به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، «انس حقانی» برادر وزیر کشور و عضو کمیته سیاسی حکومت طالبان خود سال‌ها در زندان بود اما در زمان پایان مذاکرات دوحه میان طالبان و آمریکا از زندان آزاد شد و به تیم مذاکره‌کننده پیوست، درباره اولین احساس خود هنگام رفتن به دوحه خاطرنشان کرد: «برای من این واقعا جالب بود. زمانی که کودک بودم و در سال 2001 بود، در منطقه‌ای به نام «ژور» که پدرم علیه نیروهای شوروی مقاومت می‌کرد، آمریکایی‌ها بمب‌های بسیار بزرگ و سنگینی ریختند. آن زمان من در کنار مادرم پنهان بودم و صدای بمب‌ها و لرزش زمین چنان بود که فکر می‌کردم قیامت خواهد آمد. آمریکایی‌ها ما را دشمن می‌دانستند و به صراحت گفته می‌شد طالبان باید کشته یا زندانی شوند و حق زندگی ندارند. اما امروزه همان ابرقدرت با همه تکنولوژی‌هایش مجبور شد مقابل ما بنشیند و با ما مذاکره کند. این برای من یک درس و امتحان الهی بود و نقطه‌ای جالب در سرنوشت ما.»

وی درباره تصور حضور پای میز مذاکره با دشمن آمریکایی به رادیو حریت گفت: «دو دهه حضور نیروهای آمریکایی برای ما یک دوران انقلابی بود. من در این مدت از کودکی به جوانی رسیدم و سال‌ها در زندان بودم. محیط ما پر از شهادت و رنج بود؛ هر سال یکی دو نفر از خانواده ما شهید می‌شدند. برای درس خواندن باید مخفیانه می‌رفتیم و خداحافظی‌هایمان غمناک بود، چون احتمال بازنگشتن به خانه وجود داشت. ما همیشه امیدوار بودیم روزی پیروز شویم، اما هیچ‌گاه تصور نمی‌کردیم روزی به عنوان عضو تیم مذاکره‌کننده مقابل دشمن بنشینیم، چون راه بسیار سخت و پرخطر بود.»

انس حقانی در پاسخ به سوالی درباره اهمیت دورهای مختلف مذاکرات با آمریکایی‌ها نیز اظهار داشت: «اگر با بزرگان دیگر صحبت کنید، آنها اطلاعات بیشتری دارند، چون من تنها در مراحل پایانی مذاکرات شرکت کردم. در نوامبر 2019 آزاد شدم و در فوریه 2020 توافقنامه امضا شد. بیشتر کارهای سخت و پیچیده قبلاً انجام شده بود و فقط چند بحث فنی باقی مانده بود. به نظرم تمام دورهای مذاکرات اهمیت داشت، اما آخرین دور برای ما و افغانستان بسیار حیاتی بود. چرا که آمریکایی‌ها بارها توافق کرده اما بعداً عقب‌نشینی کرده بودند. جنگ به نقطه اوج خود رسیده بود و شرایط به گونه‌ای بود که آمریکایی‌ها مجبور بودند افغانستان را ترک کنند و به دنبال راه فرار می‌گشتند، چه از طریق مذاکره و چه راه‌های دیگر. ما این مجبوریت را درک کرده بودیم.»

عضو کمیته سیاسی حکومت طالبان همچنین ادامه داد: «آمریکایی‌ها در جهان ما را وحشی و ضعیف معرفی کرده بودند، اما امروز همان‌ها مجبور شدند پای میز مذاکره با ما بنشینند و در نهایت شکست خود را پذیرفتند. این یک دستاورد بزرگ بود. حتی برخی بزرگان شک داشتند که اگر توافق امضا شود، آن‌ها دوباره عقب‌نشینی نکنند. همچنین میانجگیران ما در تصمیمات آمریکایی‌ها تأثیر چندانی نداشتند. هدف ما این بود که این توافقنامه را به صورت رسمی و یک‌بار برای همیشه در مقابل جهان با آمریکا امضا کنیم.»

وی درباره چالش‌های مذاکرات دوحه خاطرنشان کرد: «اولین چالش باور نکردن آمریکایی‌ها بود. چالش دیگر هماهنگی میان مجاهدین و بزرگان نظامی بود که پیام‌ها به سختی و با ردیابی تبادل می‌شد. همچنین هیچ بندی از توافقنامه بدون بررسی دقیق علمای ما که یک کمیته پنج نفری به ریاست قاضی‌القضات عبدالحکیم شرعی داشتند، تصویب نمی‌شد. این کمیته مسئول بود که مطمئن شود هیچ چیز خلاف شریعت اسلامی در توافقنامه نباشد تا ما در آینده در برابر ملت و تاریخ خود پاسخگو باشیم.»

انس حقانی همچنین گفت که «این دور از مذاکرات یک تجربه دیپلماتیک و مبارزاتی بود که نشان داد ما چطور توانستیم مقابل بزرگ‌ترین ابرقدرت دنیا بایستیم و پیروز شویم.»

مذاکرات دوحه به عنوان نقطه پایانی جنگ 20 ساله آمریکا در افغانستان شناخته می‌شود. این مذاکرات نشان داد که حتی با تمام برتری‌های نظامی و فناوری، آمریکا قادر به تثبیت کامل قدرت خود در افغانستان نبود و در نهایت مجبور شد به صورت سیاسی با طالبان به توافق برسد. انس حقانی با تجربه شخصی خود، این واقعیت را به خوبی نمایان می‌کند که آمریکا در این جنگ شکست خورده و چاره‌ای جز مذاکره نداشته است.

این شکست استراتژیک آمریکا نه تنها شکست نظامی بلکه شکست تبلیغاتی و سیاسی نیز بود که طالبان توانست با صبر، آن را به دست آورد. انس حقانی با بیان خاطرات و تحلیل خود، تصویر واضحی از این روند پیچیده و پرتنش ارائه می‌دهد.

انتهای پیام/.