غلامرضا طریقی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره رابطه‌اش با شعر در کنار مسئولیت‌ها و مشغله‌های کاری اخیرش، گفت: کماکان می‌نویسم، منتها در یک سال گذشته به سمت کارهای موسیقایی رفته‌ام. به قول معروف بار خورده است و موسیقی کمی من را به خودش مشغول کرده است.

طریقی ادامه داد: در این مدت هفت هشت تا ترانه و تصنیف کار کردم که اجرا شده‌اند و شاید دوستان بعضی از آن‌ها را شنیده باشند. یک مقدار، نزدیک سی چهل تا، کار دیگر هم دارم که نوشته شده و به مرور منتشر می‌شوند. این شعرها عموماً روی ملودی‌های مختلف نوشته شده است. بنا نبود که خیلی برای ترانه و تصنیف وقت بگذارم ولی خدا را شکر بعضی از آن‌ها خوب شده است. یک مقداری به این کار مشغول هستم.

وی در پاسخ به این سوال که آیا قصدی برای جمع کردن این ترانه‌ها و تصنیف‌ها در یک کتاب مستقل را دارد یا نه، گفت: نه. من برعکس دوستان دیگر به عنوان غزل‌سرا شناخته می‌شوم. اینجوری نبوده که من ترانه بنویسم و بعد به آهنگ‌ساز یا خواننده بدهم. اغلب‌شان را روی ملودی نوشته‌ام، به همین دلیل نمی‌دانم این کارها، مستقل از ملودی، چقدر می‌تواند به عنوان اثر مستقل از خودش دفاع کند.

طریقی درباره کتاب‌ها و مجموعه‌شعر جدیدش، گفت: منهای تجدید چاپ‌ها مثل کتاب «رنجین‌کمان»، دو تا کتاب آماده چاپ هم دارم؛ یکی کتاب «روایت تهران» است که در مدرسه نوشتن و به همت مهدی قزلی منتشر می‌شود. در این کتاب ۲۲ روایت درباره تهران دارم و فکر می‌کنم تا یکی دو ماه آینده منتشر می‌شود. یک مجموعه‌غزل هم دارم که غزل‌های بعد از سال ۹۷ است؛ درواقع غزل‌های بعد از کتاب «شلتاق». در این کتاب ۵۳ تا غزل دارم که اگر بتوانم در این یکی دو ماه برای جمع‌آوری‌شان به نتیجه برسم، با عنوان «ماهیان قلابی»، همین امسال منتشر می‌شود.