به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران , مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارشی جدید اعلام کرده است که نابرابری در مالکیت مسکن طی ۲۰ سال گذشته نه‌تنها کاهش نیافته، بلکه افزایش یافته است. بر اساس این گزارش، سهم دهک‌های پردرآمد از مالکیت خانه‌ها از حدود ۱.۸ میلیون در سال ۱۳۸۶ به ۲.۷ میلیون در سال ۱۴۰۲ رسیده، در حالی که سهم دهک‌های کم‌درآمد تنها از حدود ۹۰۰ هزار به ۱.۴ میلیون افزایش یافته است. این داده‌ها نشان می‌دهد که دهک‌های بالاتر سهم بیشتری از مالکیت دارند و دهک‌های پایین همچنان وابسته به سکونت استیجاری هستند.

در همین مدت، سهم دهک‌های پایین از سکونت استیجاری از ۲ هزار به ۴ هزار افزایش یافته و دهک‌های بالا از ۳ هزار به ۶ هزار رسیده است. این روند حاکی از آن است که دهک‌های پایین بیش از پیش اجاره‌نشین باقی مانده‌اند، در حالی که دهک‌های بالاتر مالک خانه‌های جدید شده‌اند.

جزئیات بیشتر نشان می‌دهد که دهک اول (کم‌درآمد) در سال ۱۳۸۶ به‌طور متوسط حدود ۹۰۰ هزار سهم مالکیت مسکن داشته که در سال ۱۳۹۶ به حدود ۱.۲ میلیون و در سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ به ترتیب به ۱.۳ و ۱.۴ میلیون افزایش یافته است. دهک دهم (پردرآمد) نیز در این بازه زمانی از ۱.۸ میلیون سهم به ۲.۷ میلیون سهم رسیده است.

در حوزه سکونت استیجاری نیز سهم دهک اول از حدود ۳ هزار در سال ۱۳۸۶ به ۶ هزار در سال ۱۴۰۲ افزایش یافته، در حالی که سهم دهک دهم از ۲ هزار به ۴ هزار رسیده است. این ارقام نشان می‌دهد که دهک‌های پایین همچنان بیشترین فشار را در زمینه اجاره مسکن تجربه می‌کنند.

مرکز پژوهش‌های مجلس تأکید کرده است که این الگوی نابرابری ناشی از سیاست‌های دولت و اتکا به بخش خصوصی در ساخت‌وساز مسکن است. حمایت از فعالیت‌های سوداگرانه بخش خصوصی و عدم هدایت ساخت‌وساز برای تأمین مسکن همه خانوارها باعث شده است که روند مالکیت جدید عمدتاً به نفع دهک‌های درآمدی بالا باشد و دهک‌های پایین بیش از پیش به سکونت استیجاری وابسته باقی بمانند.