پدال: در دورانی که بزرگ‌تر به معنای بهتر بود، کادیلاک هیولایی ۶٫۵ متری را روانه خیابان‌ها کرد که کشیده‌ترین خودروی تولیدی تاریخ آمریکا محسوب می‌شود.

تصور کنید خودرویی آن‌قدر طویل باشد که یک شاسی‌بلند غول‌پیکر امروزی در کنارش کوچک به نظر برسد. این یک خیال‌پردازی نیست؛ بلکه روایتی واقعی از جاه‌طلبی صنعت خودروسازی آمریکا در دهه ۱۹۷۰ است. دورانی که کشتی‌های جاده‌ای فرمانروای بی‌چون‌وچرای آسفالت بودند و طول خودرو، نمادی از ثروت و قدرت بود. در این نبرد ابعاد، یک قهرمان بی‌رقیب بنام کادیلاک فلیت‌وود سری ۷۵ مدل ۱۹۷۴ وجود داشت. این خودرو با طول باورنکردنی ۶.۴۵ متر، تاج بلندترین خودروی تولید انبوه تاریخ آمریکا را بر سر گذاشت.

برای درک بهتر این ابهت، کافی است بدانید که یک شورلت سابربن مدرن که خودروی بسیار بزرگی محسوب می‌شود، حدود ۶۰ سانتی‌متر از این کادیلاک کوتاه‌تر است و مرسدس میباخ S کلاس به‌عنوان یکی از کشیده‌ترین سدان‌های امروزی، یک متر طول کمتری از کادیلاک داستان ما دارد! نکته کلیدی که این کادیلاک را به یک اسطوره تبدیل می‌کند، تولید کارخانه‌ای است. برخلاف بسیاری از لیموزین‌ها که توسط شرکت‌های متفرقه کشیده‌تر می‌شوند، این غول بی‌شاخ‌ودم مستقیماً از خط تولید جنرال موتورز خارج می‌شد و همین موضوع، رکورد آن را رسمی و تکرارنشدنی می‌کند.

ریشه‌های این سری به سال ۱۹۳۶ بازمی‌گردد، زمانی که آمریکا هنوز با بحران بزرگ اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کرد. سری ۷۵ پس از وقفه‌ای در جنگ جهانی دوم، به‌عنوان بزرگ‌ترین مدل کادیلاک بازگشت و به انتخاب اول افراد مشهور، مقامات دولتی و نخبگان ثروتمند آمریکا تبدیل شد. از اواخر دهه ۱۹۵۰، این مدل وارد یک دوره رشد بی‌وقفه شد. طول آن سال‌به‌سال افزایش می‌یافت تا اینکه در مدل ۱۹۷۴ به اوج خود رسید و این رکورد تاریخی را ثبت کرد. این رشد ابعاد، بازتابی از روح زمانه بود؛ زمانی که قیمت سوخت اهمیتی نداشت و موتورهای V۸ غول‌پیکر با وزن بالای ۲۲۰۰ کیلوگرم، استانداردی برای تجمل محسوب می‌شد.

برای به حرکت درآوردن چنین جثهٔ عظیمی، به یک قلب تپنده عظیم نیاز بود و به همین دلیل، کادیلاک برای این مدل از موتورهای V۸ بسیار بزرگ خود استفاده کرد. در مدل‌های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۶، این خودرو به یک موتور ۸.۲ لیتری مجهز شد که تا به امروز، بزرگ‌ترین موتور V۸ روی یک خودروی تولیدی در تاریخ محسوب می‌شود اما دراین‌بین، یک تناقض جالب وجود داشت. با وجود حجم موتور خیره‌کننده، قوانین سخت‌گیرانه آلایندگی در آن دوران، قدرت خروجی را به‌شدت محدود کرده بود و این موتور عظیم‌الجثه به‌سختی می‌توانست توانی نزدیک به ۲۰۰ اسب بخار تولید کند.

نیروی موتور از طریق یک گیربکس سه سرعته اتوماتیک TH۴۰۰ و یک میل‌گاردان دوتکه فوق‌العاده بلند به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. سرانجام در سال ۱۹۷۷، با یک بازطراحی کامل، کادیلاک حدود ۲۰ سانتی‌متر از طول این مدل کم کرد و به روند رشد دو دهه‌ای آن پایان داد. این تصمیم، نمادی از پایان دوران کشتی‌های جاده‌ای و آغاز عصری جدید و کم‌مصرف‌تر در صنعت خودروسازی آمریکا بود.