نصرالله عرفانی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص پیشگیری از خودکشی و اهمیت آن با اشاره به اختلال رفتار خودکشی، اظهار کرد: اختلال رفتار خودکشی به موقعیتی اشاره دارد که فرد با قصد پایان دادن به زندگی خود اقدام به خودکشی می‌کند. طبق معیارهای روانشناختی، برای تشخیص این اختلال باید به تاریخچه اقدام‌های خودکشی در دو سال گذشته توجه کنیم.

وی ادامه داد: در این موارد، فرد با انگیزه‌ای جدی و به قصد پایان بخشیدن به حیات خود، دست به اقداماتی همچون مصرف داروهای کشنده، پرت کردن خود از ارتفاع یا استفاده از سلاح می‌زند. نکته مهم این است که آسیب رساندن به خود بدون قصد مرگ، مانند بریدن پوست یا آسیب‌های غیرخودکشی، به عنوان اختلال خودکشی شناخته نمی‌شود.

وی خاطرنشان کرد: عوامل مختلفی در خودکشی مؤثر هستند که می‌توان آن‌ها را به دسته‌های اجتماعی، روانی، فرهنگی و زیستی تقسیم کرد. از جمله این عوامل می‌توان به افسردگی، مشکلات روانی مزمن، تجربه خشونت، سوگ مرگ عزیزان، مشکلات اقتصادی، اختلالات هویت جنسی، و مشکلات تحصیلی و شغلی اشاره کرد. به خصوص در سنین نوجوانی و جوانی، فشارهای اجتماعی و اضطراب‌های شغلی و تحصیلی می‌تواند خطر خودکشی را افزایش دهد.

عرفانی اضافه کرد: خودکشی ممکن است در افرادی که دچار اختلالات روانی نظیر افسردگی یا اضطراب هستند، بیشتر اتفاق بیفتد، اما در بسیاری از موارد، خودکشی یک رفتار تکانشی است که در نتیجه یک بحران عاطفی یا روانی به وجود می‌آید. به عنوان مثال، فرد ممکن است به دلیل یک مشکل خانوادگی، شغلی، یا اجتماعی دست به چنین اقدامی بزند. گاهی افراد بدون داشتن اختلالات روانی، به دلیل فشارهای زندگی یا بحران‌های لحظه‌ای به خودکشی فکر می‌کنند.

وی بیان کرد: طبق گزارش‌های سازمان جهانی بهداشت، سالانه حدود ۷۲۷ هزار نفر در دنیا بر اثر خودکشی جان خود را از دست می‌دهند. این آمار برای کشورهای با درآمد متوسط و کم بیشتر است و معمولاً جوانان در این دسته‌ها بیشتر در معرض خطر هستند. به طور خاص، خودکشی سومین علت مرگ‌ومیر در بین جوانان ۱۵ تا ۲۹ سال در بسیاری از کشورها است.

این دانشیار تصریح کرد: پیشگیری از خودکشی باید به صورت جامع و چندبخشی انجام شود. یکی از اقدامات مهم محدود کردن دسترسی افراد به ابزارهای خودکشی مانند داروها و سلاح‌ها است. همچنین باید در جوامع و مدارس فضاهایی برای گفت‌وگو در مورد خودکشی ایجاد شود و تابوهای اجتماعی در این زمینه شکسته شوند. مهم‌ترین نکته این است که وقتی کسی علائم هشداردهنده مانند صحبت کردن در مورد خودکشی را بروز می‌دهد، باید فوراً به او کمک کرد و از او حمایت روانی گرفت.

عرفانی ادامه داد: در ایران نیز برنامه‌هایی برای پیشگیری از خودکشی در حال اجرا است. به عنوان مثال، در برخی دانشگاه‌ها و مدارس برنامه‌هایی برای آموزش مهارت‌های زندگی به دانش‌آموزان و دانشجویان برگزار می‌شود. همچنین، ایجاد مراکز مشاوره روانی در دانشگاه‌ها و مدارس یکی از اقداماتی است که می‌تواند به شناسایی و پیگیری افرادی که در معرض خطر هستند، کمک کند. علاوه بر این، در سطح اجتماعی و رسانه‌ای باید فضای بیشتری برای گفت‌وگو در مورد خودکشی و درمان آن ایجاد شود.

وی در ادامه اظهار کرد: توصیه من به همه کسانی که ممکن است افکار خودکشی داشته باشند این است که هرگز در تنهایی این احساسات را تجربه نکنند. به خانواده یا دوستان خود مراجعه کنند، یا از متخصصان مشاوره کمک بگیرند. زندگی یک هدیه است و همیشه راه‌حل‌هایی برای مشکلات وجود دارد. به یاد داشته باشیم که همه ما در برابر همدیگر مسئولیم و در کنار هم می‌توانیم بسیاری از مشکلات را حل کنیم.

انتهای پیام