به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم،‌ حج درس زندگی است و بانگ بیداری، و فرصت بازگشت برای آنان که قسمتی از عمر خویش را به غفلت گذراندند و این همه نه تنها در حج، که در لحظه لحظه طبیعت و نیز دیگر عبادات هویداست؛ اما در حج آشکارتر. هرکس به فراخور گنجایش فهم خویش از این کلاس بزرگ برداشتی دارد.

رحیم مخدومی نویسنده در سفرنامه‌اش از حج که با عنوان «یار کجاست؟» منتشر شده است،‌ ضمن اشاره به این برداشت از حج،‌می‌گوید: در سفرنامه‌اش تلاش داشته تا علاوه بر آنچه در این سفر تجربه شده روایت را در ابعاد وسیعتری همانند اتفاقات و وقایع تاریخی مطرح کند.

اما سفرنامه مخدومی از حج یک ویژگی منحصر به فرد نیز دارد که آن را متمایز از سایر سفرنامه‌های نوشته شده در این زمینه می‌کند و آن تقریظی است که رهبر انقلاب بر این کتاب نگاشته‌اند.

رهبر انقلاب پس از مطالعه‌ این کتاب، در تقریظی بر آن نگاشتند: «بار دیگر موسم حج شد و وقت انس و معاشقه‌ی من با سفرنامه‌های حج. دود کبابی به ضرورت، با مصداقی از «وصف‌العیش، نصف‌العیش»؛ و «ماشاءالله کان». اما بی‌شک این یکی از بهترین سفرنامه‌های حج است که من خوانده‌ام. اگر نگویم بهترین؛ لطیف، پرنکته، ژرف‌نگر، با روح، موعظه‌آمیز، ‌گویا و همراه با هنرمندی‌های ادیبانه؛ از قبیل زیبایی قلم، همراهی طنز، اشتمال بر تصویر، آمیختگی به خیال؛ و... خلاصه این‌که، نوشته زیبا و شیرینی است.»

 رحیم مخدومی در سال 72 همراه با تعدادی از هنرمندان حوزه هنری توفیق حضور در مراسم حج را پیدا می‌کند،‌ سفری که علیرضا قزوه نیز در آن حضور داشته و ماحصلش برای او «پرستو در قاف» بوده است. مخدومی عنوان کتابش را از این شعر « کعبه یک سنگ نشان است که ره گم نشود، حاجی احرام دگر بند و ببین یار کجاست؟« گرفته و تلاش کرده تا علاوه بر ذگکر مشاهدات خود،‌ گذری نیز به تاریخ اسلام، احکام حج، سیر اتفاقات و تحولات و حضور حجاج ایرانی در عربستان و شرح معماری مدرن در کنار آثار برجای مانده از صدر اسلام که منظره‌ای عجیب را شکل داده  داشته باشد.

وی در گفت‌وگویی درباره ضرورت جا افتادن فرهنگ حج می‌گوید: شاید فرهنگ حج به درستی جا نیفتاده است و برخی هزینه‌ها را بهانه‌ای برای عدم حضور در این مراسم روح بخش بدانند؛ گروه دیگر نیز ثبت‌نام‌های طولانی مدت را عاملی برای حضور پیدا نکردن در مراسم عظیم حج می‌دانند، اما با توجه و نظارت بر مفهوم استطاعت به خوبی در می‌یابیم که استطاعت معانی بسیار سختی ندارد، صرف اینکه شما بتوانید زندگی بکنید و خانواده نیز گرسنه نماند مفهوم استطاعت را می‌رساند. فرهنگ حج به درستی در بین افراد جامعه شکل نگرفته و مسئولین در این مهم وظیفه خطیری بر عهده دارند. من در «یار کجاست» تلاش داشتم تا تشنگی برای عازم شدن به سفر حج را در افراد ایجاد کنم.

«سعی؛ هفت مرتبه حرکت بین دو کوه صفا و مروه است و حالا نه دو کوه، بلکه دو سر یک سالن بزرگ. مثل این است که با هواپیما از روی قله‌ اورست عبور کنی و بگویی فتحش کردم! همان احساسی که در کوهنوردی هوایی به تو دست می‌دهد، در سعی تو سالن سنگ‌کاری شده و مجهّز به کولر نیز به تو دست خواهد داد. آنگاه اگر تو در آنجا مشقت کوهنوردی و هیجان فرار سنگ از زیر پا و بیم سقوط در دره و سوزش زخم‌های ایجادشده از سنگ‌های نوک‌تیز و سرما و گرما و تشنگی و شبانه‌روز کوهنوردی را بر روی صندلی راحت و دمای مطبوع هواپیما توانستی تصور نمایی، هاجر و سعی‌اش را نیز خواهی توانست در اینجا تصور نمایی.

نمی‌دانم در درون این دسته‌های نیجریه‌ای که در نظم مناسک‌شان مثل لباس‌هایشان هیچ‌گاه خدشه‌ای وارد نمی‌شود، و حالا نیز خیلی متین و منظم و آرام و باوقارِ هیأتی حرکت می‌کنند، چه می‌گذرد. یا در درون این نظم سیاهان نمی‌دانم کجایی که مثل ورزشکاران زورخانه دست‌به‌دست هم داده، شعارهایی محکم و مردانه سر می‌دهند و تمام طول مسیر را سنگین و دوان مثل لودر طی می‌کنند و هرآنچه را سر راه ببینند، مثل غلتک صاف می‌کنند و می‌گذرند؛ چه می‌گذرد. و یا این رُورُوک‌سوارانی که یا به خاطر پول زیاد و یا به خاطر توان کم، تمام مسیر سعی را یا در خواب طی می‌کنند و یا در هپروت، چه! اما من دوست دارم بیابانی را تصور نمایم در برهوت میان دو کوه زمخت و سنگی که از اضلاع سنگ‌های سخت و سیاه، پاره‌های حرارت می‌وزد و از شکاف‌های دشت کویرزده، پاره‌های آتش؛ و من در این نمایش سهمگین در معرض امتحان الهی قرار گرفته‌ام. همراه با امانتی الهی که در روزگار خوشی و صفا بدان عشق می‌ورزیدم. اما حالا در این روزگار تلخی و بلا باید از میان دو عشق، دو نیاز و دو وجدان یکی را انتخاب کنم. یکی خودم هستم؛ من دروغین که روزگاری او را «خود» می‌شمرده‌ام. و دیگری امانتی الهی که سرنوشت‌ساز منیّت اصلی من است.»

انتهای پیام/