خبرورزشی: همه‌چیز روی یک پا اتفاق افتاد: گل، گرفتن پنالتی، و نمایشی در حد یک رهبر. لائوتارو مارتینس، تا آستانهٔ از دست دادن بازی فصل پیش رفت؛ دیداری که حالا به یکی از ماندگارترین شب‌های تاریخ اخیر اینتر تبدیل شده است.

اما «تورو»، بعد از چند روز درد و اشک، با فشردن روند ریکاوری برگشت و در قامت کاپیتان، تیمش را تا فینال لیگ قهرمانان بالا کشید. مشخص نیست در لحظهٔ سوت پایان، ذهنش کجا بود: مونت‌ژوئیک و آن تعویض تلخ؟ یا حریفی که در مونیخ در انتظار است؟ شاید هم فکرش فقط به یک چیز بود: توپ طلا.

بهترین بازیکن جهان؟

هیچ‌وقت مثل امسال، لائوتارو این‌قدر به توپ طلا نزدیک نبوده. پاییز گذشته، رتبهٔ هفتم برایش ناامیدکننده بود. اما حالا با نبود تورنمنت‌های ملی و احتمال قهرمانی در اروپا به‌عنوان ستارهٔ اول اینتر، شانس او واقعی و جدی است. چیزی که همیشه کم داشت و حالا دارد: نقش یک تمام‌کنندهٔ بی‌رحم در سطح اول قاره. در دو بازی حیاتی برابر بایرن و بارسلونا، نقش اول بود. تعداد گل‌هایش در لیگ قهرمانان به ۹ رسید، برابر با رکورد هرنان کرسپو در فصل ۰۳-۲۰۰۲. حالا یک قهرمانی دیگر، و توپ طلا در تیررس است.

رقبای او؟ با حذف بارسا و ستاره‌هایش، همه‌چیز به فینال ۳۱ مه در مونیخ گره خورده. تنها سه نام در لیست نهایی باقی‌ مانده‌اند: لائوتارو، دوناروما، دمبله.

از آستانهٔ غیبت تا صحنهٔ افتخار

فکر غیبت لائوتارو در بازی برگشت، حالا غیرقابل‌باور است. خودش بعدها گفت:

«نمی‌توانستم پایم را بلند کنم. دو روز اول بعد از بازی رفت، در خانه با همسر و بچه‌هایم فقط گریه کردم. اما قول داده بودم که بازی می‌کنم. من این لیگ قهرمانان را می‌خواهم.»

و او بازی کرد. مصدومیتش مزاحم بود، اما با یک بانداژ سفت، جنگید. در آن شب، فقط حدود ۶۰٪ آمادگی داشت. برای بازی یک‌شنبه برابر تورینو استراحت می‌کند. دیروز تمرین نکرد و امروز دوباره ارزیابی خواهد شد، اما تیم پزشکی اینتر هدف روشنی دارد: آماده‌سازی کامل برای فینال. تا پیش از نبرد نهایی، او زمان کافی برای ریکاوری در سالن و برنامه‌های تقویتی دارد. ذهن و قلبش حالا فقط یک هدف دارد.

پس از صعود به دومین فینالش طی سه سال، جمله‌اش ساده و روشن بود:

«بیایید از این فینال لذت ببریم.»

و او دقیقاً همین کار را خواهد کرد.