها را براساس معنا گروه‌بندی می‌کنند، ترجیح می‌دهند. دانشجویان حتی بدون خودکار به دانشگاه می‌آیند و برای همه چیز از صفحه‌کلید استفاده می‌کنند. کیلیچری این موضوع را نتیجه تأثیر رسانه‌های اجتماعی می‌داند.

علاوه بر این، از دست دادن توانایی نوشتن روی کاغذ فقط بر توانایی نوشتن نامه یا کارت‌پستال تأثیر نمی‌گذارد. این امر تأثیر عمیقی را بر نحوه درک و تفسیر جهان توسط «نسل زِد» دارد. برخلاف ماهیت غالباً آنی متون دیجیتال، نوشتن روی کاغذ اغلب با نوعی ارتباط متفکرانه‌تر و شخصی‌تر مرتبط است.

در نهایت، این پرسش همچنان باقی می‌ماند که «نسل زِد» و نسل‌های آینده چگونه دنیای دیجیتال را با مهارت‌های قدیمی شکل‌دهنده جامعه ما متعادل خواهند کرد. پاسخ دادن به این پرسش تا حد زیادی نحوه ارتباط و درک ما را درباره جهان آینده تعیین خواهد کرد.