خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل؛ جایزه بانکارلا(Premio Bancarella) یک فستیوال معتبر ادبی در ایتالیاست که از سال ۱۹۵۳ در شهر پونترمولی(Pontremoli) برگزار می‌شود. داوران آن کتاب‌فروشان مستقل هستند، نه منتقدان یا دانشگاهیان و برنده را بر اساس محبوبیت نزد مردم انتخاب می‌کنند.

این جایزه از دل سنت کتاب‌فروشان دوره‌گرد لونیجیانا(Lunigiana) شکل گرفته و نماد آن یک مجسمه سرامیکی از کتاب‌فروش با کوله‌پشتی است. نسخه‌هایی مثل بانکارلینو (ویژه نوجوانان)، بانکارلا ورزش و بانکارلا آشپزی نیز دارد. نویسندگان بزرگی مثل همینگوی، اکو و فالاچی از برندگان این جایزه بوده‌اند.

در جشنواره امسال، آخرین کتاب آلساندرو اورسینی، «کاخ سفید ایتالیا، فساد اطلاعاتی در یک دولت اقماری»، معرفی شد. رئیس این جشنواره نیز در نشستی که ۲۵ ژوئیه برگزار شد، گفت‌وگویی مفصل با اورسینی انجام داد.

اورسینی در این گفتگو به موضوعات روز پرداخت و به چرایی وادادگی دولتمردان ایتالیا در برابر ایالات متحده آمریکا اشاره کرد که در واقع، محور اصلی کتاب جدید اوست.

وی همچنین در ادامه دیدگاه‌هایی درباره جنگ ایران و اسرائیل مطرح کرد که چکیده‌ای از آن را در ادامه می‌خوانید:

درگیری میان ایران و اسرائیل

مقدمه:

آنچه در کتاب جدیدم تلاش کرده‌ام انجام دهم، بررسی پیامدهای مشارکت غرب در عملیات‌های بمباران کشورهای دیگر است. من به الگوی ثابتی برخورده‌ام که آن را به سه مرحله تقسیم کرده‌ام:

مرحله نخست، به وجد آمدن و هیجان جمعی

مرحله دوم، گسست از واقعیت

مرحله سوم، وارونگی واقعیت (این الگو همواره تکرار می‌شود)

در کتابم درباره درگیری روسیه و اوکراین صحبت کرده‌ام، اما همین الگو را اخیراً در جنگ میان ایران و اسرائیل نیز شاهد بودیم.

جنگ ایران و اسرائیل:

وقتی جنگ میان ایران و اسرائیل آغاز شد، بلافاصله آنچه را من «سندرم هواداری» می‌نامم، فعال شد: واکنشی جمعی شبیه تماشاگران فوتبال. «ما از آن‌ها قوی‌تریم!» و همان‌طور که اغلب با طرفداران فوتبال رخ می‌دهد، اگر قدرت تیم‌شان را زیر سوال ببری، با خشم و پرخاشگری پاسخ می‌دهند.

رسانه‌های ایتالیایی بلافاصله گفتند: «اسرائیل بسیار قدرتمندتر از ایران است». هیجان جمعی، گسست از واقعیت، وارونگی واقعیت.

اما حقیقت، دقیقاً عکس این بود. چراکه این جنگ، که من آن را «جنگ موشک‌ها و جنگنده‌ها» می‌نامم، شرایطی را رقم زد که در آن ایران برتری راهبردی عظیمی داشت. اگر این جنگ بیش از دوازده روز ادامه پیدا می‌کرد، اسرائیل به‌زانو درمی‌آمد و بدون دخالت مستقیم ایالات متحده، از ایران شکست می‌خورد.

در واقع، آمریکا در ۲۲ ژوئن مداخله کرد. حملات هوایی اسرائیل از ۱۳ ژوئن آغاز شده بود. ۹ روز بعد، واشنگتن دستور حمله به ایران را صادر کرد. چرا؟ چون اسرائیل با سرعت به‌سوی شکست پیش می‌رفت.

اسرائیل سامانه دفاع هوایی بسیار لایه‌مندی دارد: گنبد آهنین برای موشک‌های کوتاه‌برد، فلاخن داوود برای موشک‌های میان‌برد، ارو ۳ برای موشک‌های بالیستیک. افزون بر این‌ها، دو سامانه دفاعی تاد، سامانه‌های پاتریوت و دست‌کم پنج ناوشکن آمریکایی مجهز به فناوری ایجیس نیز در اختیار دارد.

