‌خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل: جنگی که طی روزهای اخیر با تجاوز رژیم صهیونیستی به خاک ایران آغاز شد، نه نشانه‌ای از یک درگیری جدید منطقه‌ای بلکه نشانه ای از نقطه اوج سال‌ها صبر استراتژیک و آمادگی نظامی جمهوری اسلامی ایران است. حملات سنگین و چندلایه ایران به مراکز حیاتی رژیم صهیونیستی در اراضی اشغالی از سامانه‌های پدافندی گرفته تا انبارهای سلاح و فرودگاه‌های راهبردی، از یک‌سو تل‌آویو را غافلگیر کرده و از سوی دیگر معادله‌ای را که تل‌آویو و حامیانش برای سال‌ها ساخته بودند، فرو ریخته است.

در جریان حملات ترکیبی موشکی و پهپادی ایران به شهرهای تل‌آویو، حیفا، عسقلان و غیره که بارها ذیل عنوان عملیات «وعده صادق ۳» از سوی ایران هدف قرار گرفتند، این واقعیت آشکار شده‌است که دیگر دوران هشدار به پایان رسیده است؛ موشک‌هایی که سامانه‌های گنبد آهنین را شکافتند، تنها ابزار جنگ نیستند بلکه حامل پیامی مبنی بر آسیب‌پذیری و شکست و نابودی رژیم صهیونیستی را به جهان مخابره کردند.

در چنین فضایی، نگاه ملت‌های تحت ستم و کاربران سراسر جهان به‌سوی تهران دوخته شده است. کارزار «Iran, if you're listening, just do it» (ایران، اگر می‌شنوی، فقط انجامش بده) نه از سر ماجراجویی، بلکه از دل یک مطالبه جهانی برخاسته است؛ مطالبه‌ای برای برخورد، برای عدالت، و برای پاسخی تاریخی به دهه‌ها ظلم.

در روزهای اخیر، موجی از ویدئوهای تیک‌تاک به زبان انگلیسی با محتوای فراخوانی به استفاده از عبارت «Iran, if you're listening, just do it» منتشر شده که از ایران می‌خواهند رژیم صهیونیستی را موشک‌باران و این رژیم را نابود کند.

این پویش در پی افزایش تنش‌های بین ایران و رژیم صهیونیستی به‌ویژه پس از حملات بی‌سابقه متقابل، فراگیر شده است. کاربران انگلیسی‌زبان در ویدیوهایی از ایران می‌خواهند تا «اسرائیل را نابود کند». این ویدئوها غالباً با صدای یک اثر صوتی مشخص همراه هستند و چند صد بار بازنشر شده‌اند.

این پویش در شرایطی به‌سرعت وایرال شده که درگیری‌های موشکی اخیر میان تهران و تل‌آویو، توجه رسانه‌ها و کاربران را به خود جلب کرده است. این پویش آنچنان فراگیر شده است که مدیر ارشد شورای اجرایی یهودیان استرالیا، این پویش را «نمونه‌ای ترسناک از نفرت‌پراکنی» خوانده و هشدار داده که «عواقب بلندمدت خطرناکی» دارد. ریوچین تصریح کرده «فراخوان عمومی برای نابودی یک دولت و میلیون‌ها شهروند (یهودی، عرب، مسیحی) شوک‌آور و غیرقابل‌قبول است».

تیک‌تاک پس از تماس رسانه‌ای، به حذف عمده این محتواها اقدام و اعلام کرده که انتشار فراخوان برای اقدامات خشونت‌آمیز ممنوع است. با اینکه عمده این محتواها حذف شده است، تاکنون بیش از ۳ میلیون بازدید برای آنها ثبت شده است.

در نگاه نخست، پویش «just do it» شاید به‌عنوان یک شوخی دیجیتال، یک «میم» پرطرفدار در فضای تیک‌تاک و فرهنگ اینترنتی غرب به‌نظر برسد؛ جمله‌ای کوتاه، لحن طنزآمیز و ترکیبی از موسیقی، ویرایش تصویری و هشتگ؛ اما دقیق‌تر که شویم، درمی‌یابیم پشت این شوخی ظاهری، یک خشم عمومی و فشار روانی انباشته‌شده جهانی نهفته است؛ خشمی که اکنون، با تمام قدرت، خودش را در قالب جمله‌ای عامیانه اما پرمعنا بیان می‌کند: ایران، اگر می‌شنوی، فقط انجامش بده.

