به گزارش خبرگزاری تسنیم، در سال‌های اخیر تنیسورها بیش از پیش از برنامه فشرده رقابت‌های خود گلایه کرده‌اند. آنها معتقدند تعداد بالای مسابقات موجب شده است تا فرصتی برای استراحت یا انجام دیگر فعالیت‌ها باقی نماند. این تقریباً تنها موضوعی است که میان تمامی ورزشکاران از تنیسورهای برتر گرفته تا رده‌پایین‌تر، چه زن و چه مرد اتفاق‌نظر وجود دارد. شدت اعتراض‌ها متفاوت است اما لحن کلی تغییری نکرده است.

فصل تنیس عملاً از اوایل ژانویه یا حتی اواخر دسامبر آغاز می‌شود و تا اواسط نوامبر ادامه دارد. این، در مورد تنیسورهای مرد صدق می‌کند؛ رقابت‌های زنان حتی در ماه دسامبر نیز برگزار می‌شود. به گفته آندره روبلف، تنیسور شماره یک روسیه تنها بازیکنانی مانند یانیک سینر و کارلوس آلکاراس می‌توانند برخی مسابقات کم‌اهمیت را نادیده بگیرند، زیرا در گرنداسلم‌ها و مسترزها به اندازه کافی امتیاز کسب می‌کنند.

روبلف در ماه می گفت: باید مثل سینر یا آلکاراس باشید که در مسترزها برنده می‌شوند و می‌توانند دو یا سه تورنمنت را کنار بگذارند، استراحت کنند و سپس در تورنمنت‌های دیگر شرکت کنند اما سایر بازیکنان باید تقریباً هر هفته بازی کنند. این بسیار طاقت‌فرساست، چون توان بدنی کافی وجود ندارد.

دانیل مدودف، قهرمان آزاد آمریکا در سال 2021 نیز در یکی از نشست‌های مسترز رم اذعان کرد که به‌ طور عمدی از برخی تورنمنت‌های ATP-500 چشم‌پوشی می‌کند تا از خستگی و فرسودگی جسمی و ذهنی جلوگیری کند: فکر می‌کنم تقویم به‌ طور کلی باید متفاوت باشد. برای مثال، من در مونیخ، بارسلونا و هامبورگ بازی نکرده‌ام و نخواهم کرد، با اینکه همه اینها تورنمنت‌های 500 امتیازی هستند. اینکه من در آنجا شرکت نمی‌کنم، شاید این فرصت را به بازیکن دیگری بدهد اما اگر بخواهید در همه تورنمنت‌ها بازی کنید، عملاً 10 هفته پیاپی مسابقه خواهید داشت که از نظر بدنی و روانی بسیار دشوار است.

نگاه متفاوت سینر و آلکاراس
یانیک سینر با نگاهی محتاطانه‌تر به موضوع می‌نگرد. او در نشست خبری در پکن در سپتامبر 2024 گفت: بدیهی است که فصل در سال‌های اخیر بسیار طولانی‌تر شده اما ما بازیکنان هنوز حق انتخاب داریم که کجا بازی کنیم و کجا نه؛ البته مسابقات اجباری وجود دارد اما همچنان حق انتخاب برای‌مان محفوظ است. سال گذشته و امسال، من در برخی از مسابقات شرکت نکردم، چون می‌خواستم تمرین کنم. این یک انتخاب است. به طور کلی، فصل واقعاً طولانی است و گاهی آسان نیست.

در مقابل، کارلوس آلکاراس صریح‌تر و احساسی‌تر صحبت می‌کند: گاهی واقعاً احساس انگیزه نمی‌کنم. تقویم بسیار فشرده است، مسابقات زیادی وجود دارد و عملاً هیچ روز مرخصی نداریم یا حداقل آن‌قدر که می‌خواهیم. بارها شده که دلم می‌خواهد فقط چند روز برای خودم وقت بگذارم اما نمی‌توانم. چون باید تمرین کنم، سفر کنم، با اختلافات زمانی کنار بیایم. حتی بوده که واقعاً نخواسته‌ام در مسابقه‌ای شرکت کنم، چون دلم می‌خواست با خانواده و دوستانم باشم.

آلکاراس با وجود سن پایین و عناوین پرتعدادش هشدار می‌دهد: اگر اوضاع تغییر نکند، تنیسورها بیشتر و بیشتر تورنمنت‌ها را از دست خواهند داد. ما همین حالا هم به‌ خاطر توپ‌ها، برنامه مسابقات و سایر عوامل مصدومیت‌های زیادی داریم. بازیکنان باید به سلامت خود فکر کنند؛ زندگی فراتر از تنیس نیز وجود دارد.

تقویم سخت‌گیرانه؛ شکایت بازیکنان زن
ایگا اشویانتک، قهرمان لهستانی تنیس زنان در سال 2025 گفت: اگر بخواهیم هر هفته در سال بازی کنیم، قطعاً پایدار نخواهیم بود. ما مدام قاره و سطح مسابقات و حتی نوع توپ‌ها را عوض می‌کنیم. طبیعی است که شرایط سخت باشد. من احساس می‌کنم تقویم به نفع بازیکنان نیست.

