به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه اشتوتگارتر ناخریشتن در مطلبی به دلایل عدم تمایل دولت آلمان برای تحریم تسلیحاتی علیه رژیم صهیونیستی با وجود جنایات آن در نوار غزه پرداخته و نوشت: علی رغم اتهاماتی مبنی بر اینکه اسرائیل قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند، آلمان همچنان به سیاست ارسال تسلیحات خود برای این رژیم پایبند است و به عرضه تسلیحات ادامه می‌دهد. در اینجا این پرسش مطرح است که چرا؟

طبق گزارش ماه مه 2025 کمیته حقوق فلسطینیان سازمان ملل، اقدامات اسرائیل در نوار غزه، به ویژه محاصره و ممانعت عمدی از کمک‌های بشردوستانه، نقض قوانین بین‌المللی بشردوستانه است. این کمیته، رژیم صهیونیستی را به استفاده سیستماتیک از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی و در نتیجه مجازات جمعی جمعیت فلسطینی متهم می‌کند.

سازمان پزشکان بدون مرز هم اعلام کرده که اسرائیل در تلاش برای تأثیرگذاری بر افکار عمومی بین‌المللی، تاکتیک‌های قبلی خود را از سر گرفته است، امدادرسانی جزئی ارائه می‌دهد و موانع ارسال کمک‌ها را موقتاً از بین می‌برد.

با این حال، این سازمان هشدار می‌دهد که بحران گرسنگی در غزه در حال حاضر چنان پیشرفته است که نمی‌توان آن را با توقف‌های بشردوستانه در حمله نظامی حل کرد.

سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) هم تأیید کرده که بدترین سناریوی قحطی در نوار غزه در حال وقوع است.

در پایان ژوئیه 2025، 28 کشور سرانجام با صدور بیانیه‌ای مشترک خواستار پایان دادن به خصومت‌های اسرائیل در نوار غزه شدند. بیش از 100 سازمان بشردوستانه نیز خواستار آتش‌بس فوری و دسترسی نامحدود برای ارسال کمک به غزه هستند. با این حال، آلمان با این درخواست بین‌المللی مخالف است.

دولت آلمان به رهبری فریدریش مرتس جزو امضاکنندگان این بیانیه نیست و علیرغم انتقادات بین‌المللی مداوم، اتحاد نزدیک خود با اسرائیل را حفظ می‌کند. اما چرا؟

پروفسور دکتر ماتیاس گلدمن، استاد حقوق بین‌الملل در دانشگاه EBS ویسبادن و پژوهشگر ارشد در موسسه ماکس پلانک در هایدلبرگ، در مورد دلایل این مسئله گفته است: اظهار نظر درباره اینکه چرا آلمان به تأمین سلاح برای اسرائیل ادامه می‌دهد دشوار است. این احتمال وجود دارد که همکاری نزدیک امنیتی و اقتصادی بین این دو در این امر نقش داشته باشد. پروژه‌های مشترک متعددی با پیشینه آلمانی-اسرائیلی وجود دارد. گلدمن می‌گوید: این موضوع این سوال را برای برلین مطرح می‌کند که تا چه حد ممکن است ترس از خطراتی وجود داشته باشد که می‌تواند به آلمان بازگردد.

این کارشناس همچنین به دلایل استراتژیک و تاریخی برای رفتار مردد دولت آلمان اشاره کرده و می گوید: آلمان به دلیل وفاداری و سیاست اتحاد، به همکاری خود با اسرائیل متعهد است و این طرز فکری است که هنوز به شدت تحت تأثیر نظم پس از جنگ است. گلدمن گفت: باید از خود پرسید: آیا این سیاستی است که هنوز با منافع اتحاد ما در حال حاضر مطابقت دارد؟ آلمان همچنان خود را به سمت چارچوب اتحاد غربی که به شدت تحت سلطه ایالات متحده است، سوق می‌دهد.

وی افزود: البته جنبه‌های امنیتی نیز نقش دارند. به ویژه در مورد روسیه، آلمان تا حدی به اشتراک هسته‌ای اعطا شده از طرف ایالات متحده آمریکا وابسته است. اما این دیگر یک استراتژی مناسب برای آینده نیست. گلدمن تأکید کرد: این اتحاد آینده‌ای ندارد. آلمان باید از خود بپرسد که یک اتحاد امنیتی اروپایی در آینده چگونه خواهد بود و اینکه آیا اروپا می‌تواند در درازمدت یک بازدارندگی هسته‌ای مستقل را تضمین کند یا خیر.

