به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران ، دکتر حسن خسروی مدرس دانشگاه و متخصص امور برنامه و بودجه کشور: چرا در مساجد ما تا نماز تمام می‌شود ، خیلی از مردم، مسجد را ترک می‌کنند و احساس راحتی می‌کنند؟ مگر مسجد جای ناخوشایند و ناراحت کننده ای است؟
همه اینها بخاطر این است که مدرسه، مدرسه نیست. مسجد، مسجد نیست.
مدرسه و مسجد باید آکنده از فضای شور و شوق و نشاط باشد. مدرسه و مسجد باید جسم و روح را تعالی بخشیده و امید آفرین باشند. مدرسه و مسجد باید آنچنان جذاب باشند که به محض ورود به آنها احساس آرامش، امنیت و آسودگی خاطر داشته باشی و خود را در آغوش معلم و خدای خود ببینی . مدرسه و مسجد باید محلی برای بازشناسی خویشتن خویش و سازندگی فرد باشد. در مدرسه و مسجد است که باید حقوق شهروندی را آموزش ببینیم و مسئولیت اجتماعی خود را بخوبی ایفاء نماییم تا سرمایه اجتماعی تقویت و مستحکم گردد.
فضای حاکم بر مدرسه و مسجد باید سبب شود تا ما فردی بالانشین گردیم زیرا : ما ز بالاییم و بالا می‌رویم. تنظیمات کارخانه ای ما مبتنی بر "" انا لله و انا الیه راجعون "" است. ما نباید در مدرسه و مسجد اسیر امور پست و پیش پا افتاده بی ارزش شویم بلکه باید به گونه ای هدایتمان کنند که برویم بدانجا که : رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند.
مدرسه و مسجد بطور جدی باید مکتب انسان سازی باشند. چرا ما امروزه، ده‌ها حافظ و سعدی و ابوعلی سینا و دهخدا نداریم. ما نیازمند انسانهای فرهیخته رشد یافته تأثیر گذار هستیم که جهانیان از تفکر و اندیشه و شخصیت والای آنها درسها بگیرند و لازمه این امر آن است که در شرح وظایف و ماموریت‌های مدرسه و مسجد یک بازنگری اساسی شود. چرا مسجد امروز ما محل درس مکاسب برای بازاریان و کاسبان محل نیست. چرا مدرسه را بعد کلاسها قفل می‌کنند تا روز بعد. آیا مسجد باید بیشتر محل تجمع نوجوانان و جوانان باشد یا پیرمردها و پیرزنها. آیا مدرسه محل تعامل و گفتگوهای سازنده میان والدین دانش آموزان هست یا خیر. چرا بچه از مدرسه به خانه می‌آید، خسته و کوفته میباشد ؟ مگر در معدن مشغول بکار بوده است ؟ چرا از مسجد بیرون می‌آییم اغلب انگار افسرده و بی حال هستیم؟ مگر قرار نبود در مسجد با خدا راز و نیاز کنیم و حالمان خوب شود؟ متاسفانه، سیاست‌های غلط هیجانی، سلیقه ای، دستوری و مقطعی، مدرسه و مسجد را از آنچه که باید باشند به شدت دور نموده است. دانش آموزی که باید در درس و اخلاق سرآمد باشد کجاست؟ فردی که در مسجد نماز جماعت بجای می‌آورد، چقدر ساخته و پرداخته می‌شود که به هموطنان خود دروغ نگوید، گران‌فروشی و احتکار نکند، همسایه آزاری نکند، در امانت خیانت نکند، به مردم ظلم و ستم نکند، امضاء ناحق نکند. مدرسه و مسجد را به عنوان دو جایگاه سرنوشت ساز باید بسیار جدی تر از گذشته ببینیم و یک باز تعریف و مهندسی مجدد در چرایی و فلسفه وجودی آنها مبتنی بر شرایط زمان و مکان فعلی زیستی مان به خرج دهیم تا از قافله پیشرفت‌های مادی و معنوی جا نمانیم. یادمان باشد، سه گروه هستند در جامعه که باید درست تربیت شوند و درست کار کنند :
معلم ، پلیس ، قاضی.
هر کشور پیشرفته دنیا را که ببینید مرهون این سه گروه است.