به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران، واژه فاینانس (Finance)ساز و کاری است که در آن بین کشور سرمایه پذیر و سرمایه گذار، قراردادی منعقد می‌شود که طرح یا پروژه‌ای همراه با توان ارزی لازم توسط کشور سرمایه گذار تامین شود.
این نوع معامله نوعی اعتبار خرید در اعتبارات بلندمدت و کوتاه مدت است که بانک‌ها به خریداران اعطا می‌کنند.
به زبانی ساده‌تر این مفهوم اقتصادی (فاینانس) در واقع، نوعی اعتبار بلندمدت و کوتاه مدت است که بانک‌ها به خریداران اعطا می‌کنند.
در کشور ایران فاینانس به تامین منابع مالی یا خرید تجهیزات طراح‌های تولیدی یک پروژه گفته می‌شود، البته علاوه بر تامین منابع مالی و خرید تجهیزات، ارائه خدمات فنی و مهندسی پروژه‌ها نیز شامل فاینانس می‌شود.

به بیانی ساده تر فاینانس به معنای مالیه یا تامین مالی است و در بحث پروژه‌های سرمایه گذاری به تامین مالی بوسیله منابع داخلی یا دریافت و استفاده از وام ارزی می‌گویند.
این نوع معامله در مواقعی که فروشنده حاضر به قبول اسناد مدت دار نمی‌شود و خریداران امکان پرداخت نقدی ندارد با کمک یک موسسه مالی وجه نقد پرداخت  و در صورت وجود خط اعتباری فعال بین بانک ایرانی و خارجی تحت نظارت بانک مرکزی منعقد می‌شود.

خریدار خارجی ۱۵ درصد از قیمت کالا اقدام خواهد کرد و ۸۵ درصد فاینانس را طی ۶ سال و هر سال دو قسط پرداخت می‌کند، نرخ بهره این وام بسته به کشور فقیر و ثروتمند متفاوت خواهد بود و بازپرداخت آن بین ۵ تا ۱۰ سال است.
خلاصه آنکه قرارداد‌های فاینانس بدین مفهوم هستند که یک بانک یا موسسه تجاری خارجی وامی را به منظور عملیات معینی به کشور و یا شرکت مشخصی پرداخت کرده و در واقع کنترلی روی هزینه کردن آن ندارد و لذا تعهدی نیز برای به ثمر نشستن طرح نداشته و در سررسید‌های تعیین شده‌ای اصل و فرع آن را از طرف قرارداد و یا بانک تضمین کننده قرارداد دریافت می‌کند.