اما رویکرد فعلی چه عواقبی برای حقوق بین‌الملل بشردوستانه دارد؟ از دیدگاه ماتیاس گلدمن، وضعیت واضح است: با نگاهی به شرایط جنگی باید گفت که اکنون آنقدر موارد نقض منظم، مداوم و حتی جدی حقوق بین‌الملل بشردوستانه از طرف رژیم صهیونیستی وجود دارد که تحویل سلاح به اسرائیل در واقع دیگر نباید انجام شود.

به گفته وی مبنای این امر، از جمله معاهده بین‌المللی تجارت اسلحه است که تحویل سلاح را در صورت وجود به اصطلاح خطر بالای استفاده از این سلاح‌ها برای نقض قوانین بین‌المللی ممنوع می‌کند. به گفته گلدمن، نگاهی دقیق‌تر به صادرات اسلحه آلمان، مانند تجهیزات ارتش یا قطعات انتقال قدرت تانک‌ها، این سوال را مطرح می‌کند که آیا این صادرات در واقع همان ابزاری را که با آن قبلا تخلفات مستند انجام شده است، تأمین نمی‌کنند؟

به گفته وی در اینجا مسئله تنها محاصره نوار غزه یا گرسنگی دادن به مردم مطرح نیست، بلکه بالاتر از همه حملات هدفمند به زیرساخت‌های غیرنظامی - مانند بیمارستان‌ها، دانشگاه‌ها یا بایگانی‌ها - نیز موضوعیت دارد.

برای ماتیاس گلدمن، کارشناس حقوق بین‌الملل، یک چیز واضح است: آلمان خود را در یک دوراهی می‌بیند. گلدمن می‌گوید: از یک طرف، حقوق بین‌الملل در حال حاضر رو به زوال است و در درازمدت، این برای اروپا و آلمان فاجعه‌بار است، که دیگر نمی‌توانند به ایالات متحده تکیه کنند.

وی افزود: دقیقاً به این دلیل که نظم امنیتی اروپا به طور فزاینده‌ای به استقلال نیاز دارد آلمان باید در سطح بین‌المللی به عنوان یک بازیگر معتبر عمل کند. وی افزود: ما باید بیش از هر زمان دیگری به قانون تکیه کنیم و این به ویژه در مورد کشورهای غیراروپایی صدق می‌کند. ما باید به آنها علامت دهیم مبنی بر اینکه برخلاف ایالات متحده، ما حقوق بین‌الملل را به عنوان یک مبنای الزام‌آور جدی می‌گیریم.

این کارشناس حقوق بین‌الملل گفت: در عین حال، وابستگی امنیتی اروپا به ایالات متحده، به ویژه با توجه به جنگ روسیه، قابل انکار نیست. بنابراین، دولت آلمان نمی‌خواهد واشنگتن را از خود دور کند.

از نظر این کارشناس، آلمان می‌توانست مدت‌ها پیش سیگنال‌های واضح‌تری در مورد این تنش ارسال کند مثلاً با محدود کردن صادرات اسلحه یا تعلیق توافق‌نامه همکاری با اسرائیل. در عوض، برلین سیگنال مخالف را ارسال می‌کند، مثلاً با اعلام اینکه مرتس می‌خواهد نتانیاهو را به آلمان دعوت کند. با وجود این معضل، گزینه‌های زیادی برای اقدام جهت محافظت از قوانین بین‌المللی وجود داشت اما آلمان از آنها استفاده نمی کند.

این کارشناس حقوقی معتقد است که آلمان باید تا حد امکان به طور مداوم به قوانین بین‌المللی پایبند باشد نه تنها به دلایل اخلاقی، بلکه به دلایل استراتژیک. به گفته وی یک موضع کاملاً قانونی، به عنوان مثال با تعلیق تحویل سلاح در صورت نقض گسترده قوانین بین‌المللی، می‌تواند سیگنال مهمی را به ایالات متحده ارسال کند. گلدمن می‌گوید: در درازمدت، اروپا همچنین باید تلاش کند تا از نظر سیاست امنیتی مستقل‌تر شود. در غیر این صورت، در درازمدت مجبور به سازش های دشوارتری خواهد شد.

انتهای پیام/