این عبارت ساده، حامل سنگین‌ترین انتظار سیاسی است که می‌توان از یک کشور داشت: پاسخ به یک ظلم تاریخی، یک ساختار اشغالگر و یک زنجیره خونبار از نسل‌کشی. کاربران غربی که عموماً به بی‌تفاوتی یا فاصله‌گیری از مسائل خاورمیانه متهم بودند، حالا خود به زبان آمده‌اند؛ اما نه با ادبیات رسمی یا بیانیه‌های نهادینه، بلکه با زبانی که از دل اینترنت متولد شده؛ زبانی صمیمی، عصبانی اما در اصل عمیقاً سیاسی.

بنابراین، طنز در این پویش نه ماهیت بلکه تنها یک ابزار است. طنز برای تخلیه فشار روانی، برای رمزگذاری یک پیام خطرناک و برای عبور از فیلترهای سفت‌وسخت سانسور به‌کار رفته است. طنز در اینجا نقش ماسکی را دارد که بر چهره یک مطالبه عمیق و ریشه‌دار کشیده شده‌است. پشت این ماسک، فریادی است به وسعت تاریخ مبنی بر آنکه «ما شما را دیدیم؛ حالا نوبت اقدام است.»

تاریخ‌سازی روی دوش تهران؛ جان گرفتن امید جهان از مقاومت ایران

پویش «just do it» اکنون دیگر صرفاً یک هشتگ یا موج مجازی نیست؛ این پویش به شکل بی‌سابقه‌ای به مطالبه‌ای جهانی از جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است؛ مطالبه‌ای برخاسته از خستگی مردم جهان از استانداردهای دوگانه، بی‌عملی نهادهای بین‌المللی و توجیه‌گری مستمر خشونت رژیم صهیونیستی. در چنین شرایطی، تنها کشوری که توان پاسخ‌گویی به این مطالبه را نه‌تنها از حیث نظامی بلکه از نظر معنوی و سیاسی، ایران است.

جمهوری اسلامی، برخلاف بسیاری از کشورهای اسلامی که در موضعی انفعالی باقی مانده‌اند، اکنون خود را به‌عنوان بازیگری مسئول، مقتدر و پاسخ‌گو تثبیت کرده است؛ بازیگری که نه‌فقط برای دفاع از مرزهای خود، بلکه برای بازگرداندن معنا به واژه «عدالت» در وجدان جهانی وارد میدان شده است. این جایگاه، فقط یک موقعیت ژئوپلیتیکی نیست؛ بلکه نقطه تلاقی تاریخ، اخلاق و مقاومت است.

واکنش پلتفرم‌هایی مانند تیک‌تاک و حذف گسترده این محتواها نه برای کنترل یک «شوخی خطرناک» بلکه برای مهار موجی بود که از مرزهای رسانه‌ای عبور و به قلب افکار عمومی نفوذ کرده بود. در جهانی مملو از سانسور و مدیریت افکار، پویشی که با این سرعت گسترش یابد، قطعاً حامل بار سیاسی، فرهنگی و راهبردی عمیقی است.

در نهایت، این پویش تنها نشانه نفرت نیست و فریادی برای عدالت تلقی می‌شود؛ جهانی که رهبرانش سکوت کرده‌اند، اکنون مردمش سخن گفته‌اند و سخنشان این است: «ایران، تو تنها نیستی؛ بلکه آن کسی هستی که همه منتظرش بودیم.»

از نگاه آنان اگر ایران با قدرت، درایت و مسئولیت‌پذیری، این نقش را به‌درستی ایفا کند، جنگ خونین جاری، نه به‌عنوان یک بحران بلکه به‌عنوان لحظه‌ای تاریخی در بازتعریف جایگاه ایران در وجدان جهانی ثبت خواهد شد.