عصرایران: جیپ فوروارد کنترل (FC) یک کامیون‌ کوچک است که از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۵ توسط شرکت‌های ویلیز موتورز و سپس کایزر جیپ تولید شد. این خودرو علاوه بر ایالات متحده، در سایر بازارهای بین‌المللی نیز مونتاژ می‌شد. طراحی این کامیون به‌صورت کابین روی موتور (فوروارد کنترل) بود.

این مدل عمدتاً برای مصارف تجاری، شهری، نظامی و وسایل نقلیه کاربری به بازار عرضه می‌شد. اگرچه مدل‌های استاندارد با جعبه بار معمولی تولید می‌شدند، اما مشتریان می‌توانستند از میان مجموعه‌ای از بدنه‌های تخصصی که مورد تأیید جیپ بودند، گزینه‌های متنوعی را از تأمین‌کنندگان خارجی انتخاب کنند. این گزینه‌ها شامل انواع کفی‌بار، یدک‌کش، کامیون‌های کمپرسی و حتی ماشین‌های آتش‌نشانی می‌شد. این خودرو همچنین با مجوز رسمی در کشورهای هند و اسپانیا نیز تولید می‌شد.

شرکت ویلیز از سال ۱۹۴۷ خودروهای کاربری خود را تقریباً بدون تغییر تولید می‌کرد. با رقابتی‌تر شدن بازار در دهه ۱۹۵۰، مدیران این شرکت تصمیم گرفتند کامیون‌های مدرن با کابین و بدنه جدیدی را طراحی کنند. بروکس استیونز، طراح مستقل این شرکت از دهه ۱۹۴۰، برای طراحی این خودروی آینده‌نگر و کارآمد از سبک کامیون‌های بزرگ کابین‌روی‌موتور الهام گرفت. او با استفاده از یک جلوپنجره مرکزی که طرح کلاسیک هفت‌شیار جیپ را تقلید می‌کرد، ظاهری منحصربه‌فرد به آن بخشید.

طراحی غیرمتعارف فوروارد کنترل و ظاهر کابین شبیه به هلیکوپتر، برای خریداران معمولی آن دوران بسیار غیرعادی بود؛ با این حال، در بازارهای تخصصی مانند وسایل نقلیه خدمات فرودگاهی، یدک‌کش‌ها و کامیون‌های خدمه راه‌آهن که می‌توانستند روی ریل‌ها حرکت کنند، بسیار موفق بود. نسخه‌های متعددی از جیپ فوروارد کنترل برای کاربردهای عمومی و تخصصی ساخته شد و سال ۱۹۵۷ با تولید نزدیک به ۱۰,۰۰۰ دستگاه، به عنوان موفق‌ترین سال تولید این خودرو شناخته می‌شود.

مهندسی

مهندسی این خودرو بر اساس مدل جیپ CJ-5 بود و قدرت آن از موتورهای ۴ سیلندر Hurricane F-head و L-head تأمین می‌شد. به‌روزرسانی‌های سال ۱۹۵۸ در مدل‌های FC-150 و FC-170، به هدف مهندسان ویلیز برای طراحی یک وسیله نقلیه تجاری همه‌کاره دست یافتند؛ به طوری که نسبت وزن خالص خودرو به وزن قابل حمل، ۱ به ۱ شد.

بر اساس گزارش انجمن مهندسان خودرو (SAE)، این کمترین نسبت وزنی بود که در آن زمان توسط تولیدکنندگان داخلی در بخش خودروهای تجاری سبک ارائه می‌شد. طراحی FC مزایایی همچون شعاع چرخش کوتاه و ابعاد بزرگ جعبه بار، با توجه به طول کلی کوچک خودرو، ارائه می‌داد.

برنامه‌های آینده شامل طراحی یک مدل Forward Control Commuter نیز بود که ممکن است یکی از اولین خودروهای نوع مینی‌ون باشد. سه نمونه عملیاتی از این خودرو توسط شرکت رویتر در اشتوتگارت آلمان غربی ساخته شد. بروکس استیونز همچنین این پلتفرم کامیون را به یک خودروی مسافربری تبدیل کرد.