با این‌همه، در ۱۷ ژوئن، روزنامه وال‌استریت ژورنال در مقاله‌ای به نقل از منابعی در کاخ سفید نوشت که اسرائیل در حال اتمام ذخیره موشک‌های ارو ۳ است؛ موشک‌هایی که برای سرنگونی موشک‌های بالیستیک ایران حیاتی‌اند. خسارات در داخل اسرائیل رو به افزایش بود.

اسرائیل منطقه کوچکی است با ۱۰ میلیون نفر جمعیت در برابر نود میلیون ایرانی. منابع محدودی دارد و فقط دو بندر تجاری: اشدود و حیفا، که هر دو مورد اصابت قرار گرفتند. ایران همچنین مؤسسه وایزمن را هدف قرار داد؛ پیشرفته‌ترین مرکز پژوهشی کشور. مدیران این مؤسسه اعلام کردند که تحقیقات علمی اسرائیل دست‌کم دو تا پنج سال به عقب افتاده است.

ایران، در آغاز، با احتیاط و با استفاده از موشک‌های قدیمی حمله می‌کرد؛ از بیم دخالت مستقیم آمریکا. اما وقتی دریافت که اسرائیل در حال اتمام ذخایر تسلیحاتی‌اش است، شدت و دقت حملات را افزایش داد. ترامپ مداخله کرد، زیرا دریافت ایران حتی با تمام توانش نمی‌جنگد و به اصطلاح «با ترمز دستی کشیده» حرکت می‌کند.

در ۱۳ ژوئن، ایالات متحده یک ناو هواپیمابر به منطقه اعزام کرده بود. دو روز بعد، ناو دوم را «با فوریت عملیاتی حداکثری» فرستاد. چهار روز بعد، ناو سوم نیز رسید. اسرائیل حتی یک ناو هواپیمابر هم ندارد.

رسانه‌های ایتالیا همان مسیر همیشگی هیجان‌زدگی رسانه‌ای را دنبال کردند. روز نخست: وجد و شادی همگانی. روزنامه «کوریره دلا سرا» مقاله‌ای منتشر کرد که در آن (به دروغ و با سوگیری آشکار از رسانه‌های معاند تهران) با هیجان‌زدگی مدعی شد که «جمهوری اسلامی در آستانه فروپاشی است»! اما در ۱۷ ژوئن، در ژنو، در جریان نشستی میان ایران و نمایندگان غربی، تهران اعلام کرد: «ما حتی یک گام از برنامه‌های هسته‌ای و موشکی‌مان عقب‌نشینی نخواهیم کرد» این یک واقعیت است. سندی دال بر اینکه برخلاف ادعای رسانه‌ها، ایران اصلاً در آستانه سقوط نبوده است.

چرا این جنگ برتری راهبردی ایران را نشان داد؟ چون در جنگ میان موشک و جنگنده، ایران دست بالا را دارد. اگر این نبرد حتی یک ماه هم ادامه می‌یافت، اسرائیل شکست می‌خورد.

نتیجه‌گیری:

وقتی این واقعیات را توضیح می‌دهم، با موجی از نفرت روبه‌رو می‌شوم. مجبور شدم حساب کاربری‌ام در شبکه اجتماعی X را ببندم تا خودم را از حملات در امان نگه دارم. چرا چنین اتفاقی می‌افتد؟ چون انسان توده‌وار (انسان هم‌رنگ جماعت) تحمل به چالش کشیده شدن پیش‌فرض‌هایش را ندارد.

این انسان، بدون اینکه هرگز چیزی را مطالعه کرده باشد، باور دارد که اسرائیل بسیار قدرتمند و ایران به‌شدت ضعیف است. اما اگر یک استاد دانشگاه خلاف این را ثابت کند، پرخاشگری فعال می‌شود. من به عنوان یک استاد دانشگاه وظیفه دارم که بر اساس مطالعات و تحقیقاتی که انجام می‌دهم واقعیت را بیان کنم، حتی زمانی که این واقعیت برای خیلی‌ها تلخ باشد.

واقعیت چیزی نیست که برایمان روایت می‌کنند. وظیفه یک پژوهشگر این است که حقیقت را از دروغ تمیز دهد، حتی وقتی که حقیقت، ترسناک باشد. و امروز حقیقت این است که ایران قدرت موشکی‌ای را به نمایش گذاشت که اسرائیل را به‌شدت به دردسر انداخت؛ تا جایی که دخالت مستقیم ایالات متحده را ضروری کرد.