برترین‌ها: نیکی کریمی، با انتشار یک پست احساسی در وصف شیوا ارسطویی، به مرگ وی واکنش نشان داد.

او در کپشن این عکس نوشت:

چند روزی گذشت تا بهت خبر از بین برود تا چیزی بنویسم ، از بچگی کتاب می خواندم  و اتفاقا از یک سن علاقه ام به رمان های ایرانی بیشتر شد و کنکاش در میان زنان ‌مردان معاصر نویسنده ، دوست داشتم بدانم خارج از بحث فرم و سبک کار ،  چه کسی چه می نویسد ، چقدر افکارش را روی کاغذ می آورد ، چقدر گوشه کنارهای واقعی زندگی اش را با خواننده در میان می گذارد . چون خیلی از نویسنده ها خارج از داستان سرا بودن ،  بخش هایی از زندگی شخصی شان را می نویسند یا لااقل تجاربشان را . به خصوص زنان نویسنده . خوب این موضوع از زمان فروغ شروع شد که پرچم دار شفافیت و خود بودن است . برایم جالب بود که بدانم در نسل ما چقدر این نویسنده های زن خود سانسوری می کنند یا می گویند حرف هایشان را . بعضی ها می گفتند واقعا حتی با جزییات . یکی از آنها شیوا ارسطویی بود . البته نثر بسیار قوی ای داشت که این از قدرت بصیرت و تخیل اش میامد . زنی در همین شهر شلوغ  با تجاربش و با نوع مدرن بودن و آزاد اندیشی زندگی ، که لازمه یک زن نویسنده است که در این دوران زندگی کرده . کتاب هایش را دوست داشتم . نوع جنون دیوانه وار روایت ، تنهایی زن ، روایت سر راست و واقعی و خیلی جزییاتی که شباهتش  به ادبیاتی که دوست دارم کم نیست . با خیلی از نویسنده هایی که کارشان را دوست دارم ارتباط برقرار می کنم . از حنیف قریشی که کتاب هایش را ترجمه کردم تا خیلی ها . بعضی دور هستند از فضای داستان هایشان که مهم نیست و بعید هم نیست ، اما شیوا خودش بود . شکننده ، مهربان و دانا . اگر در قصه هایش صحبت از زن و اغواگری زنانه می‌کرد  این اصلا به حالت کلیشه ای داستان هایی که می خوانیم یا می بینیم نبود بلکه خیلی درونی و خیلی واقعی بود . خودش هم مثل شخصیت هایش بود . با همان غم پنهان قصه هایش . با هم در تماس بودیم . یکی دو پنل با هم شرکت کردیم در ارتباط با ادبیات و بعد تر هم در نوشتن نریشن یکی از فیلم هایم به من کمک کرد . دیشب مسیج ها را مرور می کردم . کتاب هایی که به هم می گفتیم بخوان و تو این رو بخوان محشره . دیشب فکر کردم چقدر حیف شد “ خوف “ ساخته نشد … نمیدانم … احساس می کنم کم دارند راجع به شیوا ارسطویی می نویسند . بعضی از هنرمندان خیلی مهجور می آیند و میروند . شاید خودش هم نمی خواست خیلی آن وسط ها باشد . نه  تقدیر و سپاس درست ‌‌حسابی برای کسی که عمرش را پای ادبیات گذاشته می شود و نه حالا که می‌رود … امیدوارم بیشتر راجع به کتاب هایش نوشته شود .