به گزارش خبرنگار مهر، دو ماه از آن شب تلخ می‌گذرد؛ شبی که تیم ملی فوتبال جوانان دختران ایران در رقابت‌های مقدماتی جام ملت‌های زیر ۲۰ سال آسیا مقابل ژاپن با نتیجه سنگین ۱۱ بر صفر شکست خورد. شکستی که تنها یک باخت نبود بلکه زنگ خطر را برای آینده فوتبال زنان کشور به صدا درآورد. این تیم که با هدایت نیلوفر اردلان راهی مسابقات شد امیدوار بود با کسب سهمیه جام ملت‌های آسیا مسیر تازه‌ای برای فوتبال زنان پایه باز کند؛ ولی نتیجه نه‌تنها رؤیای صعود را بر باد داد بلکه چهره فوتبال زنان را زیر سایه تردید و نگرانی برد.

از آن روز تاکنون سکوت سنگینی فدراسیون فوتبال را فرا گرفته نه برنامه بازسازی مشخصی اعلام شده، نه تکلیف کادر فنی معلوم است و نه حتی خبری از اردوهای ترمیمی برای بازیابی روحیه بازیکنان به گوش می‌رسد. نیلوفر اردلان سرمربی شناخته‌شده فوتبال زنان که هدایت تیم زیر ۲۰ سال را در آن تورنمنت برعهده داشت اکنون هدایت تیم ایستای البرز را پذیرفته است. پرسش اینجاست پس نیمکت تیم ملی جوانان چه می‌شود؟ آیا فدراسیون قصد دارد دوباره از صفر آغاز کند یا این تیم به حال خود رها شده است؟

این بی‌برنامگی صرفاً یک مشکل مقطعی نیست؛ بلکه نشانه ضعف ساختاری در نگاه به فوتبال زنان به‌ویژه در رده‌های پایه است. تیم زیر ۲۰ سال پشتوانه مستقیم تیم ملی بزرگسالان است. اگر این رده سنی تضعیف شود تیم بزرگسالان نیز در چند سال آینده از کمبود بازیکنان باکیفیت رنج خواهد برد. در فوتبال حرفه‌ای سرمایه‌گذاری روی رده‌های پایه یک اصل غیرقابل انکار است. باشگاه‌های بزرگ دنیا از آکادمی‌ها و تیم‌های جوانان به‌عنوان قلب تپنده خود یاد می‌کنند ولی در فوتبال زنان ایران همین قلب تپنده در حال ایستادن است.

نگاهی به فوتسال زنان ایران نمونه‌ای روشن از پیامدهای بی‌توجهی است. همین چند سال پیش تیم ملی فوتسال زنان کشورمان ۲ بار قهرمان آسیا شد و به‌عنوان قدرت بلامنازع قاره شناخته می‌شد ولی نبود برنامه‌ریزی و نبود پشتوانه‌سازی در باشگاه‌ها و تیم‌های پایه باعث شد نسل طلایی آن سال‌ها به تدریج پا به سن بگذارد. امروز تیم ملی فوتسال زنان برای رقابت‌های مهمی مثل جام جهانی با مشکل کمبود بازیکن جوان و باکیفیت روبه‌رو است و بخش عمده‌ای از ترکیب را بازیکنان باتجربه ولی سن بالا تشکیل می‌دهند. آیا فوتبال زنان هم قرار است همین مسیر را طی کند؟

فوتبال دختران ایران طی یک دهه اخیر رشد کم‌سابقه‌ای را تجربه کرده است. از لیگ‌های استانی تا حضور پررنگ‌تر در رسانه‌ها این رشته ورزشی توانسته دختران بسیاری را به سمت خود جذب کند؛ اما بی شک این رشد نیازمند مراقبت دائمی است. هر نتیجه منفی نباید بهانه‌ای برای عقب‌نشینی شود بلکه باید آغازی برای بازنگری و اصلاح باشد. شکست مقابل ژاپن هرچند سنگین و دردناک بود ولی می‌تواند یک زنگ بیدارباش باشد.

فدراسیون فوتبال در قدم نخست باید تکلیف کادر فنی و سرمربی جدید تیم را مشخص کند. حتی اگر نیلوفر اردلان همچنان گزینه مد نظر باشد لازم است این موضوع شفاف اعلام شود تا بازیکنان و هواداران از بلاتکلیفی خارج شوند. دوم برگزاری اردوهای منظم و برنامه تمرینی بلندمدت است تا بازیکنان ضمن بازیابی روحیه نقاط ضعف خود را برطرف کنند. سوم تعامل با باشگاه‌ها برای کشف و پرورش استعدادهای جدید در اولویت قرار گیرد. بدون پشتوانه باشگاهی تیم ملی جوانان به تنهایی قادر به پرورش نسل آینده نخواهد بود.

همچنین ضروری است که فدراسیون از تجربه‌های موفق دیگر کشورها الهام بگیرد. ژاپن همان تیمی که ایران را با ۱۱ گل شکست داد سال‌هاست با سرمایه‌گذاری پیوسته در رده‌های پایه و ایجاد آکادمی‌های تخصصی به یکی از قدرت‌های برتر فوتبال زنان جهان تبدیل شده است. الگوبرداری از چنین سیستم‌هایی می‌تواند به فوتبال دختران ایران کمک کند تا فاصله خود را با مدعیان آسیایی و جهانی کاهش دهد.

امروز فوتبال زنان بیش از هر زمان دیگر نیازمند نگاه حرفه‌ای و آینده‌نگر است. فدراسیون فوتبال باید بداند که رها کردن تیم ملی جوانان تنها یک تیم را نابود نمی‌کند؛ بلکه مسیر پیشرفت استعدادهای تازه فوتبال زنان را مسدود خواهد کرد. اگر از تجربه تلخ فوتسال زنان درس گرفته نشود چند سال بعد ممکن است شاهد تکرار همان قصه در فوتبال باشیم. تیمی که زمانی امید قاره بود ولی به دلیل بی‌توجهی و نبود پشتوانه جایگاه واقعی خود را در آسیا از دست داد.

اکنون باید با برنامه‌ریزی دقیق، تأمین بودجه لازم و استفاده از مربیان مجرب تیم ملی جوانان را دوباره احیا کرد. شکست ۱۱ گله مقابل ژاپن نباید آخرین تصویر از فوتبال دختران ایران در اذهان بماند. این باخت می‌تواند نقطه شروعی برای تولدی دوباره باشد؛ تولدی که تنها با همت و عزم فدراسیون، حمایت باشگاه‌ها و پشتیبانی جامعه ورزشی ممکن است.

آینده فوتبال زنان ایران به تصمیمات امروز بستگی دارد. اگر فدراسیون فوتبال اکنون وارد عمل شود می‌توان امیدوار بود که نسل جدیدی از ستاره‌ها در زمین‌های سبز کشور بدرخشند اما اگر بی‌توجهی ادامه یابد فردا بسیار دیر خواهد بود و فرصت‌های طلایی یکی پس از دیگری از دست خواهند رفت.