این در شرایطی است که طبق این قانون نیمی از مربیان حاضر در لیگ برتر مجوز حضور روی نیمکت را ندارند. در گزارشی که در این باره منتشر شده است، آمده بود که مدت‌هاست کلاس مربیگری پرولایسنس یا همان مدرک حرفه‌ای فوتبال با وجود ثبت نام تعداد زیادی از مربیان در ایران برگزار نشده و طبیعی است که با توجه به تغییر نسلی که روی نیمکت‌ تیم‌ها شکل گرفته, عده‌ای از مربیان این مدرک را نداشته باشند. در ادامه نیز قید شده بود که آیا با این اوصاف فدراسیون فوتبال واقعاً می‌تواند روی حرف و تصمیم خود بماند و از حضور مربیان و عوامل بدون شرایط لازم در تیم‌ها جلوگیری کند یا خیر.

دلیل فدراسیون برای عقب‌نشینی همانطور که پیش‌بینی می‌شد عدم برگزاری کلاس‌های حرفه‌ای با توجه به شیوع ویروس کرونا بود. این در حالی است که زمانی که این ابلاغیه برای باشگاه‌ها و هیئت‌های استانی ارسال شده بود، فدراسیون و سازمان لیگ با علم بر وجود کرونا و عدم برگزاری کلاس‌ها و شرایط خاص موجود این اقدام را انجام دادند. در آن زمان تاریخ آغاز لیگ هم مشخص شده و باید سؤال کرد چطور فدراسیون در همان موقع، شرایط خاص مربیان و آغاز لیگ و عدم برگزاری کلاس‌ها را در تصمیم‌گیری‌اش لحاظ نکرده بود و حالا به این نتیجه رسیده است؟

به خوب یا بد بودن این قانون کاری نداریم، هر چند مطمئناً این مقررات در راستای افزایش سطح فنی مربیان و فوتبال ایران است ولی همه می‌دانستند کرونا مدت زیادی است که وجود داشته و کلاس‌های مربیگری حرفه‌ای با وجود ثبت‌نام خیلی از مربیان هنوز برگزار نشده، پس چطور فدراسیون و سازمان لیگ با قاطعیت از عدم ثبت قرارداد مربیان فاقد شرایط گفته‌ بودند؟ همانطور که پیش‌بینی می‌شد فدراسیون یک بار دیگر در اجرای قانونی که خودش وضع و ابلاغ کرده، ناتوان عمل کرد؛ مثل همان داستان سقف قرارداد بازیکنان و خیلی از مسائل دیگر. این روند بیشتر شبیه به یک بازی بود، بازی کلاغ‌پَری که همه مربیان شرکت‌کننده در آن طبق قوانین پَر پرواز نداشتند ولی در نهایت همه از این مرحله پریدند و عبور کردند.