فرزاد قائمی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: جایگاه شاهنامه فردوسی به عنوان پایه زبان فارسی و نماد هویت ایرانیان در روز بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی گرامی داشته می‌شود.

عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی، در سخنانی به مناسبت روز بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه، که در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران به عنوان روز بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی نامگذاری شده است، بر اهمیت این دو میراث فرهنگی و تاریخی در حفظ هویت ملی تأکید کرد.

وی اظهار کرد: هم‌زمانی بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی نشان‌دهنده پیوند ناگسستنی این دو عامل هویتی است. شاهنامه فردوسی به عنوان اثری محوری طی هزار سال گذشته، ایرانیان را در انواع هویت‌های قومی، مذهبی، فرهنگی و زبانی گرد یک محور متحد ساخته و نقش بی‌بدیلی در تقویت روحیه سلحشوری و حماسی مردم ایفا کرده است.

قائمی با اشاره به نقش زبان فارسی در موزائیک فرهنگی ایران افزود: زبان فارسی که در ابتدا فقط در بخش‌های شرقی ایران رواج داشت، با گسترش ادبیات فارسی و آثاری مانند شاهنامه فردوسی، از سده‌های پنجم و ششم هجری به زبان مشترک تمامی مناطق فلات ایران تبدیل شد و نقشی تعیین‌کننده در ارتباط و درک متقابل میان اقوام ایرانی ایفا کرد.

عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی تأکید کرد: شاهنامه فردوسی و زبان فارسی دو روی یک آینه‌اند؛ شاهنامه به رشد و پایداری زبان فارسی کمک کرده و این زبان، پایه خلق و گسترش شاهنامه و ارزش‌های ملی در جامعه بوده است. این پیوند عمیق باعث شده ایرانیان بتوانند هویت فرهنگی خود را در دوران‌های دشوار تاریخی حفظ کنند.

وی از نخبگان، هنرمندان و عموم مردم خواست با گرامیداشت این روز، تلاش کنند نسل‌های جدید را با زبان فارسی و شاهنامه فردوسی بیش از پیش آشنا کنند و پیوند میان نسل‌ها را تقویت کنند.