به گزارش خبرنگار مهر، تیر ۱۴۰۴ به پایان رسید و یک سال از ریاست احسان حدادی در فدراسیون دوومیدانی هم گذشت. ۱۱ تیر ۱۴۰۳ احسان حدادی قهرمان سابق پرتاب دیسک آسیا و دارنده مدال المپیک با رأی مجمع به ریاست این فدراسیون رسید. انتخابی که در ابتدا بسیاری آن را نشانه‌ای از تزریق انرژی جدید به دوومیدانی تلقی کردند اما مرور رویدادهای این ۱۲ ماه نشان می‌دهد که مسیر طی‌شده بیشتر نمایانگر دوره‌ای پر از بحران، حاشیه، انفعال و بی‌پاسخی بوده است.

آغاز پرحاشیه؛ از شکایت انتخاباتی تا ماجرای گرین‌کارت

از همان روزهای نخست ریاست حدادی با حواشی عجین شد. اعلام شکایت از سوی یکی از نامزدهای شکست‌خورده حضور در انتخابات (مهران تیشه‌گران) و مطرح شدن بحث دارا بودن گرین‌کارت آمریکا توسط حدادی فضای فدراسیون را از پرتنش کرد. این حواشی در نهایت راه به جایی نبرد اما فدراسیونی که باید در همان روزهای اول روی ریل برنامه‌ریزی و بازسازی فنی قرار می‌گرفت وارد مسیر فرساینده‌ای از چالش‌های غیرفنی شد.

ورزشگاه آفتاب و جایی برای «منتخب‌ها»

با اعلام تصمیم جدید فدراسیون مبنی بر اختصاصی شدن ورزشگاه آفتاب انقلاب برای ملی‌پوشان؛ بسیاری از ورزشکاران نخبه اما غیر ملی‌پوش با مشکل مواجه شدند. با نبود زیرساخت جایگزین در تهران برخی حتی به ناچار تمرینات خود را در پارک‌ها پیگیری کردند. فدراسیون به انتقادات بی‌توجه بود و فضای تمرینی دوومیدانی‌کاران از همان ابتدا تنش‌زده و فرسایشی شد.

بحران حسین رسولی؛ تقابل یا تدبیر؟

ماجرای حسین رسولی قهرمان پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی هانگژو هم یکی دیگر از نقاط تاریک این یک سال اخیر به حساب می‌آید. رسولی بدون مربی تمرین می‌کرد و فدراسیون برنامه‌ای برای او نداشت. او در واکنش به اعتراضش با محرومیت و ممنوع‌الورودی به ورزشگاه مواجه شد آن هم در شرایطی که با چشمان اشک‌بار خودش این خبر را به مردم رساند. بعدتر فدراسیون مدعی شد محرومیت او بخشیده شده اما رسولی اعلام کرد که اصلاً عذرخواهی نکرده است. این دوگانگی در روایت تصویری نگران‌کننده از نحوه مدیریت اختلافات در فدراسیون را به نمایش گذاشت.

مسابقات جهانی داخل سالن و سهمیه‌ای که نیامد

در مسیر آماده‌سازی برای رقابت‌های جهانی داخل سالن نانجینگ تلاش فرزانه فصیحی و حسن تفتیان برای کسب سهمیه ناکام ماند. در نهایت امیر زمانپور با وایلد کارت به مسابقات اعزام شد؛ تصمیمی که با انتقادات کارشناسان همراه بود. فدراسیون نه تنها پاسخ شفافی درباره این انتخاب ارائه نداد بلکه بار دیگر سکوت را ترجیح داد.

حمایت وزیر در برابر مطالبه‌گری جمعی

در میانه‌های سال ۲۵ نفر از اهالی نامدار دوومیدانی با ارسال نامه‌ای به وزیر ورزش خواستار تغییر ریاست شدند. در پاسخ وزیر از حدادی حمایت کرد ولی یک کارزار عمومی برای برکناری او راه افتاد که بیش از دو هزار امضا جمع‌آوری کرد. این شکاف بین جامعه تخصصی و تصمیم‌گیران نشانه‌ای از فاصله عمیق اعتماد درونی در این فدراسیون بود.

شادی و شرمساری در کره جنوبی

تیم ملی دوومیدانی ایران با ۱۵ ورزشکار راهی کره‌جنوبی شد و با ۳ مدال شامل ۲ طلا توسط ریحانه مبینی (پرش طول) و محمدرضا طیبی (پرتاب وزنه) و یک نقره توسط علی امیریان (۸۰۰ متر) افتخارآفرینی کرد اما این پیروزی‌ها با یک رسوایی تلخ همراه شد. اتهام تجاوز دو ورزشکار و یک مربی به دختر کره‌ای؛ سه فرد بازداشت شده همچنان در کره جنوبی زندانی هستند و سایه این پرونده کل فدراسیون را تهدید می‌کند. در حالی که احتمال تعلیق فدراسیون از سوی نهادهای بین‌المللی مطرح است سکوت مسئولان همچنان ادامه دارد.

غیبت در وقت پاسخ

در طول یک سال ریاست حدادی فقط یک نشست خبری برگزار شد. ارتباط او با رسانه‌ها به کمترین حد خود رسیده به گونه‌ای که حتی برابر انتقادات نیز یا واکنشی نشان نداده یا سکوت کرده است. این وضعیت در تضاد کامل با وعده‌های اولیه او برای شفافیت و تعامل با جامعه دوومیدانی است.

مسابقات جهانی و کشورهای اسلامی در هاله‌ای از ابهام

مسابقات جهانی دوومیدانی در ژاپن (شهریور ۱۴۰۴) و بازی‌های کشورهای اسلامی در حال حاضر دو رویداد مهم پیش روی دوومیدانی هستند ولی هنوز مشخص نیست که آیا برنامه‌ای برای اعزام قهرمانان اخیر به مسابقات جهانی وجود دارد یا خیر. وضعیت حضور دوومیدانی در کاروان کشورهای اسلامی نیز مبهم است. گمانه‌هایی درباره تعلیق قریب‌الوقوع فدراسیون شنیده می‌شود اما همچنان هیچ مقام رسمی فدراسیون پاسخی ارائه نکرده است آیا این صحبت‌ها در حد شایعه است و یا واقعاً چنین خطری دوومیدانی ایران را تهدید می‌کند.

مسیری که به عقب برگشتیم

احسان حدادی آمده بود تا نفس تازه‌ای به دوومیدانی ببخشد اما اکنون با نگاهی به عملکرد یک‌ساله‌اش به نظر می‌رسد که این رشته بیش از هر زمان دیگری دچار بحران، بی‌اعتمادی، انزوا و سکوت مدیریتی شده است. از وعده تا واقعیت فاصله‌ای عمیق افتاده و دوومیدانی ایران بیش از هر چیزی به مدیریت شفاف، پاسخگو، فنی و بحران‌شناس نیاز دارد؛ ویژگی‌هایی که تاکنون از حدادی دیده نشده‌اند. البته این احتمال را هم باید داد که در این فدراسیون اقدامات مثبت و کلیدی هم صورت گرفته است اما بنا بر دلایلی اعلام رسمی و رسانه‌ای نشده است.