او در سال 2023 نیز اظهار داشت: تقویم آینده و افزایش مسابقات اجباری ما را نگران کرده است. ما به تعادل بیشتری نیاز داریم. برخی تصمیم‌ها بدون اطلاع ما گرفته شده‌اند. WTA نباید اجازه دهد این روند ادامه یابد؛ این سازمانی است که برای حمایت از بازیکنان شکل گرفته است.

پشت صحنه تقویم و رتبه‌بندی
آیا این شکایت‌ها منصفانه‌ هستند؟ تا حد زیادی بله. رتبه‌بندی برای بازیکنان همه‌ چیز است؛ مسیر صعود، قرعه‌های راحت‌تر و قراردادهای تبلیغاتی بهتر اما این سیستم همیشه این‌گونه نبوده است.

در ابتدا، رتبه‌بندی‌ها بر پایه میانگین امتیازات کسب‌ شده در طول 52 هفته و حداقل تعداد مشخصی از مسابقات تنظیم می‌شد. حتی شکست دادن بازیکنانی با رده بالاتر امتیاز ویژه داشت. این روند اما از سال 2000 با کنار گذاشتن امتیازات جایزه تغییر یافت. امروز، بازیکنان باید در 19 تورنمنت (4 گرنداسلم، 8 مسترز و 7 تورنمنت دیگر) شرکت کنند تا در رتبه‌بندی لحاظ شوند. اگر به فینال برسند، یک تورنمنت اضافی نیز محسوب می‌شود.

در حالی که تعداد مسابقات اجباری نسبت به 50 سال پیش 1.5 برابر شده، نمی‌توان گفت بازیکنان گذشته بازی کمتری انجام می‌دادند. آمار مسابقات آنها گویای این موضوع است:

جیمی کانرز – 1557 مسابقه
راجر فدرر – 1526
نواک جوکوویچ – 1381
ایوان لندل – 1310
رافائل نادال – 1308
گی‌یرمو ویلاس – 1248

راجر فدرر که دومین بازیکن پرتعداد از نظر تعداد مسابقات است، در سال 2011 گفت: بهتر است تورنمنت‌های زیاد داشته باشیم تا کم. فصل نمی‌تواند خیلی کوتاه باشد. و در سال 2018 افزود: می‌توان 20 تورنمنت را از تقویم حذف کرد، اما کسی از این کار حمایت نخواهد کرد؛ نه برگزارکنندگان مسابقات و نه بازیکنانی که جزو 100 نفر برتر نیستند. همه‌ چیز به نحوه برنامه‌ریزی بازیکن بستگی دارد.

آیا شکایت‌ها بی‌پایه‌ هستند؟
قطعاً خیر. تنیس امروز با دهه‌های گذشته متفاوت است. انتظارات تجاری، رسانه‌ای و جسمی از بازیکنان بسیار بالاتر است. ستارگان گذشته اغلب همزمان در مسابقات انفرادی و دوبل شرکت می‌کردند. اکنون این کار تقریباً غیرممکن شده است. برای مثال، آرینا سوبولنکو پس از رسیدن به موفقیت در انفرادی، دوبل را کنار گذاشت.

یوگنی کافلنیکوف، قهرمان سابق انفرادی و دوبل در این باره می‌گوید: بدنم را به‌ خوبی می‌شناختم، می‌دانستم چه زمانی فشار را کم یا زیاد کنم. به همین دلیل افت‌وخیزهای شدید نداشتم. اما همه اینها حاصل تجربه بود، نه چیز دیگر.

الکساندر زورف نیز در سال 2024 گفت: فصل نباید از 27 دسامبر تا 20 نوامبر ادامه داشته باشد. عملاً زمانی برای استراحت یا آمادگی جسمی وجود ندارد. باید یک ماه وقت داشته باشیم که فقط بدنسازی کنیم، بدون اینکه راکت به دست بگیریم.

راهکار چیست؟
کاهش تعداد مسابقات اجباری می‌تواند راه‌حل مؤثری باشد. چنین تغییری نه‌ تنها آزادی بیشتری به بازیکنان برای مدیریت تقویم خود می‌دهد، بلکه کیفیت مسابقات را نیز بالا می‌برد و آنها را در نگاه بازیکنان، برگزارکنندگان و تماشاگران ارزشمندتر می‌سازد. با این حال، گویی بازیکنان، برگزارکنندگان، ATP و WTA همواره در گفت‌وگوی مؤثری با یکدیگر نیستند. امری تعجب‌برانگیز در دنیای امروز که اطلاعات به‌ سرعت در دسترس قرار می‌گیرند. شفافیت، تعامل و هماهنگی بیشتر می‌تواند از بروز سوءتفاهم‌ها جلوگیری کرده و شرایط پایدارتری برای همه طرف‌ها رقم بزند.

انتهای پیام/