به گزارش ایسنا، در گوشه‌ای کمتر شناخته‌شده از تاریخ فوتبال، جایی که آمارها به داستان تبدیل می‌شوند، چهره دژان استانکوویچ پدیدار می‌شود. او قهرمان جهان نیست، بهترین بازیکن نسل خود نبود و مثل سایر ورزشکاران هم عصرش، روی جلد روزنامه‌ها نرفت. با این حال یک تمایز تکرارنشدنی دارد: او تنها فوتبالیستی است که در سه جام جهانی به نمایندگی از سه کشور مختلف بازی کرده است. امتیازی که از آشفتگی سیاسی منطقه‌ای ناشی می‌شود که در مقابل چشمان او تغییر شکل داد، در حالی که او همچنان به دنبال همان توپ گرد بود.

استانکوویچ اولین بازی خود را در جام جهانی در ۲۰ سالگی، در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه به نمایندگی از یوگسلاوی سابق انجام داد. او هافبک با استعدادی بود، یکی از کسانی که به نظر می‌رسید یک مترونوم درونی دارد. در آن جام جهانی، او در تساوی ۲ بر ۲ در روز دوم گروه F، گل سرنوشت‌سازی را مقابل آلمان به ثمر رساند و در نهایت یوگسلاوی به مرحله یک هشتم نهایی راه یافت.

اولین دگرگونی با انحلال  کشوری که در آن متولد شده بود، رخ داد. وقتی یوگسلاوی دیگر یک کشور متحد نبود، تیم‌های ملی جدید شروع به سازماندهی خود در اطراف مرزهای تازه ترسیم شده کردند. در آن نقشه جدید، صربستان و مونته‌نگرو پدیدار شد، تیمی که او را به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان رساند.

استانکوویچ دوباره در جام جهانی ظاهر شد، این بار با پیراهنی متفاوت، نشان متفاوت و سرودی متفاوت.  در سال ۲۰۰۶، تیم ملی صربستان و مونته‌نگرو هر سه بازی مرحله گروهی خود را باخت و استانکوویچ یکی از چهره‌های اصلی تیمش بود. 

تنها چهار سال بعد، تاریخ بار دیگر تغییر کرد. مونته‌نگرو استقلال خود را اعلام کرد و فدراسیون فوتبال این کشور نیز رسماً جدا شد. بدین ترتیب، تیم ملی صربستان، سومین کشوری که این هافبک برای آن بازی می‌کرد، شد.

حضور او در مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۱۰ رکوردی را ثبت کرد که گینس سرانجام رسما آن را ثبت کرد: هیچ فوتبالیست دیگری در سه جام جهانی برای سه تیم ملی مختلف بازی نکرده است. رکوردی که نمی‌توان آن را با اصطلاحات کلاسیک ورزشی توضیح داد، بلکه می‌توان آن را در تقاطع استعداد و ژئوپلیتیک یافت.

این رکورد منحصر به فرد است و محال است کسی به آن برسد. نام او برای همیشه در کتاب‌های تاریخ حک شده است؛ مسافر غیرارادی جام‌های جهانی.

انتهای پیام