به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اداره کل روابط عمومی و اطلاع رسانی، عملیات مرمت و ساماندهی تابلوی فاخر «حمایت» اثر استاد محمود فرشچیان در مجموعه فرهنگی‌تاریخی سعدآباد با موفقیت به پایان رسید. این اثر که در سال ۱۳۷۸ با تکنیک اکریلیک و در ابعاد ۵۰ در ۸۱ سانتی‌متر خلق شده، نمادی از حمایت مادرانه و پناه گرفتن آهو، به‌عنوان نماد مظلومیت، در آغوش بانویی مهربان است. استفاده از رنگ‌های گرم در این اثر، بار عاطفی آن را دوچندان کرده است.

فرایند مرمت این تابلو در زمستان ۱۴۰۳ با بررسی‌های فنی، ساختاری و آسیب‌شناسی آغاز شد. بر اثر گذر زمان و عوامل محیطی، تکیه‌گاه مقوایی اثر، پاسپارتو و قاب آن دچار اعوجاج و تاب‌خوردگی شده بود. در گام نخست، اجزای ناپایدار قاب جدا شد و تابیدگی تکیه‌گاه به‌شیوه‌ای کاملاً غیرتخریبی اصلاح شد.

در ادامه، قاب چوبی تقویت و لایه رنگی آن به روش طلاچسبانی موزون‌سازی شد. سپس، یک لایه محافظ گلیز با ضخامت ۷۰ میکرون روی قاب قرار گرفت. همچنین شیشه محافظ اثر تعویض و از شیشه استاندارد ضد UV و ضد بازتاب مخصوص آثار تاریخی استفاده شد.

پاسپارتو نیز اسیدزدایی، استحکام‌بخشی و با لایه‌های فری‌اسید بازسازی شد تا استقرار اثر در آن بدون تنش و کاملاً پایدار باشد. در پشت تابلو، سه لایه صلب شامل دو لایه مقوای فری‌اسید و یک لایه فوم نصب و با استفاده از دو قید چوبی، میانه کار تقویت شد تا از تاب‌خوردگی مجدد جلوگیری شود.

برای جلوگیری از نفوذ گردوغبار، لایه گردگیر در اطراف قاب نصب و کیت هنگر استاندارد شامل کابل فولادی روکش‌دار با بست آلومینیومی و حلقه آویز در پشت اثر تعبیه شد.

واحد مرمت مجموعه فرهنگی‌تاریخی سعدآباد، با نظارت روزانه بر ۱۵ موزه فعال، نقشی کلیدی در حفظ آثار تاریخی و هنری ایفا می‌کند. این واحد ضمن مرمت مستمر، به پایش شرایط محیطی، پیشگیری از آسیب‌ها و حفظ اصالت آثار متعهد است.

موزه هنرهای زیبا در سعدآباد، که مجموعه‌ای از تابلوهای کلاسیک و معاصر را در خود جای داده، دارای واحد مرمت مستقل است. تابلوهای نقاشی از حساس‌ترین آثار هنری محسوب می‌شوند و کوچک‌ترین اختلال در شرایط نگهداری می‌تواند به ترک‌خوردگی، تغییر رنگ یا پوسته‌شدن اثر منجر شود. از این‌رو، مرمت در این واحد با تجهیزات دقیق و تحت نظارت کارشناسان خبره انجام می‌شود.

فرآیند مرمت در سعدآباد، صرفاً یک اقدام فنی نیست؛ بلکه بخشی از راهبرد ملی برای حفظ هویت فرهنگی و بصری ایران به‌شمار می‌رود. استمرار این تلاش‌ها نیازمند حمایت، برنامه‌ریزی علمی و افزایش آگاهی عمومی درباره اهمیت میراث فرهنگی است.